Η τελευταία Παράκληση...

Αυγουστιάτικο βραδινό στο Χονγκ Κονγκ. Ο ήλιος οδεύει προς την δύση του. Οι δρόμοι της πόλης, παρά την αφόρητη ζέστη και την υγρασία, είναι γεμάτοι από κόσμο. Στελέχη εταιρειών που πάνε να απολαύσουν ένα ποτό μετά την εργασία. Καλοβαλμένες κυρίες που θέλουν να συνεχίσουν τα ψώνια τους. Αλαφιασμένες Φιλιππινέζες που σέρνουν βαριεστημένα παιδάκια, τα οποία μόλις τελείωσαν κάποιο από τα καλοκαιρινά μαθήματά τους.

Στον Άγιο Λουκά, στον έβδομο όροφο ενός ουρανοξύστη στο Central, μια φούχτα άνθρωποι, διαφόρων εθνικοτήτων, ψάλλουμε την παράκληση στην Μητέρα του Θεού, την πνευματική Μητέρα όλων μας.

 

Χωρίς «λαμπρότητες». Χωρίς «βυζαντινές μεγαλοπρέπειες». Χωρίς καλλίφωνους ψάλτες. 

 

Με συντροφιά το ιλαρό φως ενός κεριού, ικετεύουμε. 

Ικετεύουμε για τους κληρικούς που εργάζονται ιεραποστολικά στην Άπω Ανατολή και στερούνται ακόμα και τα αναγκαία. 

Ικετεύουμε για τις Ορθόδοξες Κοινότητες και τα μύρια προβλήματα που αντιμετωπίζουν. 

Ικετεύουμε για τους νεόφυτους, τους κατηχουμένους αλλά και για τους αδιάφορους. 

Ικετεύουμε για όλους όσοι μας εχθρεύονται και για εκείνους που μας εγκατέλειψαν για να ακολουθήσουν όσους έχουν «την δύναμη και τα χρήματα». 

Ικετεύουμε για τους λαούς που βρίσκονται ακόμη «εν σκότει και σκιά θανάτου». 

Ικετεύουμε για τους αδελφούς μας που βρίσκονται σε ανάγκη, που υποφέρουν από ασθένειες, που αδικούνται.

 

Η ακολουθία πλησιάζει προς το τέλος. 

 

Μπροστά στην εικόνα Της, την ευλαβικά στολισμένη με λίγα ευωδιαστά τριαντάφυλλα, ψάλλουμε:

«Ὁ γλυκασμὸς τῶν Ἀγγέλων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά, χριστιανῶν ἡ προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου, ἀντιλαβοῦ μου καὶ ῥῦσαι, τῶν αἰωνίων βασάνων.

Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω, πρὸς τὸν φιλάνθρωπον Θεόν,
μή μου ἐλέγξῃ τὰς πράξεις, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων, παρακαλῶ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει.»

Θυμήσου μας Κυρά εκεί στο Θρόνο του Υιού σου!

 

Nektarios Tsilis

 

Από την Ευαγγελία 

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ: ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Η Μεταμόρφωση του Χριστού έχει σαν κυρίαρχο στοιχείο την πλούσια φωτοχυσία (βλ. και ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 433, Αύγ. 2019). Το πρόσωπο του Χριστού έλαμψε «ως ο ήλιος» και τα ενδύματά του έγιναν αστραφτερά και εντελώς λευκά «ως χιών» και «ως το φως». Ταυτόχρονα το σύννεφο που σκέπασε τον Χριστό και τους δύο προφήτες, Μωυσή και Ηλία, ήταν φωτεινό. «Ιδού νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς».

Το φως αυτό δεν έχει καμία σχέση με το φυσικό φως που γνωρίζουμε. Είναι υπερφυσική ενέργεια του Θεού, άκτιστη, όπως λέγεται στη γλώσσα της Εκκλησίας. Δηλαδή όχι κάτι κτιστό, δημιουργημένο, όπως το φως του ήλιου και κάθε άλλης φωτεινής πηγής, κάτι δηλαδή που δεν υπήρχε πρώτα και το δημιούργησε κάποια στιγμή ο Θεός. Το φως του Θεού είναι άμεση απόρροια από την απροσπέλαστη φύση-ουσία του. Είναι η Θεία Χάρη. Γι’ αυτό λέμε ότι ο Θεός κατοικεί μέσα σε «φως απρόσιτον» (Α΄ Τιμ. 6, 16). Ο Χριστός είναι «φως εκ φωτός». Μέσα από το φως του Χριστού που αποκαλύπτεται στο Θαβώρ, γνωρίζουμε ως φως ολόκληρη την Αγία Τριάδα. «Φως είδομεν τον Πατέρα, φως και το Άγιον Πνεύμα». 

