Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

Δίπτυχα και Δεήσεις

Δίπτυχα

Ἱερεὺς
Τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, προφήτου, προδρόμου καὶ βαπτιστοῦ· τῶν ἁγίων, ἐνδόξων καὶ πανευφήμων Ἀποστόλων· τοῦ ἁγίου... οὗ καὶ τὴν μνήμην ἐπιτελοῦμεν, καὶ πάντων σου τῶν Ἁγίων, ὧν ταῖς ἱκεσίαις ἐπίσκεψαι ἡμᾶς, ὁ Θεός. 

Καὶ μνήσθητι πάντων τῶν κεκοιμημένων ἐπ᾿ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου... καὶ ἀνάπαυσον αὐτούς, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὅπου ἐπισκοπεῖ τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου. 
Μνήσθητι, Κύριε, πάσης ἐπισκοπῆς ὀρθοδόξων, τῶν ὀρθοτομούντων τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας, παντὸς τοῦ πρεσβυτερίου, τῆς ἐν Χριστῷ διακονίας καὶ παντὸς ἱερατικοῦ τάγματος. 
Ἔτι προσφέρομέν σοι τὴν λογικὴν ταύτην λατρείαν ὑπὲρ τῆς οἰκουμένης· ὑπὲρ τῆς ἁγίας, καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας· ὑπὲρ τῶν ἐν ἁγνείᾳ καὶ σεμνῇ πολιτείᾳ διαγόντων· ὑπὲρ τῶν πιστοτάτων καὶ φιλοχρίστων ἡμῶν Βασιλέων, παντὸς τοῦ παλατίου καὶ τοῦ στρατοπέδου αὐτῶν. 
Δὸς αὐτοῖς, Κύριε, εἰρηνικὸν τὸ βασίλειον, ἵνα καὶ ἡμεῖς, ἐν τῇ γαλήνῃ αὐτῶν, ἤρεμον καὶ ἡσύχιον βίον διάγωμεν, ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι.


Ἐν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, τοῦ ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν... ὃν χάρισαι ταῖς ἁγίαις σου Ἐκκλησίαις ἐν εἰρήνῃ, σῷον, ἔντιμον, ὑγιᾶ μακροημερεύοντα καὶ ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας.

Διάκονος
Καὶ ὧν ἕκαστος κατὰ διάνοιαν ἔχει, καὶ πάντων καὶ πασῶν.
Χορὸς
Καὶ πάντων καὶ πασῶν.
Ἱερεὺς
Μνήσθητι, Κύριε, τῆς πόλεως, ἐν ᾗ παροικοῦμεν καὶ πάσης πόλεως καὶ χώρας καὶ τῶν πίστει οἰκούντων ἐν αὐταῖς. Μνήσθητι, Κύριε, πλεόντων, ὁδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αἰχμαλώτων καὶ τῆς σωτηρίας αὐτῶν. Μνήσθητι, Κύριε, τῶν καρποφορούντων ἐν ταῖς ἁγίαις σου Ἐκκλησίαις καὶ μεμνημένων τῶν πενήτων, καὶ ἐπὶ πάντας ἡμᾶς τὰ ἐλέη σου ἐξαπόστειλον.

Καὶ δὸς ἡμῖν, ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ, δοξάζειν καὶ ἀνυμνεῖν τὸ πάντιμον καὶ μεγαλοπρεπὲς ὄνομά σου, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Χορὸς
Ἀμήν.
Ἱερεὺς
Καὶ ἔσται τὰ ἐλέη τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μετὰ πάντων ὑμῶν.
Χορὸς
Καὶ μετὰ τοῦ πνεύματός σου.

Δεήσεις

Διάκονος
Πάντων τῶν ἁγίων μνημονεύσαντες, ἔτι καὶ ἔτι ἐν εἰρήνῃ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Χορὸς
Κύριε, ἐλέησον.
Διάκονος
Ὑπὲρ τῶν προσκομισθέντων καὶ ἁγιασθέντων τιμίων δώρων, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Χορὸς
Κύριε, ἐλέησον.
Διάκονος
Ὅπως ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς ἡμῶν, ὁ προσδεξάμενος αὐτὰ εἰς τὸ ἅγιον καὶ ὑπερουράνιον καὶ νοερὸν αὐτοῦ θυσιαστήριον, εἰς ὀσμὴν εὐωδίας πνευματικῆς, ἀντικαταπέμψῃ ἡμῖν τὴν θείαν χάριν καὶ τὴν δωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ὑπὲρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Ἀντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον, καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς, ὁ Θεός, τῇ σῇ χάριτι.

