Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017

Το παιδίον (παιδάκι) ως Θεός, ο Θεός ως παιδίον

Το παιδί ως Θεός, ο Θεός ως παιδί… 
Γιατί δημιουργείται αυτή η ζωηρή συγκίνηση την περίοδο των Χριστουγέννων όταν οι άνθρωποι, ακόμη και αυτοί με χλιαρή πίστη ή ακόμη και οι άθεοι, παρατηρούν αυτό το μοναδικό, ασύγκριτο θέαμα της νεαρής μητέρας να κρατά το παιδί στην αγκαλιά της, και γύρω τους οι «Μάγοι οι από Ανατολών», οι ποιμένες, δροσεροί από τη νυχτερινή τους σκοπιά στους αγρούς, τα ζώα, ο ανοιχτός ουρανός, ο αστέρας;

Γιατί είμαστε τόσο βέβαιοι, αλλά και συνεχώς ανακαλύπτουμε, πώς σ’ αυτόν το θλιβερό πλανήτη μας δεν υπάρχει τίποτε ομορφότερο και πιο χαρμόσυνο απ’ αυτό το θέαμα, που το πέρασμα των αιώνων αποδείχτηκε ανίκανο να ξεριζώσει από τη μνήμη μας; 
Επιστρέφουμε σ’ αυτό το θέαμα οποτεδήποτε δεν έχουμε άλλο καταφύγιο, οποτεδήποτε έχουμε βάσανα στη ζωή, και αναζητούμε αυτό που θα μάς ελευθερώσει.

Όμως στην ευαγγελική διήγηση για τη γέννηση του Ιησού Χριστού, η Μητέρα και το Παιδί δε λένε ούτε μία λέξη, ωσάν οι λέξεις να είναι περιττές, επειδή καμιά λέξη δεν μπορεί να ερμηνεύσει, να ορίσει ή να εκφράσει το νόημα όσων έλαβαν μέρος και εκπληρώθηκαν εκείνη τη νύχτα. Και παρ’ όλα αυτά χρησιμοποιούμε λέξεις εδώ, όχι για να εξηγήσουμε ή να ερμηνεύσουμε, αλλά επειδή, όπως η Γραφή λέει, «εκ γάρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί» (Ματθ. 12, 34). Είναι αδύνατο κάποιος, που ξεχειλίζει η καρδιά του, να μη μοιραστεί με άλλους τα βιώματά του.
Οι λέξεις «παιδίον» και «Θεός» είναι οι πλέον αποκαλυπτικές για το μυστήριο των Χριστουγέννων. Κατά κάποιο τρόπο, είναι ένα μυστήριο που απευθύνεται στο παιδί που συνεχίζει να ζει μυστικά μέσα σε κάθε ενήλικα, στο παιδί που συνεχίζει να ακούει ό,τι ο ενήλικας έχει πάψει να ακούει, και που ανταποκρίνεται με μια χαρά, που ο ενήλικας, μέσα στον γήινο, υπερώριμο, κουρασμένο και κυνικό κόσμο που ζει, αδυνατεί να νιώσει. Μάλιστα, τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή για τα παιδιά, όχι μόνο εξαιτίας του χριστουγεννιάτικου δένδρου που διακοσμόμουμε και φωτίζουμε, αλλά μ’ έναν πολύ βαθύτερο τρόπο, και μόνο τα παιδιά δεν ξαφνιάζονται για το ότι, όταν ο Θεός κατέρχεται στη γη, έρχεται ως παιδί.
Αυτή η εικόνα του Θεού ως παιδιού συνεχίζει να λάμπει μέσα από τις εικόνες και τα αναρίθμητα έργα τέχνης, φανερώνοντας πώς ό,τι είναι ουσιαστικότερο και πλέον χαρμόσυνο στο Χριστιανισμό βρίσκεται ακριβώς εδώ, σ’ αυτήν την αιώνια παιδικότητα του Θεού. 

Οι ενήλικες, ακόμη και αυτοί που «συμπαθούν περισσότερο τα θρησκευτικά θέματα», περιμένουν και προσδοκούν από τη θρησκεία να δώσει εξηγήσεις και αναλύσεις, τη θέλουν έξυπνη και σοβαρή. 
Οι αντίπαλοι της είναι εξίσου σοβαροί, και, τελικά, τόσο βαρετοί, καθώς αντιμετωπίζουν τη θρησκεία μ’ ένα χαλάζι από «ορθολογικές» σφαίρες. 
Στην κοινωνία μας δεν υπάρχει καμιά φράση που να μεταφέρει καλύτερα την περιφρόνησή μας από το να χαρακτηρίσουμε κάτι λέγοντας πώς «είναι παιδιάστικο». Μ’ άλλα λόγια, δεν είναι για τους ενήλικες, τους έξυπνους και σοβαρούς. Έτσι τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται εξίσου σοβαρά και βαρετά. Ο Χριστός όμως είπε, «γέννησθε ως τα παιδία» (Ματθ. 18,3).

Τι σημαίνει αυτό; 
Τι λείπει από τους ενήλικες, ή καλύτερα, τι έχει στραγγαλισθεί, καταπνιγεί, εκμηδενισθεί από ένα παχύ στρώμα ενηλικιότητας; 

Δεν είναι πάνω απ’ όλα αυτή η ικανότητα, η τόσο χαρακτηριστική των παιδιών, να θαυμάζουν, να αγαλλιούν και το πιο σπουδαίο να είναι γνήσια στη χαρά και στη λύπη; 
Η ενηλικίωση στραγγαλίζει επίσης την ικανότητα να εμπιστεύεσαι, να αυτοεγκαταλείπεσαι, να αφήνεσαι τελείως στην αγάπη και να πιστεύεις με όλη σου την ύπαρξη. 
Τελικά τα παιδιά παίρνουν στα σοβαρά ό,τι οι ενήλικες δεν μπορούν πλέον να αποδεχθούν: τα όνειρα, αυτά που διασπούν την καθημερινή μας εμπειρία και την κυνική μας καχυποψία, αυτό το βαθύ μυστήριο του κόσμου και καθετί που αποκαλύπτεται στους αγίους, στα παιδιά και στους ποιητές.

Έτσι, μόνο όταν εισχωρήσουμε στο παιδί που ζει κρυμμένο μέσα μας, μπορούμε να κάνουμε δικό μας το χαρμόσυνο μυστήριο του Θεού που έρχεται προς εμάς «ως παιδίον». 

Το παιδί δεν διαθέτει ούτε κύρος ούτε εξουσία, όμως η απουσία ακριβώς του κύρους το αναδεικνύει σε βασιλιά, πηγή της βαθιάς του δύναμης είναι η ανικανότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του και η τρωτότητά του. 
Το παιδί σ’ αυτή τη μακρινή σπηλιά της Βηθλεέμ δεν έχει επιθυμία ώστε να το φοβόμαστε, εισέρχεται στις καρδιές μας χωρίς να μας εκφοβίζει, χωρίς να επιδεικνύει το κύρος και τη δύναμή του, αλλά μόνο με την αγάπη. 
Μάς δίνεται ως παιδί, και μόνο ως παιδιά μπορούμε με τη σειρά μας να το αγαπήσουμε και να δοθούμε σ’ αυτό. Ο κόσμος κυβερνάται από τη δύναμη και την εξουσία, μάς απελευθερώνει απ’ όλα αυτά. 
Το μόνο που επιθυμεί από μας είναι η αγάπη μας, που προσφέρεται με ελευθερία και χαρά, το μόνο που επιθυμεί από μας είναι να του δώσουμε την καρδιά μας. Και τη δίνουμε σ’ ένα ανυπεράσπιστο παιδί, που εμπνέει όμως τεράστια εμπιστοσύνη.

