"Επτά θανάσιμα αμαρτήματα" δεν υπάρχουν...

... η αμετανοησία είναι το μόνο θανάσιμο αμάρτημα για την Ορθόδοξη Εκκλησία και μέσα σε αυτό συμπεριλαμβάνεται κάθε αμαρτία και όχι μόνο τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα που προβάλλει η Καθολική Εκκλησία.

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα ονομάζονται έτσι γιατί σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία μπορούν να στερήσουν τη θεία χάρη και να οδηγήσουν στην αιώνια καταδίκη της ψυχής του ανθρώπου.
(...)
    Για την Ορθόδοξη Εκκλησία, όμως, ο διαχωρισμός των αμαρτιών σε μικρές και μεγάλες, σε θανάσιμες και μη, σε βαριές και ελαφρές, δεν είναι ορθός γιατί μία είναι η θανάσιμη αμαρτία˙ η αμετανοησία. 

Το να μην υπάρχει η θέληση για μετάνοια της οποιασδήποτε αμαρτίας, είτε αυτές είναι σαρκική, είτε είναι πνευματική, όπως η υπερηφάνεια, ο φθόνος, η υποκρισία και η κατάκριση. 

Όπως τονίζουν οι Πατέρες της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου στον Ε’ κανόνα της, «αμαρτία προς θάνατον εστίν, όταν τινές αμαρτάνοντες, αδιόρθωτοι μένωσιν». Δηλαδή, η μόνη θανάσιμη αμαρτία είναι η αμετανοησία.

Η αμετανοησία, άλλωστε, είναι και η μοναδική αμαρτία και βλασφημία που ο Χριστός δεν συγχωρεί, γιατί αυτή είναι η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος˙ η άρνηση της παραδοχής ότι έχω αμαρτήσει, πολλές φορές εφευρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες με την πιο κλασσική «σήμερα έτσι κάνουν όλοι» και εφ’ όσον δεν έχω αμαρτήσει, δεν χρειάζεται να μετανοήσω. 

(...)

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κήρυττε: 

«Το πίπτειν ανθρώπινον, το εμμένειν εωσφορικόν, το μετανοείν θείον».

περισσότερα εδώ

Η σπανιότερη αγιογραφία του Χριστού

Αν δεν είναι η μοναδική, είναι μια από τις σπανιότερες απεικονίσεις του Ιησού. Πρόκειται για μια αγιογραφία σε ένα από τα σημαντικότερα μοναστήρια του Κοσσυφοπεδίου, που απεικονίζει τον Ιησού Χριστό να κρατά ένα σπαθί.

Η τοιχογραφία βρίσκεται στο καθολικό της Ιεράς Μονής της Αναλήψεως του Κυρίου (Visoki Dečani) στο Κόσσοβο και χρονολογείται από τον 14ο αιώνα. Σ’ αυτήν ο Χριστός απεικονίζεται, να κρατά ένα μεγάλο ξίφος.

Όπως είπε στο dogma.gr που επικοινώνησε με τη Μονή, ένας από τους κληρικούς που ζουν εκεί, το ξίφος που κρατά ο Χριστός στην τοιχογραφία, δεν είναι πολεμικό αλλά πνευματικό.

Στην επιγραφή που υπάρχει στην αριστερή πλευρά, βλέποντας την εικόνα, αναγράφεται ότι πρόκειται για πνευματικό ξίφος το οποίο «κόβει» την αμαρτία από τον άνθρωπο.

Το μοναστήρι χτίστηκε από το Σέρβο βασιλιά Στέφανο του Dečani (Stephen Uroš III Dečanski of Serbia) κατά τη χρονική περίοδο το 1327-1335, και είναι αφιερωμένο στην Ανάληψη του Κυρίου.

Τα καλά διατηρημένα fresco, το πέτρινο τέμπλο του 14ου αιώνα, ο θρόνος του ηγούμενου και η σαρκοφάγος του ιδρυτή του βασιλιά Stefan, προκαλούν το ενδιαφέρον των επισκεπτών.

Το μοναστήρι, ορίστηκε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO και προστατεύεται από το σερβικό κράτος.

Φωτογραφία: Andrey Andreev

πηγή

Η Παναγία μάς οδηγεί στον Χριστό

Οφείλουμε πάρα πολλά στην Παναγία μας, διότι είναι η πνευματική μας Μητέρα. Και όλοι γνωρίζουμε τι ιερό πρόσωπο είναι στη ζωή μας η μητέρα. Η σαρκική μας μητέρα είναι ένα πρόσωπο ιερό και άγιο, που όλοι το έχουμε ανάγκη στη ζωή μας. Κι αυτοί που πεθαίνουν 90 και 100 χρονών αναζητούν ενίοτε τη μάνα τους. Κι ας έχει πεθάνει η μάνα τους πριν 60 χρόνια ή κι ας μη τη γνώρισαν ποτέ!

