Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Το Τρόπαιο της Παναγίας

Σήμερα 21η Νοεμβρίου ξεκινήσαμε κατά τις 9 να πάμε μια εκδρομούλα. Φτάσαμε στον Μαραθώνα και από την Λεωφόρο Σουλίου κατηφορίσαμε την Γαλάζιας Ακτής. 
Στα μισά περίπου του δρόμου δεξιά μας είναι μια εκκλησίτσα. Παλιά Εκκλησία, Βασιλική, μικρή, απλή, λιτή και ξεχασμένη. Όσες φορές και να περνάς από εκεί, ούτε που δίνεις σημασία.

Αλλά σήμερα ήταν αλλιώς. Ο δρόμος έξω από την Εκκλησία και μέσα ο περίβολος ήταν γεμάτος αυτοκίνητα. Μπήκαμε και μεις. Είχε πολύ κόσμο.  
Μια φορά τον χρόνο λειτουργεί επίσημα η μικρή εκκλησία Της Παναγίας. 21 Νοεμβρίου στα Εισόδια της Θεοτόκου, γιορτάζει η Παναγία η Μεσοσπορίτισσα. 
Μπήκα με το ζόρι μέσα στην εκκλησία. Παλιά εκκλησία. Ο Ιερέας έλεγε: «Τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα».  

Μια φορά, ρώτησαν μια γριούλα, απομονωμένη σε ένα χωριό, αγράμματη: Πας στην Εκκλησία γιαγιάκα; Πάω λέει αυτή, κάθε Κυριακή και κάθε γιορτή πάω στην Εκκλησία. Και τι καταλαβαίνεις από την Θεια Λειτουργία γιαγιάκα; Ξέρεις αρχαία ελληνικά; Τίποτε δεν καταλαβαίνω παιδί μου. Ούτε τα ελληνικά δεν ξέρω καλά καλά, τα αρχαία θα ξέρω; Αλλά, μ’ αρέσει να πηγαίνω. Εκεί νιώθω καλά, γαληνεύω, παίρνω χαρά. Καλά γιαγιάκα, να σε ρωτήσουμε και κάτι τελευταίο. Στην λειτουργία που πας, ποιο σημείο σου αρέσει πιο πολύ;
ΤΑ ΣΑ ΕΚ ΤΩΝ ΣΩΝ … παλληκάρι μου. Αυτό μου αρέσει πιο πολύ. Εκεί πιστεύω ότι κάτι κάνω και εγώ. Κάτι δίνω και πάντα βουρκώνω παλληκάρι μου, κι ας μη καταλαβαίνω τίποτα.

Όταν άκουσα την ιστοριούλα, έκατσα κι εγώ να μάθω τι θα πει αυτό: «Σου προσφέρουμε, αυτά που μας έδωσες, που μας δάνεισες, τα πάντα και για πάντα» !! Η γριούλα είχε «πιάσει» το μεγαλείο της Θείας Λειτουργίας και βούρκωσα κι εγώ.
Τρεις μοναχές συμπλήρωσαν: «Σε υμνούμεν, σε ευλογούμεν, σοι ευχαριστούμεν Κύριε, και δεόμεθά σου o Θεός ημών».

Κοίταξα αριστερά μου στην στενή εκκλησία και είδα μια Αγιογραφία, ολόσωμη σε διαστάσεις ανθρώπου. Ο Άγιος Σωκράτης! Ούτε που τον είχα δει αλλού, ούτε που τον είχα ακούσει. Ίσως εδώ, που έγινε η μάχη των μαχών, η μάχη του Μαραθώνα, στην Μέση της πεδιάδας, στο εκκλησάκι της Παναγίας της Μεσοσπορίτισσας, κάποιος «αγράμματος» αγιογράφος να ήθελε να τιμήσει τον πρώτο πιστό τον Σωκράτη. Αυτόν που κήρυξε πρώτος τον έναν Θεό και θανατώθηκε με την κατηγορία της ασέβειας.  Ίσως ήθελε να ενώσει το αρχαίο με το νέο, να πει ότι Ορθοδοξία και Ελλάδα είναι ΕΝΑ.