Τὴν ἡμέραν πᾶσαν, τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικὴν καὶ ἀναμάρτητον, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Χορὸς
Παράσχου, Κύριε.

Διάκονος

Ἄγγελον εἰρήνης, πιστὸν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Συγγνώμην καὶ ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν πλημμελημάτων ἡμῶν, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Τὰ καλὰ καὶ συμφέροντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν καὶ εἰρήνην τῷ κόσμῳ, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοίᾳ ἐκτελέσαι, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα.

Χριστιανὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά, καὶ καλὴν ἀπολογίαν τὴν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, αἰτησώμεθα.

Τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αἰτησάμενοι, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.

Χορὸς
Σοί, Κύριε.
✢✢✢✢✢✢✢

Ἱερεὺς
Γιὰ τὸν ἅγιο, προφήτη, πρόδρομο καὶ βαπτιστὴ Ἰωάννη, γιὰ τοὺς ἁγίους ἐνδόξους καὶ πανεύφημους Ἀποστόλους· γιὰ τὸν ἅγιο..., ποὺ σήμερα ἑορτάζομε τὴ μνήμη του, καὶ γιὰ ὅλους τοὺς Ἁγίους καὶ μὲ τὶς ἱκεσίες τους ἔλα, Θεέ μας, κοντά μας. Καὶ θυμήσου ὅλους, ὅσοι κοιμήθηκαν μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀνάστασης καὶ τῆς αἰώνιας ζωῆς... καὶ ἀνάπαυσέ τους, Θεέ μας, ἐκεῖ ποὺ λάμπει τὸ θεϊκό σου φῶς. Θυμήσου, Κύριε, ὅλους τοὺς ὀρθόδοξους ἐπισκόπους, ποὺ κηρύττουν ὀρθὰ τὸ λόγο τῆς ἀλήθειάς σου, ὅλους τοὺς πρεσβυτέρους καὶ τοὺς διακόνους τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅλους τοὺς μοναχούς. Ἀκόμα σοῦ προσφέρομε αὐτὴν ἐδῶ τὴ λογικὴ λατρεία γιὰ τὸν κόσμο, γιὰ τὴν ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία· γιὰ ὅλους, ποὺ ζοῦνε τὴ ζωή τους μὲ ἁγνότητα καὶ σεμνότητα· γιὰ τοὺς πιστοὺς καὶ φιλόχριστους Βασιλεῖς μας, γιὰ ὅλο τὸ παλάτι καὶ τὸ στρατό τους. Δῶσ᾿ τους, Κύριε, νὰ βασιλεύουν εἰρηνικά, γιὰ νὰ ἔχωμε κι ἐμεῖς, μέσα στὴ δική τους γαλήνη, ἤρεμη καὶ ἥσυχη τὴ ζωή μας, ὅλο εὐσέβεια καὶ σεμνότητα.

Πρῶτα νὰ θυμηθῆς, Κύριε, τὸν ἀρχιεπίσκοπό μας... καὶ νὰ τὸν χαρίσης στὶς Ἐκκλησίες σου εἰρηνικό, ἀκέραιο, ἀξιοσέβαστο, ὑγιή, πολύχρονο καὶ νὰ διδάσκη ὀρθὰ τὸ λόγο τῆς ἀλήθειάς σου.

Διάκονος
Κι ὅποιους ὁ καθένας ἔχει στὸ νοῦ του, καὶ ὅλους καὶ ὅλες.
Χορὸς
Καὶ ὅλους καὶ ὅλες.
Ἱερεὺς
Θυμήσου, Κύριε, τὴν πόλη αὐτὴν ἐδῶ ποὺ τώρα μένομε καὶ κάθε πόλη καὶ χωριὸ κι ἐκείνους ποὺ μὲ πίστη (σ᾿ ἐσένα) κατοικοῦνε σ᾿ αὐτές. Θυμήσου, Κύριε, ἐκείνους ποὺ ταξιδεύουν στὴ θάλασσα καὶ στὴ στεριά, τοὺς ἀρρώστους, τοὺς ἀνήμπορους, τοὺς αἰχμαλώτους, γιὰ νὰ σωθοῦν. Θυμήσου, Κύριε, ὅσους συνεισφέρουν στὶς ἅγιες Ἐκκλησίες σου, καὶ ὅσους θυμοῦνται τοὺς φτωχούς, καὶ σ᾿ ὅλους ἐμᾶς στεῖλε τὰ ἐλέη σου.

