Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Η παραβολή του Σπλαχνικού Πατέρα ή του Ασώτου Υιού

Λέγεται από τους Πατέρες, πως ακόμη και ολόκληρη η Αγία Γραφή να είχε εξαφανισθεί, μόνο η συγκεκριμένη παραβολή αν είχε απομείνει, θα αρκούσε για να περιγράψει πλήρως τον Χριστιανισμό.

Λίγο πολύ, όλοι μας γνωρίζουμε τη συγκεκριμένη παραβολή για τον πατέρα, που μοίρασε την πατρική περιουσία στους γιους του καθώς και την απομάκρυνση του ενός, ο οποίος και την κατασπατάλησε, ζώντας αμαρτωλά.
Στη συνέχεια, ως γνωστόν, επέστρεψε, ζήτησε συγχώρεση από τον πατέρα του και την έλαβε.
Συνήθως επικεντρωνόμαστε σε αυτά τα δύο πρόσωπα, τα οποία διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στην υπόθεση. Ελάχιστα έχουμε ασχοληθεί με τον άλλον αδελφό, τον δίκαιο, αυτόν που έμεινε πιστός στον πατέρα του.
Αν ρωτήσουμε αρκετό κόσμο, για το ποια παραβολή περιγράφει την άλλη ζωή και ποιο συγκεκριμένα, την κόλαση και τον παράδεισο, πιθανότατα θα μας πουν για την παραβολή της “Μελλούσης Κρίσεως”, καθώς και για την παραβολή του “Πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου”. Ελάχιστοι θα μας αναφέρουν και αυτήν την παραβολή.
Σε αρκετούς διαφεύγει, πως σε αυτήν την παραβολή γίνεται απολύτως ξεκάθαρο, πως ο Θεός ΔΕΝ τιμωρεί κανέναν!! Πως κόλαση με την έννοια των καζανιών και των φριχτών βασανιστηρίων και άλλων τινών δαντικών πρακτικών ΔΕΝ υπάρχει.
Κόλαση για τον Χριστιανό, είναι πολύ απλά η απομάκρυνση του, από τον Θεό Πατέρα. Στη συγκεκριμένη παραβολή, Παράδεισος είναι το σπίτι του Πατέρα. Ο Πατέρας, βγήκε ο ίδιος έξω και παρακαλούσε και προέτρεπε τους δυο του γιους να μπουν μέσα!! Δεν έκανε, ας μας επιτραπεί η έκφραση τον “πορτιέρη”, που με αγριωπό ύφος έλεγχε ποιοι θα μπουν και ποιοι όχι. Ήθελε όλοι να μπουν, αρκεί να το ΗΘΕΛΑΝ πραγματικά.
Και έτσι βλέπουμε, τον άσωτο υιό, ο οποίος πραγματικά και αποδεδειγμένα, έζησε μια άσχημη ζωή, μακριά από το Θεό, παρόλα αυτά, μόλις το θέλησε και το ζήτησε μετανοημένος, έγινε δεκτός χωρίς δεύτερη κουβέντα από το Θεό, στον Παράδεισο.
Από την άλλη όμως, έχουμε κάτι το συγκλονιστικό.
Ο άλλος, ο “δίκαιος” υιός, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να μπει και αυτός στον Παράδεισο. Είχε μεγάλο πρόβλημα με τον αδελφό του. Έφτασε να βγει ο Θεός και να τον παρακαλά!!

Όπως λέει ο ίδιος ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
«Τι τον έκανε δυστυχισμένο και τον έκαιγε με εσωτερική πικρία και μίσος; Ποιος του αρνήθηκε τίποτα; Γιατί δε χάρηκε με την επιστροφή του αδελφού του; Γιατί δεν είχε αγάπη είτε προς τον πατέρα του είτε προς τον αδελφό του; Δεν ήταν από την κακή εσωτερική του διάθεση; Δεν παράμεινε στην κόλαση από αυτή την αιτία; Και τι ήταν αυτή η κόλαση; Ήταν κάποιος ξεχωριστός τόπος; Υπήρχαν όργανα βασανισμού; Δε συνέχισε να ζει στο σπίτι του πατέρα του; Τι τον ξεχώρισε από όλους τους χαρούμενους ανθρώπους του σπιτιού, εκτός απ’ το μίσος του και την πικρία του; Μήπως ο πατέρας του ή ακόμα και ο αδελφός του σταμάτησαν να τον αγαπούν; Δεν ήταν αυτή ακριβώς η αγάπη που σκλήραινε όλο και περισσότερο την καρδιά του; Δεν ήταν η χαρά που τον έκανε λυπημένο; Δεν έκαιγε το μίσος την καρδιά του, μίσος για τον πατέρα του και τον αδελφό του, μίσος για την αγάπη του πατέρα του προς τον αδελφό του και για την αγάπη του αδελφού του προς τον πατέρα του;»
Ο μεγάλος άθεος υπαρξιστής φιλόσοφος Ζαν Πωλ Σαρτρ, κάποτε είχε πει: ” Η κόλαση μου, ο άλλος”.
Στον Χριστιανισμό βέβαια ισχύει κάτι λιγάκι διαφορετικό:
«Η κόλαση μου είναι ο άλλος, όταν εγώ δεν γίνομαι ο Παράδεισος του».
Κόλαση λοιπόν για τον Χριστιανισμό, είναι ο ίδιος μου ο κακός εαυτός, που ξεμένει χωράφι άγονο και ακαλλιέργητο, επειδή ΕΜΕΙΣ το θέλουμε. Και εξαιτίας αυτού του κακού εαυτού, εμείς δεν θέλουμε να χαρούμε μαζί με τους άλλους αδελφούς μας, κοντά στο Θεό.


oodeblog