Με τη γιορτή των Χριστουγέννων η Εκκλησία μάς αποκαλύπτει ένα μυστήριο χαράς: το μυστήριο μιάς ελεύθερα προσφερόμενης αγάπης που δεν επιβάλλεται σε κανένα. Μιας αγάπης ικανής να δει, να αναγνωρίσει και να αγαπήσει το Θεό στο πρόσωπο του θείου Παιδιού, και να γίνει έτσι δώρο μιας νέας ζωής.

Πηγή: Ίδρυμα Νεότητας και Οικογένειας Ι. Α. Α.

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

Ο όσιος Πορφύριος, το “Αλητόπαιδο του Θεού”: «Ας ανοίξουμε τα χέρια και ας ριχτούμε στην αγκαλιά του Θεού».

Στιγμιότυπα από τη ζωή του αγίου Πορφυρίου
Καθόταν σ΄ένα πάγκο στο αριστερό μέρος του καραβιού της γραμμής Πειραιάς-Θεσσαλονίκη-Άγιον Όρος. Κοίταζε το πέλαγος, τους γλάρους, τα κύματα το αγόρι με τα μπαλωμένα ρούχα.

Οι ναύτες του ζήτησαν εισιτήριο. Δεν είχε. Τον μάλωσαν. Εφτασε μεσημέρι. Στο κατάστρωμα είχαν καθίσει παρέες και έτρωγαν. Μία κυρία πλησιάζει το χωριατόπαιδο και του προσφέρει ένα κομμάτι ψωμί και πάνω μαριδούλες τηγανητές. Γυρίζοντας λέει σχεδόν δυνατά:

-Τέτοια παιδιά, αλητόπαιδα, δεν πρέπει να τα κοιτάζει κανείς… αλλά τι να κάνουμε… είμαστε και άνθρωποι!

Το φτωχό αγόρι, όταν άκουσε την λέξη “αλητόπαιδο”, σκέφτηκε:

-Όντως αλητόπαιδο είμαι. Έγινα αλήτης της αγάπης του Θεού, είπε και χάρηκε μέσα στην ψυχούλα του.
- Χριστέ μου σώσε με, οδήγησέ με, προσευχόταν μυστικά.

Το όνομά του, Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης.
Μικρός έβοσκε τα πρόβατα στο χωριό του στην Εύβοια και τον φώναζαν Άγγελο. 

Άγγελο και στο μεγάλο κατάστημα στη Χαλκίδα που δούλευε, εφτά χρονών παιδάκι, και ύστερα στο μπακάλικο του συγγενή του στον Πει­ραιά. 
Είχε πάει και στην πρώτη Δημοτι­κού και ήξερε να συλλαβίζει. Διάβασε συλλαβιστά το βίο του αγίου Ιωάννου τού Καλυβίτη, που έπεσε στα χέρια του, και άναψε μέσα του η επιθυμία να ακο­λουθήσει την αγγελική πολιτεία. Έγινε μοναχός. Όταν στα εικοσιένα του χει­ροτονήθηκε πρεσβύτερος, πήρε το όνομα Πορφύριος.


Τό «αλητόπαιδο του Θεού» αναδείχ­θηκε σε μια από τις μεγαλύτερες όσιακές μορφές της εποχής μας. Είναι ο Γέροντας Πορφύριος, ο διορατικός, ο στοργικός πνευματικός ο Γέροντας του πόνου και της αγάπης, όπως τον ονόμασαν, που η Εκκλησία μας τον κατέταξε στους αγίους της και τιμά τη μνήμη του στις 2 Δεκεμβρίου. 
Δώδεκα χρονών, οδηγημένος από την αγάπη του Χριστού, ύστερα από περιπέτειες και πισωγυρίσματα έφτασε για πρώτη φορά στο ‘Άγιον Όρος στα Καυσοκαλύβια. 
Μικρός και σχεδόν αγράμματος.

************
Ξέρεις να διαβάζεις; τον ρώτησε ό παπα- Ίωαννίκιος.

- Ε, λίγο ξέρω, απάντησε και άρχισε να διαβάζει ντροπαλά τον πρώτο ψαλμό:
– Μα…μα…κά…κά…ρι…ρι…ος άνήρ…

- Καλά, παιδί μου, άσε νά διαβάσω εγώ, και άλλη μέρα διαβάζεις εσύ. «Μα­κάριος άνήρ, ός ούκ έπορεύθη έν βουλή άσεβων…».
«Πρέπει να μάθω να διαβάζω», είπε μέσα του ο έφηβος ασκητής, «να ξεστρίψει η γλώσσα μου».

Έβαλε τα δυνατά του. Όταν έβρισκε λίγο χρόνο, διάβαζε. Και τη νύχτα. 
Κι έμαθε το ψαλτήρι απ’ έξω. 
Αργότερα έμαθε και το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο 
και το κατά Ιωάννην 
και την επιστολή του Ιακώβου 
και τους Κανόνες.

Τον Γέροντα τον χαρακτήριζε μεγάλη φιλομάθεια, σε όλα, σε όλη τη ζωή του.
«Ήθελα όλα να τα μαθαίνω μέχρι το βάθος και το πλάτος… να μάθω και τις λεπτομέρειες. Ήμουνα πολύ επιμελής», έλεγε.

Στά Καυσοκαλύβια το εργόχειρο του ήταν τα ξυλόγλυπτα.

«Ό,τι λέγανε οι Γέροντες μου, το ξανασκεφτόμουν και το μάθαινα σαν μά­θημα… το βράδυ που έπεφτα να κοιμηθώ, νοερώς έλεγα το μάθημα: παίρνουμε το ξύλο, το κόβουμε, το βάζουμε στο νερό να μουσκέψει… μετά…, όλο το εργόχειρο σκεπτόμουν με το μυαλό, για να μην ξεχάσω το παραμι­κρό», έλεγε με ενθουσιασμό!
************
Αργότερα ο Γέροντας βρέθηκε «αντί για την έρημο του Άγιου Όρους, στην έρημο τής Ομόνοιας», όπως έλεγε, στην καρδιά της Αθήνας, όπου, για τριάντα τρία χρόνια, υπηρέτησε τους πονεμέ­νους αδελφούς, ως εφημέριος στον άγιο Γεράσιμο τής Πολυκλινικής Αθηνών.