Βγήκα έξω, άναψα ένα κερί, χειροποίητο ήταν, και τριγύρισα στον περίβολο. 100 μέτρα πιο πέρα υψώνονταν το Τρόπαιο της νίκης των ελλήνων κατά των περσών. 
Εκεί μέσα στον περίβολο, βρήκαν το ‘60 νομίζω απομεινάρια του τρόπαιου του Μιλτιάδη. Και το έστησαν το αντίγραφό του.
Πάντα απορώ, πως κατάφερναν να εντοπίζουν οι πιστοί τους ιερούς τόπους και να χτίζουν εκκλησιές πλάι ή πάνω στα ερειπωμένα ιερά! 

Αυτός ο τόπος, η πατρίδα μας, είπε ο ιερέας όταν βγήκε έξω στο προαύλιο, είναι ευλογημένος, όπου κι αν κοιτάξεις μια εκκλησία θα δεις, εκεί ένα ναό είχαν και πήγαν να προσφέρουν την Μαρία, είπε αναφέροντας μας την παράδοση της ημέρας.
Ευλογημένος ο τόπος και τον καταντήσαμε ανευλόγητο. Τι χάλια είναι αυτά; Τι πάθαμε; Η ντροπή και ο περίγελως του κόσμου καταντήσαμε. Μας λοιδορούν οι πάντες. Πως τα καταφέραμε έτσι; Έπρεπε να γίνουν αυτά για να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να ψωνίζουμε με δανεικά; ότι δεν μπορούμε να  είμαστε άπληστοι; Πάψτε πια να είστε αλαζόνες. Βάλτε τον εγωισμό κατά μέρος. Δείξτε λίγη ταπεινότητα. Δεν μιλάτε μεταξύ σας, το έχετε καταλάβει; Μας επέπληξε θυμωμένος. Τι θα πει δεν λέω καλημέρα; Ούτε να τον βλέπω θέλω; Τι θα πει αυτό; Ποιος σας τα ’μαθε αυτά; Βάλτε τον Χριστό στην καρδιά σας. Φίλο σας τον Χριστό και μάνα σας την Παναγιά μας. Βγάλτε την αγάπη που κρύβετε μέσα σας και κοιταχτείτε μεταξύ σας. Ξεχάσατε πως είστε άνθρωποι.
Έψαλε κι ευλόγησε τις προσφορές μπροστά στον ναό. Τις προσφορές των πιστών. Πρόσφορα αναίμακτης θυσίας. Γιατί άλλος έδωσε το Αίμα Του για μας. Μια για Πάντα. Κι άλλοι μάτωσαν για να στεριώσουν την πίστη μας. Εμείς δεν θα χρειαστεί να ματώσουμε. Μόνο το ενθύμιο των πρώτων χριστιανικών συσσιτίων, τις χριστιανικές αγάπες, είναι ώρα να τις κάνουμε πράξη. Το περίσσευμα του φαγητού μας, το έχουν ανάγκη πολλοί σήμερα. Πολλοί!

Να σας πω κι ένα τελευταίο είπε ο ιερέας, που δεν είχε καθόλου μαλλιά και έτρεχε ο ιδρώτας στο κρανίο του από τον ήλιο και την ένταση. Από την αγωνία του.
Είμαι φιλόλογος, είπε και δεν ήξερα το τρόπαιο. Με έστειλαν πρώτη φορά να λειτουργήσω στη εκκλησιά αυτή. Στην Παναγία τη Μεσοσπορίτισσα. Φιλόλογος αλλά το τρόπαιο δεν το ήξερα. Ένα ακόμη έχω να σας πω:
Ανάμεσα μας περπατάει η δόξα, πάψτε να είστε ανθρωπάκια. 
Η δόξα περπατάει χέρι-χέρι με την Παναγιά μας. 
Και να το Τρόπαιό Της.
Σταθείτε στο ύψος σας.

Το χαμομηλάκι

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος: Ένας οικουμενικός Άγιος

Ελευθερωτής των αιχμαλώτων
υπερασπιστής των φτωχών
γιατρός των ασθενούντων
Ανατολή, Δύση αλλά και ο Μουσουλμανικός κόσμος, τιμούν τον Άγιο Γεώργιο!!