 

Και ενώ η φύση του Θεού είναι εντελώς αμέθεκτη σε κάθε δημιούργημα, άγγελο ή άνθρωπο, η ενέργειά του είναι μεθεκτή. Είναι αυτή με την οποία ο Θεός εκδηλώνεται στα πλάσματά του. Είναι ο τρόπος ύπαρξης του Θεού σε σχέση με τον κόσμο. Είναι αυτή που μας κάνει θεούς κατά χάρη, κατά μετοχή. Μας το έχει βεβαιώσει ο ίδιος ο Θεός: «Εγώ είπα θεοί εστε και υιοί Υψίστου πάντες» (Ψαλμ. 81, 6). Θα το κατανοήσουμε λίγο αυτό με ένα απλό, ατελές πάντα, παράδειγμα: Τον ήλιο δεν μπορούμε με τίποτε να τον αγγίξουμε, αλλά και τίποτε δεν μας εμποδίζει να ερχόμαστε σε επαφή με το φως του, να μας φωτίζει, να μας ζωογονεί, να μας αγκαλιάζει με τη θαλπωρή του. Και όπως άλλο είναι η ουσία του ήλιου και άλλο το φως του, έτσι και το φως που έλαμψε στη Μεταμόρφωση του Χριστού είναι η άκτιστη ενέργειά του και επ’ ουδενί η ουσία του. 

 

Έτσι, ενώ ως προς την ουσία του ο Θεός είναι «υπερέκεινα πάσης ουσίας», «ο πάντων επέκεινα», πέρα και πάνω από όλα, ως προς τις ενέργειές του μπορεί να γίνει από όλους μεθεκτός, να ενωθούν οι πάντες μαζί του. 

 

Ο Θεός λοιπόν είναι ταυτόχρονα προσιτός και απρόσιτος, ορατός και αόρατος, μεθεκτός και αμέθεκτος, καταληπτός και ακατάληπτος, γνωστός και άγνωστος. Μπορεί να γίνεται γνωστός σε μας, ως φως, αγάπη, αγαθότητα κ.λ.π., μέσα από τις άκτιστες ενέργειές του, αλλά παραμένει παντελώς άγνωστος ως προς την ουσία του. Ακόμα και το να μιλάμε για ουσία του Θεού είναι εντελώς σχετικό, αφού στην πραγματικότητα είναι απολύτως υπερούσιος. 

 

Η μετοχή στην άκτιστη ενέργεια του Θεού, η θέα του θείου φωτός, ονομάζεται θεοπτία. Οι απόστολοι που ήταν με τον Χριστό στο όρος Θαβώρ, «επόπται γενηθέντες της εκείνου μεγαλειότητος», επειδή είδαν με τα μάτια τους το θεϊκό του μεγαλείο, έγιναν θεόπτες (Β΄ Πέτρ. 1, 16). Αλλά και αυτοί είδαν τον Θεό στο βαθμό που τους επέτρεψε Εκείνος. Κατά τη συγκατάβασή του. Όχι δηλαδή όπως ήταν ο Θεός, αλλά όπως ήταν αυτοί που τον έβλεπαν. Ο Θεός αποκαλύπτει το πρόσωπό του στο βαθμό που αντέχουν οι θεατές του. Ανάλογα με την αδυναμία τους και με τον τρόπο που είναι πλασμένοι, για να μη θρυμματισθούν οι χοϊκές τους υπάρξεις από το βάρος της θεοφανείας, «μη φέροντες οράν το άστεκτον της» θεϊκής «ελλάμψεως».

 

Ας μας φωτίζει όλους ο Κύριός μας Ιησούς με το υπερκόσμιο φως της Μεταμορφώσεώς του!

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 445, Αύγ. 2020)

 

π. Δημητρίου Μπόκου 

 

Α ν τ ι ύ λ η

Ι. Ναός Αγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα

Τηλ. 26820-25861/23075/6980.898.504

e-mail: antiyli.gr@gmail.com