«Εκεί ερχόντουσαν κι έψαλλαν άνθρωποι επιστήμονες… και η χορωδία του Βασιλικού Θεάτρου…, ήταν όμως δύσκολο να συμβαδίσω με τους ήχους. Γι’ αυτό επήγα στο Ώδείο…, μάθαινα μουσικά με επιμονή και ζήλο… για να διευκολύνω τους ψάλτες… να παίρνω καλά τη βάση. Δεν ήθελα να στενοχωρώ τη χορωδία».
*************
Ήθελε να μάθει και αρμόνιο, αλλά δεν είχε το Ωδείο. 
Άρχισε λοιπόν πιάνο με μια δασκάλα «αγιότατη», όπως τη χαρακτήριζε ο Γέροντας.
«Ήθελα όμως κι αυτή να μην τη στε­νοχωρώ για τα μαθήματα. Όταν το βράδυ έκανα την ταπεινή μου προ­σευχή, μετά ώσπου να κοιμηθώ έβαζα τά χέρια μου σαν σε πιάνο και έκανα το μάθημα: ντό-σί-λά-σόλ-σόλ-σόλ-μί… για να μη στενοχωρώ τη δασκάλα μου…».
************
Μία Κυριακή περνούσε έξω απ’ το Αρχαιολογικό Μουσείο. Είχε λίγο χρόνο. Μπήκε. Πλησίασε ένα γκρουπ μπροστά στο άγαλμα του Δία που έριχνε κεραυνό στους ανθρώπους. Άκουγε την ξενά­γηση με ενδιαφέρον.

-Εσείς τι λέτε, παπούλη; ρώτησε τον Γέροντα η ξεναγός.

-Εγώ δεν ξέρω απ’ αυτά… Μόνο έτσι όπως το βλέπω, θαυμάζω το έργο του καλλιτέχνη, αλλά και το πλάσμα του Θεού, που τόσο τέλεια το δημιούργησε.
Ο καλλιτέχνης που το έφτιαξε είχε με­γάλη αίσθηση του θείου. Βλέπετε τον Δία; Ενώ ρίχνει τον κεραυνό στους ανθρώπους, το πρόσωπο του είναι γα­λήνιο. Δεν είναι οργισμένος. Είναι απα­θής.

Εύχαριστήθηκε η ξεναγός με την απάντηση και όλο το γκρουπ.

-Τι μας λέει αυτό; συνέχισε ο Γέροντας. Ότι ο Θεός δεν έχει πάθος και όταν ακόμα μας τιμωρεί.
************
Ή ανάγκη για όσο το δυνατόν περισ­σότερη κατανόηση και συμπαράσταση στους άρρωστους της Πολυκλινικής και η φιλομάθεια που είχε από μικρός για όλα, τον οδήγησαν στην Ιατρική Σχολή. Παρακολούθησε για ένα διάστημα πα­ραδόσεις στη Σχολή και αγόρασε βιβλία της Ιατρικής ανατομίας, φυσιολογίας κ.α, για να μελετήσει.
************
Οι μαθητές ήθελε να ενθαρρύνονται με τις εξής προτροπές:

«Παιδιά, να είστε ξύπνιοι για τη μόρ­φωση, για το καλό, για την αγάπη. Μόνο η αγάπη τα κάνει όλα όμορφα και γεμίζει η ζωή μας και αποκτάει νόημα. Ο κακός εαυτός θέλει την τεμπελιά, την αδιαφο­ρία. Άλλ’ αυτό κάνει άνοστη τη ζωή, χωρίς νόημα κι ομορφιά».
«Με την πίστη φεύγει το άγχος».
«Ας ανοίξουμε τα χέρια και ας ριχτούμε στην αγκαλιά του Θεού».

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

Ο Όσιος Ιάκωβος, ο «με συγχωρείτε».

Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που συνεδριάζει στο Φανάρι υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, αποφάσισε πριν από λίγο – σήμερα Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017 – την αγιοκατάταξη του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη της Μονής Οσίου Δαυΐδ στην Εύβοια (1920-1991).
Ο γέροντας εκοιμήθη στις 21 Νοεμβρίου, ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία τιμά τα Εισόδια της Θεοτόκου, αλλά θα εορτάζει μία ημέρα μετά, στις 22 Νοεμβρίου. 
Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε σήμερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος με τον καθηγούμενο της ιεράς μονής Οσίου Δαβίδ στην Εύβοια αρχιμ. Γαβριήλ, ο κ. Βαρθολομαίος τον ενημέρωσε ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατέταξε στις αγιολογικές δέλτους της Εκκλησίας τον Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.

*****
Ο μακαριστός Γέροντας Ιάκωβος γεννήθηκε την 5η Νοεμβρίου του 1920 στα ευλογημένα και ματωμένα χώματα της αγιοτόκου Μικράς Ασίας και συγκεκριμένα στο Λιβίσι της Μάκρης, μία μικρή πόλη απ’ τις παραθαλάσσιες της Ιωνικής Γής, στο ύψος περίπου του Καστελλόριζου, από γονείς ενάρετους και ευσεβείς, τον Σταύρο Τσαλίκη και την Θεοδώρα, κόρη του Γεωργίου και της Δέσποινας Κρεμμυδά. Οι γονείς του Γέροντος γέννησαν εννέα παιδιά, αλλά στη ζωή αυτή επέτρεψε ο Θεός να μείνουν μόνον τρία.

Η οικογένεια του Γέροντος ήταν από τις πιο εύπορες οικογένειες της περιοχής, ο μεγάλος της όμως πλούτος ήταν η ευσέβειά της και η αγνή χριστιανική πίστη που είχε πολύ βαθιές ρίζες. Το γενεαλογικό δέντρο της είχε να καυχηθεί με την εν Χριστώ καύχηση επτά γενεές Ιερομονάχων, έναν αρχιερέα και έναν άγιο. 


Τα θλιβερά γεγονότα όμως της Μικρασιατικής Καταστροφής, οι θηριωδίες και τα εγκλήματα των αγριανθρώπων Νεοτούρκων και των Κεμαλικών σε βάρος των χιλιάδων Ελλήνων της Μ. Ασίας και του Πόντου, που είχαν ήδη αρχίσει από το 1915 και 1917 μέχρι το 1920, έπληξαν και την οικογένεια του Γέροντος Ιακώβου. 

Ο παππούς και νονός του, ο Γιώργης Κρεμμυδάς, άνθρωπος πραγματικά του Θεού, ο θείος του, ο γιατρός Χατζηδουλής, καθώς και άλλοι οικείοι του συνελήφθησαν απ’ τους Τούρκους και στη διάρκεια της εξοντωτικής πορείας για τα τάγματα εργασίας στα βάθη της Τουρκίας ξεψύχησαν κοντά στη Νίγδη απ’ τα βασανιστήρια των άγριων και αιμοβόρων Τούρκων ζαπτιέδων – χωροφυλάκων – και στρατιωτών. Ο πατέρας του, Σταύρος Τσαλίκης, πιάστηκε αιχμάλωτος κι αυτός μαζί με τους υπόλοιπους άνδρες του Λιβισιού στις αρχές του 1922. Μετά από φοβερές κακουχίες, ατέλειωτες οδυνηρές οδοιπορίες και αναγκαστικές εργασίες σε ορυχεία, νταμάρια και αλλού, τον πήγαν στα μέρη της Τραπεζούντας και τον έβαλαν να χτίζει νοσοκομείο.