Χρόνια Πολλά στα χαμομηλάκια
που γιορτάζουν σήμερα :)
Χρόνια Πολλά Γιωγράκη
Χρόνια Πολλά Γιωργίτσα

Saint George

Ο Άγιος Γεώργιος (γνωστός στην Ορθόδοξη Εκκλησία ως Τροπαιοφόρος) είναι από τους πιο γνωστούς αγίους της σε ολόκληρο τον Χριστιανικό (και μη) κόσμο. 
Ο πατέρας του, Γερόντιος, ήταν Έλληνας από την περιοχή της Καππαδοκίας, και η μητέρα του, Πολυχρονία, καταγόταν από τον γνωστό Λύδδα (Διάσπολη) της Παλαιστίνης.
Επί Διοκλητιανού αναδείχθηκε σε υψηλά αξιώματα στο ρωμαϊκό στρατό.
Το 303 μ.Χ. όταν άρχισαν οι λυσσαλέοι διωγμοί του Διοκλητιανού, ο Άγιος Γεώργιος δε δίστασε να ομολογήσει τη χριστιανική του πίστη, προκαλώντας το αδυσώπητο μένος του Διοκλητιανού.
Τα βασανιστήρια που υπέστη, και ο μαρτυρικός του θάνατος υπήρξαν η αιτία να γίνουν χριστιανοί πάρα πολλοί και να μαρτυρήσουν. 
Μεταξύ τους και η ίδια η γυναίκα του Διοκλητιανού.
περισσότερα...


Γιατί οι μουσουλμάνοι δοξάζουν σήμερα τον Άγιο Γεώργιο 


Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

π. Ανανίας Κουστένης: «Mας κουράζει το κακό»

 
Mας κούρασε το κακό,
δηλαδή πολύ το βαρεθήκαμε


Είναι λεβεντιά αυτός ο γέροντας
και πολύ τον γουστάρουμε

.

Ο Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης είναι μια πνευματική μορφή του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. 
Γεννήθηκε το έτος 1945 στην Δημητσάνα Αρκαδίας και ακολούθησε τον δρόμο του μοναχισμού, για να δοθεί στον Θεό και τον άνθρωπο. Έλαβε ανθρωπιστική παιδεία με σπουδές στην Θεολογία και την Βυζαντινή Φιλολογία του Πανεπιστημίου Αθηνών, αξιοποιώντας τις γνώσεις του στην υπηρεσία των ανθρώπων. Έχει μεταφράσει τον Ρωμανό τον Μελωδό και η πνευματική του δραστηριότητα είναι ανεξάντλητη. Ο λόγος του είναι ένας λόγος τιμής και αρχοντιάς, θαλπωρής και παραμυθίας, ελπίδας και χάριτος. Είναι ένας λόγος που εμπνέει και ενθουσιάζει, που διδάσκει και ξεκουράζει και που ενώνει τον Θεό με τον άνθρωπο. 
Ο πατήρ Ανανίας Κουστένης, όπως ο Θεοφάνης, μας παίρνει απαλά από το χεράκι και μας υψώνει πνευματικά και ψυχικά, φέρνοντας στην καρδιά το φως και την δροσιά της άνοιξης. Είναι η λεβέντικη και συνάμα ταπεινή ελληνική ψυχή με την αστείρευτη καλοσύνη και την αφειδώλευτη αγάπη. Γι' αυτό και η μετάφραση του Θεοφάνους δεν είναι απλώς η απόδοση της "Χρονογραφίας" στην Νέα Ελληνική. Είναι κατάθεση ψυχής, είναι ταξίδι στον Βυζαντινό κόσμο, είναι προσφορά στην πνευματική μας κληρονομιά!
το video από το τρωκτικό
το κείμενο από το περιζήτητο 

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Νότιας Αυστραλίας

Η Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Νότιας Αυστραλίας διαπλάσθηκε από την ελληνική παροικία της Αδελαϊδας. Στην αρχή μικρός σε αριθμό, ο ελληνισμός της μητροπολιτικής περιφέρειας της Αδελαϊδας δεν ξεπερνούσε τους είκοσι μόνιμους κατοίκους με το γύρισμα του αιώνα. Ο αριθμός όμως αυτός αυξήθηκε σταδιακά φτάνοντας τους 300 κατά το 1930.

