Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Μὴ ποιεῖτε τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου οἶκον ἐμπορίου

Καλή και Αγία Τεσσαρακοστή !
Στίχοι 18-25 του β΄ κεφαλαίου του κατά Ιωάννη Αγίου Ευαγγελίου.
.

Και πλησίαζε το Πάσχα των Ιουδαίων και ανέβη ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα (στίχος 13).
«Καὶ εὗρεν ἐν τῷ ἱερῷ τοὺς πωλοῦντας βόας καὶ πρόβατα καὶ περιστεράς, καὶ τοὺς κερματιστὰς καθημένους. Καὶ ποιήσας φραγέλλιον ἐκ σχοινίων πάντας ἐξέβαλεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ, τά τε πρόβατα καὶ τοὺς βόας, καὶ τῶν κολλυβιστῶν ἐξέχεε τὸ κέρμα καὶ τὰς τραπέζας ἀνέστρεψε, καὶ τοῖς τὰς περιστερὰς πωλοῦσιν εἶπεν· ἄρατε ταῦτα ἐντεῦθεν· μὴ ποιεῖτε τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου οἶκον ἐμπορίου.» (στ. 14-15). 
Ήρθε σε μία από τις (εξωτερικές) αυλές του ναού όπου αγόραζαν ζώα για να θυσιάσουν (ζωοπανήγυρη) και είδε τους αργυραμοιβούς οι οποίοι έκαναν ανταμοιβή τα ρωμαϊκά νομίσματα στα ιουδαϊκά. (Ο στίχος 15 είναι φοβερός). Με ιερή αγανάκτηση έφτιαξε μαστίγιο από σχοινιά τους έβγαλε έξω και ανέτρεψε τα τραπέζια με τα κέρματα. Το μαστίγιο δεν το χρησιμοποίησε ως τιμωρητικό όργανο αλλά ως σημείο εξουσίας. Δεν το χρησιμοποίησε εναντίον ανθρώπων. Έρχεται για να κηρύξει, για να βάλει τάξη στο ναό.
«... εἶπεν· ἄρατε ταῦτα ἐντεῦθεν· μὴ ποιεῖτε τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου οἶκον ἐμπορίου» (στ. 16). Καθαρίζει τον τόπο.