***
Μετά την καταστροφή η οικογένεια του ακολούθησε τον σκληρό δρόμο της προσφυγιάς. Το καράβι τους μετέφερε στην Ιτέα και από εκεί πήγαν στην Άμφισσα. 
Εκεί για καλή τους τύχη το 1925 βρήκαν τον πατέρα του μικρού Ιακώβου και μαζί πλέον η οικογένεια μετακινήθηκε στο χωριό Φαράκλα της Εύβοιας. 
Ο μικρός Ιάκωβος ήταν επτά χρονών και είχε μάθει απέξω την θεία Λειτουργία χωρίς να γνωρίζει γράμματα. 
Το 1927 πήγε σχολείο και διακρίθηκε για τις επιδόσεις του. Η αγάπη του για την εκκλησία ήταν έκδηλη. 
Την ίδια χρονιά εμφανίσθηκε μπροστά του η Αγία Παρασκευή και του φανέρωσε το λαμπρό εκκλησιαστικό του μέλλον ενώ συχνά διάβαζε ευχές, προσευχόταν και θεράπευε συγχωριανούς του. Το 1933 τελείωσε το δημοτικό αλλά οι οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας του δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει στο γυμνάσιο. Ακολούθησε τον πατέρα του στην δουλειά του. 
Ο μητροπολίτης Χαλκίδος εντυπωσιασμένος από το ψάλσιμο του τον χειροθέτησε αναγνώστη. Από το 1938 και μετά η ζωή του ήταν καθαρά ασκητική. 
Έτρωγε λίγο, κοιμόταν ελάχιστα, προσευχόταν συνεχώς και δούλευε σκληρά. 
Τα βάσανα και οι κακουχίες της κατοχής ταλαιπώρησαν τους άτυχους πρόσφυγες. Τον Ιούλιο του 1942 πέθανε η μητέρα του προλέγοντας του ότι θα γίνει ιερέας. Το 1947 ο Ιάκωβος πήγε στρατιώτης. Τα πειράγματα των συναδέλφων του που του είχαν βγάλει το παρατσούκλι ο «πάτερ Ιάκωβος» αλλά και ο χλευασμός τους δεν τον πτοούσαν. Ο διοικητής του τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και ήταν από τους λίγους που κατάλαβε το λαμπρό μέλλον που θα είχε το νεαρό προσφυγόπουλο. 
Μετά την απόλυση του από το στρατό (1949) ο Ιάκωβος σε ηλικία 29 χρονών χάνει και τον πατέρα του. 

Ο αγώνας του τώρα για να αποκαταστήσει την αδελφή γίνεται εντονότερος, χωρίς όμως να παραμελεί αυτό το οποίο ποθεί από τα παιδικά του χρόνια. Να γίνει μοναχός.

***
Έχοντας εκπληρώσει την επιθυμία της μητέρας του, να παντρέψει την αδελφή του το Νοέμβριο του 1952 προσέρχεται στο μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ στις Ροβιές, για να εκπληρώσει και την δική του επιθυμία Σε ηλικία 32 ετών πλέον ο Ιάκωβος γίνεται δόκιμος μοναχός και στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στην Χαλκίδα ο Μητροπολίτης Γρηγόριος τον χειροτόνησε ιερέα. Έτσι συνέχισε η ζωή του ασκητή Ιάκωβου, εργασία στο μοναστήρι, προσευχή στο ασκητήριο του Οσίου Δαβίδ, οι θεοπτίες και θαύματα τα οποία με τον καιρό πλήθαιναν. 
Ο βαθμός άσκησης του ήλθε σε υψηλά πνευματικά επίπεδα. 
Τον Αύγουστο του 1963 με θαυμαστό τρόπο τάισε με δυόμισι οκάδες μανέστρα, 75 εργάτες με πλουσιοπάροχες μερίδες και περίσσεψε και μισή κατσαρόλα.! 
Στις 25 Ιουνίου 1975 ο γέροντας Ιάκωβος ανέλαβε το πηδάλιο της μονής της μετανοίας του. Από την λιτοδίαιτη και ασκητική ζωή η υγεία Του άρχισε να κλονίζεται. 
Οι φλέβες του ποδιών του ήταν σάπιες, έκανε εγχείριση βουβωνοκήλης, σκωληκοειδίτιδας, προστάτη, καρδιάς και σύμφωνα με τις μαρτυρίες του καθηγητή Κρεμαστινού που του έβαλε τον βηματοδότη «..η θεία δύναμη κρατούσε τον παππού..».
Από το 1990 και μετά ο γέροντας δεν είχε πλέον δυνάμεις και οι κρίσεις στην υγεία του αυξήθηκαν. Τον Σεπτέμβριο του 1991 μετά από μικρο-εμφράγματα νοσηλεύθηκε στο Γενικό Κρατικό. Επιστρέφοντας στην μονή έπαθε φλεγμονή η οποία εξελίχτηκε σε πνευμονία. 
Ο ίδιος είχε διαισθανθεί το τέλος του. 
Το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1991 πήγε στην ακολουθία, έψαλε και κοινώνησε. Μετά εξομολόγησε μερικούς πιστούς και έκανε τον γύρο της μονής εσωτερικά και εξωτερικά. Το μεσημέρι εξομολόγησε μία πνευματική του κόρη. Μόλις ήλθαν οι πατέρες ο γέροντας προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά ζαλίστηκε. Η αναπνοή του βάρυνε, ο σφυγμός του εξασθένησε και από τα χείλη του βγήκε ένα μικρό φύσημα Ο γέροντας είχε πάρει πλέον τον δρόμο για την μακαρία ζωή. Οι λαϊκοί που ειδοποιήθηκαν γη την κηδεία του ήταν ελάχιστοι. Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά ο ένας στον άλλο μετέδιδαν το θλιβερό γεγονός. 
Την επόμενη μέρα χιλιάδες κόσμου κατέκλυσαν το μοναστήρι, κληρικοί όλων των βαθμίδων, πνευματικοπαίδια του γέροντα από όλη την Ελλάδα, ήλθαν να δώσουν τον τελευταίο ασπασμό. Η αυλή της μονής ήταν κατάμεστη. 
Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη στο ύπαιθρο και μετά από τους επικήδειους λόγους, ο πρώην Κεφαλληνίας Προκόπιος είπε να υψώσουν το φέρετρο ψηλά να δουν οι πιστοί τον Όσιο γέροντα. 

Μόλις εφάνη το ιερό λείψανο με μία φωνή οι χιλιάδες των πιστών κραύγασαν «Άγιος, Άγιος».

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ ...
What shall we give to the Lord ...


Αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ἤχῳ σάλπιγγος, 
αἰνεῖτε αὐτὸν ἐν ψαλτηρίῳ καὶ κιθάρᾳ. 

Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ, 
περὶ παντων ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν; 
δι᾿ ἡμᾶς Θεὸς ἐν ἀνθρώποις· 
διὰ τὴν καταφθαρεῖσαν φύσιν, 
ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο, 
καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν· 
πρὸς τοὺς ἀχαρίστους ὁ Εὐεργέτης· 
πρὸς τοὺς αἰχμαλώτους ὁ Ἐλευθερωτής· 
πρὸς τοὺς ἐν σκότει καθημένους, 
ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης· 
ἐπὶ τὸν Σταυρὸν ὁ ἀπαθής· 
ἐπὶ τὸν Ἅδην τὸ φῶς· 
ἐπὶ τὸν θάνατον ἡ ζωὴ· 
ἡ Ἀνάστασις διὰ τοὺς πεσόντας· 
πρὸς ὃν βοήσωμεν· 
Ὁ Θεὸς ἡμῶν δόξα σοι.

Praise Him with the sound of trumpet, 
praise Him with the harp and lyre. 

What shall we give to the Lord 
in return for all that He has rendered to us? 
For us did God come among men. 
For our corrupted nature did 
the Logos become flesh 
and dwell among us. 
The Benefactor came to the ungrateful; 
the Liberator to the captives; 
the Sun of Righteousness 
to those who sit in darkness. 
He who is dispassionate suffered on the cross; 
the Light shone in Hell. 
He who is Life has trampled on death. 
For the fallen He is the resurrection. 
Let us cry out to Him, 
Glory to You our God.

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

Ὁ Ἅγιος Ματθαῖος, ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής: Ο Προστάτης της Οικονομίας

St. Matthew the Apostle and Evangelist 
The Protector of Economy 
Apostle Matthew. Manuscript from Sinai, 12th Century
Κάθε συντεχνία, κάθε τόπος κάθε δραστηριότητα έχουν τον προστάτη τους Άγιο, εκτός από την Οικονομία, την Οικονομία της Χώρας, την Οικονομία της Οικογένειας.
Στην εποχή μας, οι Τράπεζες, τα Πιστωτικά Ιδρύματα, κατάντησαν ναοί του χρήματος, πραγματικοί ναοί του Μαμωνά. 

Οι Παγκόσμιοι Οργανισμοί, που βαθμολογούν την οικονομική δυνατότητα μιας χώρας και ελέγχουν την πολιτική ζωή της, είναι «κράτος εν κράτει» και απομυζούν και τον τελευταίο οικονομικό πόρο κάθε καταθέτη και όχι μόνο.

Η αναλγησία αυτών των ιδρυμάτων, σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, ήταν και είναι τόσο μεγάλη που καταστρέφουν οικονομίες, με την υπερχρέωση των λαών.
Τράπεζες και Ανθρωπιά κατάντησαν όροι ασυμβίβαστοι, και αυτός, προφανώς, είναι ο λόγος για τον οποίο μέσα σε όλες τις τεράστιες περιούσιες αυτών των οργανισμών, δεν θα βρεις πουθενά ένα εκκλησάκι, ένα εικονοστάσι-αντίβαρο στην πώρωση των κεφαλαιοκρατών.
Καταλληλότερος, ως προστάτης της Οικονομίας, αναδεικνύεται ο Άγιος Απόστολος Ματθαίος, ο τελώνης, ο φοροεισπράκτορας, ο συλλέκτης χρήματος, που άκουσε το κάλεσμα του Χριστού και έσπευσε να γίνει ακόλουθος και μαθητής Του.
Ο Άγιος Ματθαίος, είναι αυτός που κατείχε πλήρως τη δύναμη του χρήματος και την απαρνήθηκε, «τοῦ τελωνείου τόν ζυγόν ἀπέρριψε, δικαιοσύνης τῷ ζυγῷ προσηρμόσθη… »
Ο Άγιος Ματθαίος είναι το αντίβαρο της απληστίας των τραπεζών. Είναι ο Άγιος-Καθοδηγητής, του οποίου το παράδειγμα ακολουθώντας, θα μπορέσουν, τα στελέχη και όλοι οι ιθύνοντες–διαχειριστές του πλούτου, να δώσουν στα πάσης φύσεως οικονομικά ιδρύματα χαρακτήρα φιλάνθρωπο, να αντικαταστήσουν την απληστία του Μαμωνά με τη δικαιοσύνη.


Ο Άγιος Ματθαίος είναι ο προστάτης της Οικονομίας.
Η μνήμη του τιμάται στις 16 Νοεμβρίου.
Βίος του Αγίου.
Ο Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ματθαῖος καταγόταν ἀπό τήν Γαλιλαία. Προτοῦ γίνει μαθητής τοῦ Κυρίου ἀσκοῦσε τό ἐπάγγελμα τοῦ τελώνη.
Μία μέρα καί ἐνῶ καθόταν στό τελωνεῖο του, ἔξω ἀπό τήν Καπερναοῦμ, τόν πλησίασε ὁ Ἰησοῦς καί τοῦ ζήτησε νά τόν ἀκολουθήσει. Ὁ Ματθαῖος ὑπάκουσε καί δέχθηκε τόν Κύριο στήν οἰκία του, ὅπου παρέθεσε γεῦμα σέ Αὐτόν καθώς καί σέ πολλούς τελῶνες, μέ τούς ὁποίους ὁ Ἰησοῦς συζήτησε καί συνέφαγε, ἐνέργεια γιά τήν ὁποία κατηγορήθηκε ἀπό κάποιους Φαρισαίους. Ὅταν ὁ Κύριος πληροφορήθηκε τίς κατηγορίες ἀπάντησε ὡς ἑξῆς: «Δέν ἦρθα γιά νά καλέσω τούς δικαίους, ἀλλά τούς ἁμαρτωλούς σέ μετάνοια».
Ἔκτοτε ὁ Ματθαῖος ὑπῆρξε μαθητής καί Ἀπόστολος τοῦ Κυρίου. Ἔπειτα ἀπό τήν ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὁ Ματθαῖος ἀνέλαβε νά κηρύξει τόν λόγο τοῦ Κυρίου στούς Πάρθους καί στούς Μήδους. Κατά τήν ἐκτέλεση τοῦ ἱεραποστολικοῦ ἔργου, ὁ Ματθαῖος, ἐπιτέλεσε πλῆθος θαυμάτων.
Ὡς εὐαγγελιστής ἔχει σύμβολο ἕναν φτερωτό ἄνθρωπο. Στό ἀνεκτίμητης ἀξίας ἔργο του περιλαμβάνεται καί ἡ συγγραφή τοῦ πρώτου Εὐαγγελίου τῆς Καινῆς Διαθήκης.
Πηγή: synaxarion.gr
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας ἤκουσας, φωνῆς τοῦ Λόγου, καί τῆς πίστεως, τό φῶς ἐδέξω, καταλείψας τελωνείου τόν σύνδεσμον· ὅθεν Χριστοῦ τήν ἀπόρρητον κένωσιν, εὐηγγελίσω Ματθαῖε Ἀπόστολε. Καί νῦν πρέσβευε, δοθῆναι τοῖς σέ γεραίρουσι, πταισμάτων ἱλασμόν καί μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Τοῦ τελωνείου τόν ζυγόν ἀπορρίψας, δικαιοσύνης τῷ ζυγῷ προσηρμόσθης, καί ἀνεδείχθης ἔμπορος πανάριστος, πλοῦτον κομισάμενος, τήν ἐξ ὕψους σοφίαν· ὅθεν ἀνεκήρυξας, ἀληθείας τόν λόγον, καί τῶν ῥαθύμων ἤγειρας ψυχάς, καθυπογράψας, τήν ὥραν τῆς κρίσεως.