Τόσο πολύ ο άνθρωπος νοιώθει την ανάγκη της μάνας του. Κι αυτό είναι δώρο από τον Θεό. Την ευλογία από τον Θεό να έχει μία μητέρα, και όλοι να έχουμε μία μητέρα. Και μάλιστα όταν αυτή η μητέρα είναι και ευσεβής, η ευλογία είναι μεγαλύτερη. Αλλά κάθε μητέρα είναι πρόσωπο ιερό και άγιο για εμάς.

Έχουμε όμως και την ουράνια Μητέρα μας, την πνευματική μας Μητέρα, την Κυρία Θεοτόκο. Ώστε, κι όταν έχουμε χάσει από τη ζωή αυτή τη φυσική μας μητέρα, ή κι αν καμιά φορά και η φυσική μας μητέρα μας έχει απογοητεύσει, διότι άνθρωπος είναι κι αυτή, ή μας έχει στενοχωρήσει, έχουμε την πνευματική μας Μητέρα, που είναι μεγάλη παρηγοριά.

Τι ωραίο πράγμα είναι να ξέρουμε ότι έχουμε όλοι μας μία ουράνια, πνευματική, αγία Μητέρα, στην οποία μπορούμε να αποταθούμε σε κάθε στιγμή της ζωής μας! Και να της πούμε τον πόνο μας, να της πούμε την αγάπη μας, τον λογισμό μας, τη στενοχώρια μας, την αμφιβολία μας ακόμη. Ό,τι έχουμε να το πούμε στην Παναγία μας και να της ζητάμε την ευλογία της.

Είναι ωραίο πράγμα οι Χριστιανοί να έχουμε ένα πνευματικό σύνδεσμο με την Παναγία μας, και δια της Παναγίας μας με τον Χριστό μας, διότι η Παναγία μας δεν θέλει να είμαστε μαζί της συνδεδεμένοι ξεχνώντας τον Υιό Της, αφού και Εκείνη έχει τον Χριστό ως κέντρο της ζωής της. Είχε και θα έχει τον Ιησού Χριστό. Το κέντρο της ζωής της Παναγίας μας είναι ο Χριστός. Άρα θέλει και η Παναγία μας, όσοι την αγαπούμε ν’ αγαπούμε και τον Χριστό και κέντρο της ζωής μας να είναι ο Χριστός.

***

Γι’ αυτό στο Άγιον  Όρος, όπως ξέρετε, και παντού όπου υπάρχουν Ορθόδοξοι, η κυριότερη προσευχή είναι το: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν» και μετά το «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς», και το «Θεοτόκε Παρθένε χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία» και το «Άγγελος πρωτοστάτης ουρανόθεν επέμφθη».

Στο Άγιον Όρος πάντοτε επισυνάπτεται κοντά στη δεσποτική και μία θεομητορική ακολουθία. Μέσα στο Απόδειπνο λέμε τους Χαιρετισμούς κάθε ημέρα. Αλλά και κάθε μοναχός στο κελλί του θα πει τουλάχιστον μία φορά τους Χαιρετισμούς της Παναγίας: «Χαίρε, χαίρε, χαίρε…»

Κι έτσι έχοντας συνεχή κοινωνία με τον Χριστό δια της ευχής τού «Κύριε Ιησού Χριστέ…», έχουμε και συνεχή κοινωνία με τη Μητέρα του Λυτρωτή μας, την Κυρία Θεοτόκο, την Παναγία μας. Μ’ αυτά τα δύο άγια Πρόσωπα. Και η Παναγία μάς οδηγεί στον Χριστό μας.

Έχετε δει την εικόνα της Παναγίας των Χαιρετισμών που είναι αντίγραφο εικόνος της Μονής του Οσίου Γρηγορίου. Βαστάει στο ένα της χέρι τον Χριστό και με το άλλο της χέρι δείχνει τον Χριστό. Αυτή η εικόνα που δείχνει τον Χριστό λέγεται Οδηγήτρια. Δηλαδή μας οδηγεί στον Χριστό.

Και εμείς την Παναγία δεν την έχουμε για να της ζητάμε, όταν δεν είμαστε καλά, να μας βοηθάει στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας ή να μας παρηγορεί, αλλά την έχουμε για να της ομοιάζουμε. Βλέπουμε πώς η Παναγία πολιτεύθηκε σ’ αυτόν τον κόσμο; Να προσπαθούμε να της ομοιάσουμε κι εμείς.

(† Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους)

Ι. Ν. Αγιου Νικολαου Αλιμου