Ύστερα από αυτά, που έκαμε στο ιερό, πήραν το λόγο οι Ιουδαίοι και του είπαν: «Ποιο σημείο έχεις να δείξεις που να μαρτυρεί και να επιβεβαιώνει ότι έχεις πραγματικά εξουσία να κάνεις αυτά;» (στ. 18). Ο Χριστός είναι φυσικός Υιός του Θεού Πατέρα (φύσιν υιότητα) ενώ οι άνθρωποι κατά χάριν υιοθεσία. Απεκρίθη ο Ιησούς και τους είπε να γκρεμίσουν το ναό και σε 3 ημέρες να Τον ανεγείρει  (στ. 19). Εννοούσε το ναό του σώματός Του. «Θα το καταλάβετε στην Ανάστασή μου». Η μεγάλη Σαρακοστή μας οδηγεί στο Σταυρό και στην Ανάσταση (λύση του σώματός Του και έγερσή Του). Ο Θεός θα αναστηθεί αυτεξουσίως και αυτοδυνάμως με τη θεϊκή Του δύναμη. Είναι ασυγκρίτως τιμιώτερος ο ναός του σώματός Του από το ναό των Ιεροσολύμων. Σημαντικός στίχος για τον Χριστό: «ότι εν αυτώ ευδόκησε παν το πλήρωμα κατοικήσαι» (= Του πρέπει δε να πρωτεύει σε όλα, διότι μέσα σ΄αυτόν ευηρεστήθη να κατοικήσει σαν εις ναόν ολόκληρος η θεία φύσις, στ. 19, κεφ. α΄ επιστολής απ. Παύλου προς Κολασσαείς).  Είπαν οι Ιουδαίοι ότι: «χρειάσθηκαν 46 χρόνια για να κτισθεί ο ναός και εσύ θα τον κτίσεις σε 3 ημέρες;» (στ.20,21). Δεν είχαν καταλάβει ότι εννοούσε το ναό του σώματός Του. Γεννάται το ερώτημα: αφού ο Θεός σε 6 ημέρες δημιούργησε όλο τον κόσμο δε θα μπορούσε να φτιάξει το ναό σε 3 ημέρες; Φυσικά και μπορούσε αλλά δεν κατάλαβαν ποιος ήταν. 
Όταν αναστήθηκε  από τους νεκρούς θυμήθηκαν τα λεγόμενά Του, οι μαθητές Του. Την ώρα των Παθών (μαστίγωση, κολαφισμοί...), του θανάτου, της ταφής δε θυμούνταν για την Ανάσταση. Όλα είναι γνωστά στο Θεό και τα έσχατά μας. Εμείς οι άνθρωποι ούτε τον... εαυτό μας δε γνωρίζουμε. Κύριε γνωρίζεις τους ιερούς πόθους μας, τη  μετάνοιά μας, τα δάκρυά μας ακόμα «σταλαγμό τι μέρος (των δακρύων)».
Μπορεί κάποτε να ανακαλύπτουμε κάτι στα βάθη του εαυτού μας (καλά ή άσχημα, σαβούρα - σκουριά - χρυσάφι). Ο Θεός τα ξέρει όλα για τον καθένα μας. Είναι ο μόνος γιατρός της ψυχής μας και ο μόνος κριτής.
Δεν πρέπει ούτε να κρίνουμε ούτε να κατακρίνουμε. Π.χ. κάποιος έκλεψε. Δε γνωρίζουμε αν είναι φιλάργυρος, αν έκλεψε για να βοηθήσει  ή έκλεψε με πόνο... Μπορεί να πήρε ψωμί από το φούρνο (με άδεια του φούρναρη) και εμείς που τον είδαμε να παίρνει το ψωμί (απόντος του φούρναρη) να τον κρίνουμε και να τον διαβάλλουμε ως κλέφτη!!!

Ο Θεός είναι υπέρτατος νους, όλα τα βλέπει, όλα τα κρίνει. Είναι ο «αγαπών τον άνθρωπο». Οι Ιουδαίοι ζητούν σημείο αλλά... δε θέλουν να πιστέψουν (π.χ. η Ανάσταση του Λάζαρου, μετά από 4 ημέρες που «ήδη όζει=μυρίζει». Η φωνή του Κυρίου διατυπώνεται σ΄ αυτόν τον κόσμο και πηγαίνει στον Άδη: «Λάζαρε δεύρο έξω». Ήθελαν να σκοτώσουν και τον Λάζαρο (την απόδειξη) και το Χριστό. Διεστραμμένες οι καρδιές τους. Φρενάρει τη δύναμη του Θεού η ανθρώπινη απιστία. Απαιτεί την πίστη των ανθρώπων αλλά  αν δεν θέλουν το σέβεται. Στη Ναζαρέτ έκανε λίγα θαύματα. Οι Πρωτόπλαστοι, οι οποίοι παρασύρθηκαν από το διάβολο, έκλαιγαν όλη τους τη ζωή μετά την έξωση από τον Παράδεισο, όπου υπήρχε ευφροσύνη και αγαλλίαση.

Ο Αδαμιαίος θρήνος είναι το πρώτο και διαρκέστερο κλάμα (οίμοι = αλίμονο). Φθορά στον κόσμο μετά την πτώση. Οι δαίμονες επινοητές του ψεύδους και συκοφάντες του Θεού δε θέλουν να σωθούν.  
Η πείνα είναι η αρχή της προσευχής !!!
Καλό αγώνα! Καλό στάδιο! Καλή Σαρακοστή!

8ος κύκλος μελέτης Αγίας Γραφής με τον π. Αστέριο (05/03/2014).