Μεγαλυνάριον.

Σύσκηνος τῷ Λόγῳ διατελῶν, θείων μυστηρίων, ἐμυήθης τάς ἀστραπάς· ἔνθεν θεογράφως, Ἀπόστολε Ματθαῖε, ζωῆς διατυπώσω τό Εὐαγγέλιον.

Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου


ΠΩΣ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ
Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.) ζούσε στην Κων/πολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. Σαλός είναι ο τρελλός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε κάποια περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι· και έτσι αυτοί να ζουν με ταπείνωση και στην αφάνεια. 
Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφθαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. 
Την συνόδευαν οι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος και πλήθος αγγέλων. Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. 
Αφού προσευχήθηκε για πολύ η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει.
Αυτό είναι το γεγονός το οποίο στάθηκε αφορμή η Εκκλησία μας να καθιερώσει την γιορτή της αγίας Σκέπης δηλαδή τη γιορτή προς τιμή της Παναγίας, η οποία σκεπάζει (σκέπει) και προστατεύει το λαό του Θεού και φωτίζει τους πιστούς στο δρόμο για την τελείωση. Μας σκεπάζει με τις προσευχές της, με τις παρακλήσεις της και με τα δάκρυά της.
Η Παναγία μας άπλωσε το μαφόριο της εντός του ναού και σκέπασε όσους αγρυπνούσαν και προσευχόταν. Με την ενέργεια αυτή θέλει να πει ότι πρέπει να έχουμε ουσιαστική σχέση με την Εκκλησία για να μας σκεπάσει με τις πρεσβείες της. Την εορτή της αγίας Σκέπης τη γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου.

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940
Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές γιορτές του έθνους μας έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με μία γιορτή της Παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την 28η Οκτωβρίου την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου.
Η γιορτή αυτή μετατέθηκε από την εκκλησία μας το 1952 από την 1η Οκτωβρίου την 28η ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα του Θεού για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στον αλαζονικό ιταλικό στρατό.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι η εποποιία του 1940, αποτελεί ένα θαύμα, είναι ένα από τα πολλά θαύματα στην ιστορία των Ελλήνων. Δεν μπορεί να είναι καρπός αποκλειστικά ανθρώπινου αγώνα. 
Η θεϊκή χάρη συνεργάσθηκε με την ανθρώπινη προσπάθεια. Και είναι δίκαιο που μαζί με τα θριαμβευτικά σαλπίσματα πάνω από τους τάφους των ηρώων, σήμαναν δοξαστικές καμπάνες για ένα "ευχαριστώ" στην Παναγία, σ' εκείνη, στην οποία η εθνική συνείδηση απέδωσε για μια ακόμα φορά ‘’τα νικητήρια’’. 
Τη Σκέπη των αγωνιστών. Την Ελευθερώτρια των σκλαβωμένων.
Γιατί στα κρίσιμα χρόνια του πολέμου οι Έλληνες εμπιστεύθηκαν στα χέρια της Παναγίας τον αγώνα τους. 
Ζήτησαν τη μητρική προστασία της για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους. Και ήταν τόση η πίστη τους, ώστε την έβλεπαν να τους εμψυχώνει και να τους σκεπάζει, καθώς πολεμούσαν απεγνωσμένα στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας. Η άλλοτε Υπέρμαχος Στρατηγός των Ρωμηών γίνεται η Αγία Σκέπη των αγωνιστών και το θαύμα επαναλαμβάνεται. 
Χάρη στην πίστη που θερμαίνει τις ψυχές τους οι μαχητές περιφρονούν τη λογική των αριθμών και αντιστέκονται στις σιδερόφρακτες εχθρικές στρατιές με ηρωισμό που κινεί τον παγκόσμιο θαυμασμό.

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ
ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940
Στὸ μέτωπο, σ᾿ ὅλη τὴ γραμμή, ἀπὸ τὴ γαλανὴ θάλασσα τοῦ Ἰονίου μέχρι ψηλὰ τὶς παγωμένες Πρέσπες, ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς ἄρχιζε νὰ βλέπει παντοῦ τὸ ἴδιο ὅραμα: Ἔβλεπε τὶς νύχτες μία γυναικεία μορφὴ νὰ βαδίζει ψηλόλιγνη, ἄλαφροπερπατητη, μὲ τὴν καλύπτρα τῆς ἄναριγμενη ἀπὸ τὸ κεφάλι στοὺς ὤμους. Τὴν ἀναγνώριζε, τὴν ἤξερε ἀπὸ παλιά, τοῦ τὴν εἶχαν τραγουδήσει ὅταν ἦταν μωρὸ κι ὀνειρευόταν στὴν κούνια. Ἦταν ἡ μάνα ἡ μεγαλόψυχη στὸν πόνο καὶ στὴν δόξα, ἡ λαβωμένη τῆς Τήνου, ἡ ὑπέρμαχος Στρατηγός.

Γράμμα ἀπὸ τὴ Μόροβα
Ὁ Τάσος Ρηγοπούλας, στρατευμένος στὴν Ἀλβανία τὸ 1940, ἔστειλε ἀπὸ τὸ μέτωπο τὸ παρακάτω γράμμα στὸν ἀδελφό του. «Ἀδελφέ μου Νίκο.
Σοὺ γράφω ἀπὸ μία ἀετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη ἀπὸ τὴν κορυφὴ τῆς Πάρνηθας. Ἡ φύση τριγύρω εἶναι πάλλευκη. Σκοπός μου ὅμως δὲν εἶναι νὰ σοῦ περιγράψω τὰ θέλγητρα μίας χιονισμένης Μόροβας μὲ ὅλο τὸ ἄγριο μεγαλεῖο της. Σκοπός μου εἶναι νὰ σοῦ μεταδώσω αὐτὸ ποὺ ἔζησα, ποὺ τὸ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου καὶ ποὺ φοβᾶμαι μήπως, ἀκούγοντας τὸ ἀπὸ ἄλλους, δὲν τὸ πιστέψεις.
Λίγες στιγμὲς πρὶν ὁρμήσουμε γιὰ τὰ ὀχυρὰ τῆς Μόροβας, εἴδαμε σὲ ἀπόσταση καμιὰ δεκαριὰ μέτρων μία ψηλὴ μαυροφόρα νὰ στέκει ἀκίνητη.
- Τὶς εἶ; Μιλιά...
Ὁ σκοπὸς θυμωμένος ξαναφώναξε: -Τὶς εἰ;
Τότε, σὰν νὰ μᾶς πέρασε ὅλους ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, ψιθυρίσαμε: 
Ἡ ΠΑΝΑΓΙΑ!
Ἐκείνη ὅρμησε ἐμπρὸς σὰν νὰ εἶχε φτερὰ ἀετοῦ. Ἐμεῖς ἀπὸ πίσω της. Συνεχῶς τὴν αἰσθανόμασταν νὰ μᾶς μεταγγίζει ἀντρειοσύνη. Ὁλόκληρη ἑβδομάδα παλέψαμε σκληρά, γιὰ νὰ καταλάβουμε τὰ ὀχυρὰ Ἰβάν-Μόροβας.