Με μεγάλο ενθουσιασμό και ηθική υποστήριξη από τους Έλληνες της Αδελαϊδας, η πρώτη ιδρυτική συνέλευση έλαβε χώρα στις 5 Οκτωβρίου 1930, στο Πανελλήνιον Κλαμπ, 122 Hindley, στην Αδελαϊδα. Εκεί εξέλεξαν το πρώτο διοικητικό συμβούλιο της Κοινότητας με επικεφαλή τον πρόεδρο Κωνσταντίνο Κάβουρα. Παράλληλα διορίστηκαν οι αξιωματούχοι, αναγνωρίστηκε ο οργανισμός σαν νομικό σώμα, άρχισαν να συλλέγονται χρήματα και στις αρχές του 1931 σχηματίστηκε η πρώτη σχολική επιτροπή η οποία κι οργάνωσε το πρώτο ελληνικό σχολείο της Αδελαϊδας.

Η ανέγερση του ιερού ναού του Ταξιάρχη, του πρώτου Ελληνορθόδοξου ναού της Αδελαϊδας, ήταν ένα αξιόλογο επίτευγμα των Ελλήνων της πόλης, που σύμφωνα με τα λεγόμενα του προέδρου της Κοινότητας κατά την περίοδο 1936-1945, Μιχάλη Καμπούρη, «η εκκλησία χτίστηκε με τριπενάκια». Η εκκλησία έδωσε νόημα και σκοπό στην Κοινότητα, καθώς ο ελληνισμός αγάπησε τον ήχο της καμπάνας της που σήμαινε τις Κυριακές και σχόλες.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1940 - 50, όταν η Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα είχε πλέον εγκαθιδρυθεί για τα καλά, κλήθηκε να παίξει τον αποφασιστικό εθνικό της ρόλο στην ενίσχυση του αγώνα των Ελλήνων και των συμμάχων κατά του φασισμού και του ναζισμού. Η ερανική επιτροπή που ιδρύθηκε κατά τα δύσκολα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και η Επιτροπή Διαφωτίσεως κι ο Ελληνικός Κύκλος Ερυθρού Σταυρού, συγκέντρωσαν χρήματα κι έδρασαν σαν συντονιστές στις δραστηριότητες συλλογής χρημάτων για τις ανάγκες του πολέμου. Βοήθεια αξίας άνω των 90,000 λιρών στάλθηκαν από την Αυστραλία στην Ελλάδα μέχρι το Μάρτη 1941, για την κάλυψη αναγκών ρουχισμού, αγορά φαρμακευτικών ειδών και τροφίμων. Μέχρι το τέλος του 1946 το ποσό αυτό ανήλθε στο ένα εκατομμύριο λίρες. Η συνεισφορά της Κοινότητας στο συνολικό αυτό ποσό ήταν εξίσου σημαντική.

Οι δραστηριότητες αυτές δυνάμωσαν την Κοινότητα σημαντικά, αυξάνοντας τον αριθμό των μελών της από 100 το 1940 σε 275 το 1944. Το αποτέλεσμα της ανάπτυξης αυτής οδήγησε στην αύξηση των εσόδων, με συνέπεια το 1942 την αγορά των δύο μικρών σπιτιών δίπλα στην εκκλησία.
Μεταπολεμικά η Κοινότητα δραστηριοποιήθηκε στην υποστήριξη κι ενίσχυση διαφόρων Ελληνικών συλλόγων για την διεξαγωγή πολιτιστικών ή αθλητικών εκδηλώσεων, φιλανθρωπικών εράνων κ.ά. Το αποτέλεσμα των ενεργειών αυτών ήταν οι παροικιακές οργανώσεις να υποστηρίξουν και να ενισχύσουν με τη σειρά τους την Κοινότητα. Σαν συνέπεια, μετά το 1948 πραγματοποιείται η αγορά του οικοπέδου για την ανέγερση του Κοινοτικού Κέντρου, γνωστό σήμερα με την ονομασία Ολύμπικ Χωλ, στο οποίο και παρευρισκόμαστε σήμερα. Η οικοδόμηση του Κοινοτικού Κέντρου ακολούθησε υπό τη μορφή λαϊκού κινήματος.Στα τέλη του 1957 το Ολύμπικ Χωλ παραδόθηκε στον ελληνισμό. Από την ημερομήνια της έναρξης λειτουργίας του το Κοινοτικό Κέντρο πρόσφερε κι εξακολουθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του, εξυπηρετώντας πληθώρα παροικιακών αναγκών, όπως τη διοργάνωση χοροεσπερίδων, συναυλιών, κινηματογραφικών προβολών, δεξιώσεων, διαλέξεων μορφωτικού περιεχομένου, καθώς και την παροχή παιδείας στα ελληνόπουλα και την προσφορά υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας.