Καὶ δῶσε μας μ᾿ ἕνα στόμα καὶ μὲ μιὰ καρδιὰ νὰ δοξάζουμε καὶ νὰ ἀνυμνοῦμε τὸ ὁλοτίμητο καὶ μεγαλόπρεπο ὄνομά σου, τοῦ Πατέρα καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τώρα καὶ πάντα καὶ στοὺς ἀτελεύτητους αἰῶνες.

Χορὸς
Ἀμήν.
Ἱερεὺς
Κι ἂς εἶναι ὅλα τὰ καλὰ τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μαζὶ μὲ ὅλους σας.
Χορὸς
Καὶ μὲ τὸ πνεῦμα σου.
Διάκονος
Ἀφοῦ μνημονεύσαμε ὅλους τοὺς ἁγίους, πάλι καὶ πάλι μὲ εἰρήνη, ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο.
Χορὸς
Κύριε, ἐλέησον.
Διάκονος
Γιὰ τὰ τίμια δῶρα, ποὺ προσκομίσθηκαν κι ἁγιάσθηκαν, ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο.
Χορὸς
Κύριε, ἐλέησον.
Διάκονος
Ἂς παρακαλέσουμε, ὁ φιλάνθρωπος Θεός μας, ποὺ δέχτηκε αὐτὰ τὰ δῶρα στὸ ἅγιο καὶ ὑπερουράνιο καὶ νοερὸ θυσιαστήριό του, σὲ ὀσμὴ πνευματικῆς εὐωδίας, νὰ μᾶς στείλη σὲ ἀνταπόδοση τὴ θεία χάρη καὶ τὴ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Γιὰ νὰ μᾶς προφυλάσση ἀπὸ κάθε θλίψη, ὀργή, κίνδυνο καὶ ἀνάγκη, ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο.

Βοήθησέ μας καὶ σῶσε μας, ἐλέησέ μας καὶ σὲ ὅλα διαφύλαξέ μας, Θεέ, μὲ τὴ χάρη σου.

Ἂς ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Κύριο, ὅλη ἡ ἡμέρα σήμερα νὰ εἶναι ἀληθινὰ ἡμέρα τοῦ Θεοῦ, ἁγία, εἰρηνικὴ καὶ ἀναμάρτητη.

Χορὸς
Χάρισέ μας τὸ ζητούμενο Κύριε.
Διάκονος
Ἂς ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Κύριο ἄγγελο εἰρήνης, νὰ μᾶς ὁδηγῇ πιστὰ καὶ νὰ μᾶς φυλάσση ψυχικὰ καὶ σωματικά.

Ἂς ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ συγχωρήσῃ καὶ νὰ ἀφήσῃ τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ σφάλματά μας.

Ἂς ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Κύριο ὅσα εἶναι καλὰ καὶ συμφέρουν στὶς ψυχές μας καὶ εἰρήνη στὸν κόσμο.

Ἂς ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ περάσουμε τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας μὲ εἰρήνη καὶ μετάνοια.

Ἂς ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Κύριο τὰ τέλη τῆς ζωῆς μας νὰ εἶναι χριστιανὰ χωρὶς πόνο, χωρὶς ντροπὴ καὶ εἰρηνικά, καὶ νὰ ἔχωμε καλὴ ἀπολογία μπροστὰ στὸ φοβερὸ βῆμα τοῦ Χριστοῦ.

Ἀφοῦ ζητήσαμε νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι σὲ μιὰ πίστη καὶ νὰ ἔχωμε μαζί μας τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἂς ἀφήσουμε ὁ καθένας μας κι ὅλοι μαζὶ τὸν ἑαυτό μας κι ὅλη μας τὴ ζωὴ στὸ Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό.

Χορὸς
Σὲ σένα, Κύριε.

«Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται»

Ὁ μακαρισμός τῆς καθαρότητας τῆς καρδιᾶς εἶναι πολύ σημαντικός καί ἀποτελεῖ τό κέντρο ὄχι μόνον τῶν μακαρισμῶν, ἀλλά καί ὅλης τῆς πνευματικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Μέ τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει τόν Θεό, βλέπει τόν Θεό.
Ἡ κάθαρση τῆς καρδιᾶς, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά γνωρίση τόν Θεό, εἶναι τό κέντρο τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας καί μάλιστα τῆς λεγομένης νηπτικῆς-ἡσυχαστικῆς θεολογίας, ὅπως τήν ἐξέφρασαν ἰδίως ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί οἱ Πατέρες τῆς Φιλοκαλίας, οἱ λεγόμενοι Φιλοκαλικοί Πατέρες.

Κατ’ ἀρχάς, αὐτός ὁ μακαρισμός ἔχει ἰδιαίτερη σημασία, γιατί ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι δέν κλέπτουν οὔτε ἁρπάζουν τήν περιουσία τῶν ἄλλων, ἴσως μάλιστα ἐλεοῦν, ἐφαρμόζοντας τόν προηγούμενο μακαρισμό: «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες», ἀλλά εἶναι ἀκάθαρτοι στήν καρδιά καί διαπράττουν διάφορες σαρκικές ἁμαρτίες. Ἔτσι τό σπουδαιότερο ἀπό ὅλα εἶναι ὁ ἄνθρωπος νά ἔχη καθαρή καρδιά.

Πολύ συχνά στήν Ἁγία Γραφή γίνεται λόγος γιά τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Δέν νοεῖται ἡ σωματική καρδιά, ἀλλά ἡ λεγομένη «βαθεῖα καρδία», ὅπως λέγει ὁ Ψαλμωδός (Ψαλμ. 63΄, 7). 
Μάλιστα δέ πολλές φορές στούς Ψαλμούς τοῦ Δαυίδ γίνεται λόγος γιά τήν καρδιά, ὅτι "ἐθερμάνθη", "ἐξηρεύξατο", "ηὐφράνθη" κλπ.