Ὑπογραμμίζω πὼς ἡ ἐπίθεσή μας πέτυχε τοὺς Ἰταλοὺς στὴν ἀλλαγὴ τῶν μονάδων τους. Τὰ παλιὰ τμήματα εἶχαν τραβηχτεῖ πίσω καὶ τὰ καινούργια... κοιμοῦνταν! Τὸ τί ἔπαθαν δὲν περιγράφεται. Ἐκείνη ὁρμοῦσε πάντα μπροστά. Κι ὅταν πιὰ νικητὲς ροβολούσαμε πρὸς τὴν ἀνυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε ἡ Ὑπέρμαχος ἔγινε ἀτμός, νέφος ἁπαλὸ καὶ χάθηκε».

Θαῦμα στὸ Μπούμπεση
Ζωντανὸ θαῦμα τῆς Παναγίας ἔζησαν στὸν ἑλληνοϊταλικὸ πόλεμο οἱ στρατιῶτες τοῦ 51ου ἀνεξαρτήτου τάγματος, μὲ διοικητὴ τὸν ταγματάρχη Πετράκη, στὴν κορυφογραμμὴ τοῦ Ροντένη, δεξιά της θρυλικῆς Κλεισούρας.

Κάθε βράδυ, ἀπὸ τὶς 22-1-1941 καὶ ἔπειτα, στὶς 9.20 ἀκριβῶς, τὸ βαρὺ ἰταλικὸ πυροβολικὸ ἄρχιζε βολὴ ἐναντίον τοῦ τάγματος Πετράκη καὶ τοῦ δρόμου, ἀπ᾿ ὅπου περνοῦσαν τὰ μεταγωγικά. Πέρασαν ἡμέρες καὶ τὸ κακὸ συνεχιζόταν, δημιουργώντας ἐκνευρισμὸ καὶ ἀπώλειες. 
Τολμηροὶ ἀνιχνευτὲς τῶν ἐμπροσθοφυλακῶν καὶ ἀεροπόροι ἐξαπολύθηκαν μέχρι βαθιὰ στὶς ἰταλικὲς γραμμές, ἀλλὰ ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι. Δὲν μποροῦσαν νὰ ἐντοπίσουν τὰ ἰταλικὰ πυροβόλα, ἴσως γιατὶ οἱ Ἰταλοὶ κάθε βράδυ τὰ μετακινοῦσαν.
Ἦταν ὅμως ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ ἐντοπισθοῦν οἱ ἐχθρικὲς θέσεις. Ἕνα βράδυ τοῦ Φεβρουαρίου ἀκούστηκαν πάλι οἱ ὁμοβροντίες τῶν ἰταλικῶν κανονιῶν.
- Παναγία μου, φώναξε τότε ὁ ταγματάρχης ἐντελῶς αὐθόρμητα, βοήθησέ μας! Σῶσε μας ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς δαίμονες.
Ἀμέσως στὸ βάθος πρόβαλε ἕνα φωτεινὸ σύννεφο. Σιγὰ-σιγὰ σχημάτισε κάτι σὰν φωτοστέφανο. Καὶ κάτω ἀπ᾿ αὐτὸ μερικὰ ἀσημένια συννεφάκια σχημάτισαν τὴ μορφὴ τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία ἄρχισε νὰ γέρνει πρὸς τὴ γῆ καὶ στάθηκε σ᾿ ἕνα φαράγγι, ἀνάμεσα σὲ δυὸ ὑψώματα τοῦ Μπούμπεση. Τὸ ὅραμα τὸ εἶδαν ὅλοι στὸ τάγμα καὶ ρίγησαν.
- Θαῦμα! βροντοφώναξε ὁ ταγματάρχης.
- Θαῦμα! Θαῦμα! ἐπανέλαβαν οἱ στρατιῶτες καὶ σταυροκοπήθηκαν.

Ἀμέσως ἔφυγε ἕνας σύνδεσμος μὲ σημείωμα τοῦ Πετράκη γιὰ τὴν πυροβολαρχία τοῦ Τζήμα. Σὲ δέκα λεπτὰ βρόντησαν τὰ ἑλληνικὰ κανόνια καὶ σὲ εἴκοσι ἐσίγησαν τὰ ἰταλικά. οἱ ὀβίδες μας εἶχαν πετύχει ἀπόλυτα τὸν στόχο.
users

Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017

«Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» - Красота спасет мир
Beauty Will Save the World



Αυτή η υπέροχη φράση ανήκει στον Ντοστογιέφσκι και αναφέρεται στην ομορφιά της παιδικής ψυχής.
Ο συγγραφέας ποτισμένος από τα νάματα της πίστης βλέπει
πίσω από την ομορφιά της παιδικής ψυχής τη φανέρωση της αγάπης του Θεού, τη σφραγίδα του θεϊκού μεγαλείου.

Όσο υπάρχουν παιδιά με αγνά και καθαρά βλέμματα, χωρίς πονηρία ή κακία η ελπίδα δε θα σβήσει.
Όμως κάποιοι βάλθηκαν να σβήσουν την ομορφιά να αμαυρώσουν το ωραίο, να ευτελίσουν καθετί το αγνό και ηθικό.
Έτσι ζούμε στην εποχή που η ομορφιά αναφέρεται μόνο στο σώμα, που το παιδί έχει γίνει προϊόν εκμεταλλεύσιμο από κάθε λογής «εμπόρους» της κακίας και της διαφθοράς.

Γράφει ο J. Green στο ημερολόγιο του το 1944: 

«Η ομορφιά είναι δείγμα μιας κρυφής πνευματικής τελειότητας και κάτι σαν σφραγίδα μιας ανώτερης κλήσης».
Η ομορφιά είναι υποχρέωση.
Το ανθρώπινο ον είναι υποχρεωμένο να κάνει την ψυχή του το ίδιο όμορφη με το σώμα του.
Πρέπει επιτέλους όλοι να καταλάβουμε ότι η παιδική ψυχή αναζητά τον πλάστη και τον δημιουργό της. Αυτός είναι η απόλυτη ομορφιά.
Για να σώσει η ομορφιά τον κόσμο πρέπει τα παιδιά να έχουν άμεση, ζωντανή σχέση με τον Χριστό.
Μυστηριακή ζωή, προσευχή, μελέτη του λόγου του Θεού, τήρηση των εντολών του Χριστού θα διατηρήσουν και θα τελειοποιήσουν την ομορφιά των παιδικών ψυχών, θα κάνουν την ελπίδα χείμαρρο αλλαγής και ανακαίνισης όλης της κοινωνίας…
πηγή


«Όταν στρέφεσαι στον εαυτό σου και σταματάς να κοιτάς τα αρνητικά των άλλων και είσαι Χριστιανός, αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημα δεν είναι πως ο κόσμος είναι μαύρος, αλλά ότι τα μάτια σου είναι μαύρα.
Και όταν φωτιστούν τα μάτια σου, βλέπεις τον κόσμο φωτεινό και όμορφο, όπως τον έβλεπαν οι Άγιοι…»

Με τον π. Χριστόδουλο Μπίθα

Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017

«Ο Χριστός είναι χαρά»

«... είναι μεγάλο πράγμα να έχεις χαρά στη ζωή σου, παρ’ όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις.
Έχει χαρά ο χριστιανός, αναρωτήθηκε. Και απαντώντας σημείωσε ότι ο Χριστός μας, αν τον ρωτούσαμε «γιατί ήρθες στον κόσμο αυτό Κύριε, τι θέλεις να μας δώσεις με όλα αυτά που έκανες και είπες, το καταστάλαγμα, το συμπέρασμα, γιατί, τι θέλεις από μας;», θα μας έλεγε «όλα αυτά τα είπα, τα έκανα για να σας δω χαρούμενους στο τέλος. Στο τέλος θέλω να σας βλέπω να γελάτε, να αναπαύεστε, να χαίρεστε. Για να σας βλέπω ευτυχισμένους, να απολαμβάνετε τη ζωή σας. Έτσι θα τιμήσετε τον Θεό.»