Το νέο έμβλημα της Κοινότητας - Ατενίζοντας το μέλλον

Έχουν περάσει 75 χρόνια από το δειλό ξεκίνημα της Κοινότητάς μας. Όμως το πνεύμα, η ψυχή κι η καρδιά του ελληνισμού εξακολουθεί να πάλεται δυνατά στους κόλπους της. Σήμερα η ΕΟΚΝΑ κοιτά προς το μέλλον δυναμικά κι αισιόδοξα, βασιζόμενη στην πείρα και την σοφία του παρελθόντος, αλλά κατέχοντας συνάμα την πρόνοια και διορατικότητα των οραματιστών της. Το έμβλημα της σήμερα, εμπνευσμένο από τον αδιάσπαστο κρίκο που ενώνει δύο πατρίδες, συνδυάζει την ελιά και τον αστερισμό του Σταυρού του Νότου. Η επιλογή αυτού του συνδυασμού δεν είναι τυχαία.

Η ελιά είναι ένα από τα μακροβιότερα δέντρα. Στην Ιερά Οδό της Αθήνας που οδηγεί στην Ελευσίνα, εκεί ακριβώς απ' όπου περνούσε στην αρχαιότητα η πομπή των «Παναθηναίων», υπήρχε ως τις μέρες μας ακόμη μια ελιά που η παράδοση αναφέρει πως είχε ηλικία 2.500 έτη περίπου και ο λαός την ονομάζει «ελιά του Πλάτωνα». Η ελιά εξάλλου κατά τη παράδοση πρωτοβλάστησε στην Ακρόπολη όταν η θεά Αθηνά χτύπησε στο βράχο το δόρυ της κατά τη φιλονικία της με τον Ποσειδώνα για την κατοχή και την προστασία της πόλης. Η πόλη ονομάσθηκε από τότε «Αθήνα». Η ελιά ήταν επίσης σύμβολο της ειρήνης και της νίκης. Με κλαδί αγριελιάς ή δάφνης στεφάνωναν και τους ολυμπιονίκες (κότινος). Κατά την Αγία Γραφή, μετά τον κατακλυσμό το περιστέρι του Νώε έφερε στην κιβωτό φύλλο ελιάς, σύμβολο συμφιλίωσης κι ελπίδας. Μια άλλη παράδοση του λαού μας ιστορεί πώς τα θεία δάκρυα του Χριστού πότισαν κι ευλόγησαν τις ρίζες της ελιάς όπου κάθισε να ξαποστάσει πριν την σταύρωσή του. Γι' αυτό είναι πόσιμο το λάδι της και δίνει το φως στα καντήλια των Εκκλησιών.

Από την άλλη ο αστερισμός του Σταυρού του Νότου αποτελεί σημαντικό μέσο προσανατολισμού στο νότιο ημισφαίριο που καθορίζει την γεωγραφική θέση της Αυστραλίας, και που ανέκαθεν έχει συσχετιστεί με την ήπειρο από τα πρώτα χρόνια της ιστορίας της. Για την Κοινότητά μας, ο αστερισμός αυτός αντιπροσωπεύει την θετή μας πατρίδα, ατενίζοντας το βλέμμα προς το μέλλον και προσβλέποντας νέους οραματισμούς. Κρατώντας στα χέρια τα κλαδιά της ελιάς, σύμβολα της φυσικής μας μητέρας κι ατενίζοντας ψηλά τον αστερισμό του σταυρού του νότου, που αντιπροσωπεύει την θετή μας μητέρα, οι σκέψεις, οι αγώνες και οι πόθοι μας ενώνονται αρμονικά σε μια συγχορδία αποκαλύπτοντας την μορφή του αύριο.


Προβλήματα της κοινότητας

Θρησκευτικός «ταλιμπανισμός» Σελίδα 1
Θρησκευτικός «ταλιμπανισμός» Σελίδα 2
Οι ΓΟΧ προσφέρουν εκκλησιαστική νομιμοποίηση
Ένταση στην Ομοσπονδία Ελληνικών Ορθόδοξων Κοινοτήτων Αυστραλίας

εδώ, οι ομογενείς μας, ας διαβάσουν την γνώμη του φωτισμένου Γέροντα, και μετά ελεύθερα ας αποφασίσουν:
Οι παλαιοημερολογίτες κατα τον γέροντα Παίσιο