Μελετώντας τά κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί συζητώντας τό θέμα αὐτό μέ ἐμπειρικούς μοναχούς, διαπίστωσα ὅτι αὐτό πού λέγεται καρδιά ἴσως εἶναι τό παθητικό μέρος τῆς ψυχῆς καί αὐτή 
ἡ πνευματική καρδιά εἶναι στό βάθος τῆς σωματικῆς καρδιᾶς. 
Οἱ Πατέρες, ἀκολουθώντας στό σημεῖο αὐτό τήν φιλοσοφική διαίρεση τῆς ψυχῆς, κάνουν λόγο γιά τό λογιστικό, τό ἐπιθυμητικό καί τό θυμικό μέρος τῆς ψυχῆς. Τό λογιστικό, πού συνίσταται στούς λογισμούς, ἐνεργεῖ στόν ἐγκέφαλο, καί τό ἐπιθυμητικό καί θυμικό μέρος τῆς ψυχῆς ἐκδηλώνεται στό σωματικό ὄργανο τῆς καρδιᾶς. 
Ὅταν ἀγαπᾶ κανείς ἤ ὀργίζεται, τότε αὐτό εἶναι ἔκδηλο στό σωματικό ὄργανο τῆς καρδιᾶς, ἀφοῦ ἐπιταχύνεται ὁ ρυθμός της, ἀνεβαίνει ἡ πίεση καί προκαλοῦνται καί πολλές ἄλλες ἐκδηλώσεις. Ἔτσι, ὅταν οἱ νηπτικοί Πατέρες κάνουν λόγο γιά κάθαρση τῆς καρδιᾶς, κατά βάση ἐννοοῦν τήν μεταστροφή τῆς ἀγάπης καί τοῦ θυμοῦ ἀπό τά κτίσματα στόν Θεό.
Ὁ ἄνθρωπος, συνήθως, ἀγαπᾶ ἐμπαθῶς τήν κτίση καί τούς ἀνθρώπους, πράγμα πού συνιστᾶ τήν ἀκαθαρσία τῆς καρδιᾶς, γιατί τότε ὁλόκληρη ἡ καρδιά διακρίνεται ἀπό ἐμπάθεια. 
Ὁ ἄνθρωπος, ὅμως, πού ἀγωνίζεται νά ζῆ κατά Θεόν, νά ἐφαρμόζη τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, αὐτός ἀγαπᾶ τόν Θεό, ἀποκτᾶ τόν θεῖο ἔρωτα καί, βεβαίως, ἀγαπᾶ καί ὅσα ἀγαπᾶ ὁ Θεός. Αὐτό σημαίνει κάθαρση τῆς καρδιᾶς ἀπό τά πάθη. 
Ἀπό τήν πνευματική ἰατρική τῶν Πατέρων γνωρίζουμε ὅτι τά πάθη δέν εἶναι μερικές κακές δυνάμεις τῆς ψυχῆς πού πρέπει νά ξεριζωθοῦν, ἀλλά οἱ φυσικές δυνάμεις τῆς ψυχῆς πού ἔχουν διαστραφῆ καί μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν δική μας προσπάθεια πρέπει νά μεταμορφωθοῦν καί νά στραφοῦν πρός τόν Θεό.
Ἔτσι, ἄλλο εἶναι ἡ λογική καί ἄλλο εἶναι ἡ καρδιά. 
Ἡ λογική ἐπεξεργάζεται τίς σκέψεις πού λέγονται λογισμοί, γιατί πρέπει νά παραμένουν ἐκεῖ καί βοηθοῦν τόν ἄνθρωπο νά κινῆται, νά σκέπτεται, νά ἐργάζεται, νά συμπεριφέρεται ἀνάλογα, ἐνῶ ἡ καρδιά ἀγαπᾶ τόν Θεό, ἀλλά καί τήν κτίση μέσα ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Στήν λογική ἀναπτύσσεται ἡ ἐπιστήμη, ἡ φιλοσοφία, καί στήν καρδιά βιώνεται ὁ Θεός. 
Γι’ αὐτό λέμε ὅτι οἱ καρποί τῆς ἐπιστήμης εἶναι ἀνακαλύψεις τῆς λογικῆς καί ἡ ἐμπειρική γνώση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στήν καθαρή καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή στήν καρδιά πού ἔχει ἀπαλλαγῆ ἀπό λογισμούς καί ἐμπαθεῖς πράξεις καί προσφέρεται ὁλοκληρωτικά στόν Θεό.
Κάνει, ἐπίσης, ἐντύπωση ὅτι ὁ Χριστός στόν μακαρισμό αὐτό δέν κάνει λόγο ὅτι ἡ καθαρή καρδιά θά γνωρίση τόν Θεό, ἀλλά θά δῆ τόν Θεό. 
Στήν καρδιά, κατά τούς νηπτικούς Πατέρες, ὑπάρχει ἕνας πνευματικός ὀφθαλμός, πού βλέπει τόν Θεό, εἶναι ἕνας πνευματικός καθρέπτης στόν ὁποῖο ἀποκαλύπτεται ὁ ἀληθινός Θεός ὡς Φῶς, εἶναι ὁ νοῦς, πού εἶναι ὁ ὀφθαλμός τῆς ψυχῆς. 
Πάντοτε, ὅταν ἐμφανίζεται ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους, Τόν βλέπουν ὡς Φῶς. Αὐτό ἔγινε στό ὄρος Θαβώρ, αὐτό ἔγινε στήν περίπτωση τοῦ ἀρχιδιακόνου καί πρωτομάρτυρος Στεφάνου. Αὐτό τό Φῶς προχεόταν ἀπό τόν Χριστό, ὅταν ἐμφανίσθηκε στόν Ἀπόστολο Παῦλο, αὐτό τό Φῶς ἔβλεπε ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος καί πολλοί ἅγιοι.
Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ὡς Φῶς προσφέρει τήν πνευματική γνώση καί αὐτή ἡ γνώση εἶναι ἡ ὀρθόδοξη θεολογία. Γι’ αὐτό, ἄλλο εἶναι ἡ ἀκαδημαϊκή-λογική θεολογία καί ἄλλο εἶναι ἡ χαρισματική-ἐμπειρική θεολογία, πού συνδέεται μέ τήν πνευματική καρδιά.
Θά πρέπει συνεχῶς νά παρακαλοῦμε τόν Θεό, ὅπως ἔγραψε ὁ Δαυίδ στόν πεντηκοστό ψαλμό: «καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου» (Ψαλμ. ν΄, 12).

Ὁ Μητροπολίτης
+ Ὁ Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