Μπορεί να χαίρεται ο άνθρωπος παντού, συνέχισε. Σε όλες τις συνθήκες, η χαρά είναι κατάλληλη απάντηση. Ότι κι αν του συμβεί, επιτρέπεται η ψυχή του να χαίρεται.

Οι θλίψεις είναι εξωτερικές πιέσεις. Η ψυχή του ανθρώπου δεν θλίβεται, αν αυτός δεν θέλει. Εκείνος δίνει δικαίωμα να μπει ο εξωτερικός παράγοντας της δυσκολίας μέσα του. Μπορεί αν θέλει, παρ’ όλα τα προβλήματα του να χαμογελάει.

«Είναι ωραίο να είσαι καλά. Και είναι στο χέρι σου να είσαι καλά. Το να είμαστε καλά είναι ο πυρήνας μας. Η βασική μας κατάσταση στον ψυχισμό μας, εφόσον βαπτιστήκαμε, είναι η χαρά. Στο βάθος μας υπάρχει μια χαρά.
Στην ψυχή υπάρχει το Άγιο Πνεύμα που είναι χαρά, αγαλλίαση, δύναμη. Όταν μας έπλασε ο Θεός είχε χαρά. Όταν οι γονείς μας έσμιξαν για να γεννηθούμε, είχαν χαρά. Είμαστε καρπός του έρωτα, που είναι χαρά.
Πάρε την ευθύνη της χαράς επάνω σου. Γιατί πήγαινε ο κόσμος κοντά στον Χριστό μας; Γιατί ο ίδιος ήταν η ένσαρκη χαρά. Όποιος έχει το Άγιο Πνεύμα έχει χαρά. Βλέπει τη ζωή αισιόδοξα.»
Ό Χριστός όταν αναστήθηκε και είδε τους μαθητές Του και τις Μυροφόρες, είπε «χαίρετε» και αλλού «ειρήνη υμίν». Σας δίνω ειρήνη και χαρά. Αυτό σας αφήνω σαν κληρονομιά τώρα που αναστήθηκα.
Συνεχίζοντας, αναφέρθηκε στους γονείς. Βοηθείστε τα παιδιά σας πως μεγαλώνουν, τόνισε. Δώστε στο κλίμα του σπιτιού σας, τη νότα της πνευματικής ατμόσφαιρας του Χριστού. Να σε βλέπει το παιδί σου να βιώνεις στην πράξη τον Χριστό.
Χαρούμενοι είναι οι άνθρωποι που βλέπουν τη ζωή πνευματικά, είπε ο π. Ανδρέας. Είναι κρίμα να αφήνεις τη ζωή σου χρόνια, να περνάει μέσα στην μελαγχολία, τη μιζέρια και το παράπονο. 

Να βρεις από πού ξεκινάει το πρόβλημα σου. Τι σου φταίει.

Όταν ο Χριστός λέει κάποιες εντολές, δεν τις λέει για να μας βασανίσει αλλά για να χαρούμε.
Και, όπως συμβούλευσε χαρακτηριστικά:
«Σκεφτείτε τα δώρα που έχετε ως τώρα στη ζωή σας για να χαρείτε. Έχετε πολλά πάρει από τον Θεό. Όταν ευχαριστείς τον Θεό, χαίρεσαι. Αν θες να χαρείς, να κοιμάσαι με ευγνωμοσύνη στον Θεό. Αν ευχαριστήσεις γι’ αυτά που έχεις ήδη, έχεις πολλούς λόγους να χαμογελάς και να χαίρεσαι.
Ζήστε επίσης το παρόν. Το παρόν βοηθάει πάρα πολύ να χαίρεσαι, το τώρα. Γιατί άμα πάτε στο παρελθόν θα γεμίσετε ενοχές. Αν πάτε στο μέλλον θα γεμίσετε άγχος.
Ζήσε το τώρα. Αν μετά από δυο ώρες γίνει κάτι θα το αντιμετωπίσουμε. Τα παιδιά δεν έχουν στο μυαλό τους πολύ μέλλον και πολύ παρελθόν. Ζούνε το τώρα. Γι’ αυτό τσακώνονται και μετά από δυο λεπτά αγκαλιάζονται. Δεν θυμούνται τι έγινε.»
Σταχυολογώντας κάποια σημεία της ομιλίας του, σημειώνουμε κάποιες χαρακτηριστικές παραινέσεις του, πριν ολοκληρώσει την ομιλία του:
☦ Όποιος βγάλει από την ψυχή του το βάρος του, χαίρεται. Να πιστέψετε ότι δικαιούστε την χαρά. Ο Χριστός δεν μας έφερε στη γη για να τιμωρηθούμε. Ο Θεός αγαπάει χωρίς όρους και χωρίς όρια. Και αγαπάει και τους αμαρτωλούς πάρα πολύ.
 Η αμαρτία σου να γίνεται αφορμή μετάνοιας, αλλά όχι αφορμή κατάθλιψης και απελπισίας. Ποτέ ο Θεός δεν έρχεται δίπλα σου για να σου δώσει μία ώθηση στην απελπισία.
 Ο Θεός θέλει να σε βλέπει να χαμογελάς. Και στην πτώση σου να προσπαθείς φιλότιμα, αλλά χωρίς απόγνωση.
 Χαρά έχουν επίσης οι άνθρωποι που δεν έχουν προσκολλήσεις. Όταν κολλάς, ελαττώνεις τις πιθανότητες της χαράς.
 Όπως λένε οι Άγιοι. Γενηθήτω το θέλημα σου. Κύριε πάω όπου με πας για να χαρώ.
Τελειώνοντας επεσήμανε:
«Η χαρά είναι ωκεανός που καλύπτει το ποταμάκι της θλίψης. Μέσα μας υπάρχει μια τεράστια χαρά στον πυρήνα μας, εκεί που είναι η «βαθεία καρδία». Στο βάθος της καρδιάς υπάρχει ο Χριστός. Εκεί, ησυχία. Όπως στον ωκεανό, στο βυθό επικρατεί ησυχία, ομορφιά και γαλήνη, ενώ στην επιφάνεια έχει φουρτούνα.»


π. Ανδρέας Κονάνος