Το αιώνιο σύμβολο της προδοσίας

Υπήρξε ένας από τους δώδεκα μαθητές του Χριστού. 

Ήταν εκλεκτός, στενός, και χαρισματούχος συνεργάτης του. 

Ο Χριστός εμπιστεύθηκε στον Ιούδα θησαυρό υλικό, το ταμείο του ιερού κοινοβίου των αποστόλων, και θησαυρό πνευματικό, δηλαδή του έδωσε τη χάρη και τη δύναμη να κάνει θαύματα, να θεραπεύει, να εκδιώκει δαιμόνια, να κηρύττει. 

Πόσο ευγνώμων και αφοσιωμένος έπρεπε να είναι ο Ιούδας στο Χριστό γι’ αυτά που του εμπιστεύθηκε!! 

Κι όμως ενώ ζούσε μαζί με το Χριστό, απολάμβανε τη διδασκαλία του, προστατευόταν από τη προσευχή του, πιστοποιούσε καθημερινά τα θαύματά του, τα σημεία αυτά της θεότητάς του, εν τούτοις δεν πρόσεξε και αγάπησε σιγά-σιγά το χρήμα. 

Και έτσι από φιλόθεος έγινε φιλάργυρος· και από φιλάργυρος κλέφτης· και από κλέφτης προδότης. 

Έξι μέρες πριν το πάθος του Χριστού, η αδελφή του Λαζάρου, συγκλονισμένη από την ανάσταση του αδελφού της, μυρώνει με πανάκριβο μύρο τα πόδια του Χριστού...

Ο Ιούδας αντί να συγκινηθεί από την πράξη της και να δοξάσει το Θεό που είναι κοντά τους και ζουν μαζί του όπως ζούσε ο Αδάμ και η Εύα στον παράδεισο, αυτός φορώντας το προσωπείο της φιλοπτωχείας διαμαρτύρεται και κατσουφιάζει. 

Λυπάται, γιατί η Μαρία χύνει το πανάκριβο μύρο, αυτός όμως δεν λυπάται να προδώσει το διδάσκαλο και ευεργέτη του και Θεό του και έτσι να γίνει ο ηθικός αυτουργός στο να χυθεί το πανάκριβο και ανεκτίμητο αίμα του Χριστού. 

Σ’ όλο τον κόσμο θα γίνει γνωστή η μύρωση του Χριστού αλλά και η προδοσία του από τον Ιούδα. Τα καλά και τα κακά παραμένουν αιώνια και οι συνέπειές τους μας ακολουθούν και μετά τον θάνατό μας, εάν φυσικά δεν μετανοήσουμε.

Επίσης στο Μυστικό δείπνο βλέπει το Χριστό να τους πλένει τα πόδια, να προγνωρίζει τι θα συμβεί, να λέγει ότι ένας από εσάς θα με παραδώσει, κι ενώ τα ξέρει αυτά, δεν τον αποκαλύπτει, δεν τον επιπλήττει, του φέρεται ευγενικά. 

Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, ο Ιούδας παραμένει αχάριστος και πωρωμένος εις το έπακρον, με αποτέλεσμα ο σατανάς να μπει μέσα του και να γίνει τέλειο υποχείριο του. 

Στο τέλος με φίλημα θα τον προδώσει. Ο Ιούδας, εάν έβλεπε κάτι κακό στο Χριστό τόσο καιρό που παρέμεινε κοντά του, θα μπορούσε να γίνει μάρτυς κατηγορίας και να ξεσκεπάσει την τυχόν υποκρισία ή ανακολουθία του Χριστού. Όχι όμως να γίνει προδότης. Αυτό σημαίνει ότι τίποτα δεν είχε να καταμαρτυρήσει.

Ο Χριστός ήταν απόλυτα αθώος και άμεμπτος σε όλα. 

Και η κακία του Ιούδα υπήρξε εντελώς αδικαιολόγητος και χωρίς κανένα έρεισμα. 

Οι αρχιερείς, ενώ δεν ήξεραν πώς να συλλάβουν τον Χριστό χωρίς να προκαλούν αντιδράσεις, τώρα χαίρονται και υπόσχονται χρήματα στον προδότη. 

Ο Ιούδας συνδυάζει την αχαριστία και απιστία του Αδάμ και την ιδιοτέλεια, κακία και αναισθησία του Κάιν. 

Υπερβαίνει την μοχθηρία του Φαρισαίου, που επιχειρούσε να φονεύσει ηθικά τον τελώνη στη γνωστή παραβολή, και την ανταρσία και αυθάδεια του ασώτου υιού, που φέρεται μεν με αναίδεια και αλαζονεία στον πατέρα του, τον πικραίνει αφάνταστα, αλλά ούτε καν διανοείται να τον σκοτώσει και να πάρει την περιουσία.

Τελικά δε ο άσωτος θα μετανοήσει και θα γυρίσει συντετριμμένος και ταπεινωμένος πίσω στον πατέρα του, χωρίς να έχει απαίτηση να πάρει τη θέση του υιού ξανά αλλά αρκούμενος στη θέση του υπηρέτη. 

Ο Ιούδας θα συναισθανθεί το λάθος του, αλλά δεν θα μετανοήσει. 

Η καταδίκη του Ιησού θα πετύχει ό,τι δεν πέτυχε η καλοσύνη και η ευγένειά του. «Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον» ομολογεί. Αναγνωρίζει αθωότητα Ιησού, αλλά δεν ζητά συγγνώμη. 

Την αθωότητα του Χριστού αναγνωρίζουν επίσης ο Πιλάτος, η γυναίκα του Πιλάτου, ο Ηρώδης Αντίπας, ο ληστής, ο εκατόνταρχος και πάντες «οι συμπαραγενόμενοι όχλοι», αφού είδαν βέβαια -οι τελευταίοι- τα σημεία που ακολούθησαν το θάνατο του Ιησού.

Η εγωιστική αναγνώριση του λάθους μας, χωρίς να συνοδεύεται από συντριβή και εκζήτηση του Θείου ελέους, δεν μας σώζει. 

Αντίθετα μας οδηγεί στην απελπισία και την αιώνια καταδίκη. 

Έτσι ο ληστής κερδίζει τον παράδεισο, ενώ ο Ιούδας βαδίζει προς την κόλαση. 

Ο παράνομος παίρνει την άφεση και ο μαθητής την αιώνια τιμωρία. Η αναγνώριση του εγκλήματός του δεν συγκινεί κανένα. 

Οι φίλοι του, οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι, όταν θα πει «ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον» θα του απαντήσουν. «Τι προς ημάς; συ όψει». Δικό σου θέμα και δική σου ευθύνη, κανείς δεν σε ανάγκασε.

Αγνώμων, άδικος, άθλιος, άφρων, αχάριστος, δόλιος, δυσσεβής, μιαρός και φιλάργυρος είναι κάποια από τα πολλά επίθετα που χρησιμοποιούνται στην υμνογραφική παράδοση της Εκκλησίας με τα οποία εκφράζονται ο βαρύς πόνος και η πλήρης απαξία για την πνευματική αυτοκτονία του Ιούδα. 

Ο Ιούδας πρόδωσε τον τόπο και την ώρα της σύναξης του Χριστού με τους μαθητές Του στο Όρος των Ελαιών, για την αποφυγή ταραχής και διασάλευσης της κοινής ησυχίας. 

Ανέλαβε δηλαδή να οδηγήσει την Εβραϊκή ηγεσία και τα όργανά της στον τόπο όπου θα έβρισκαν τον Χριστό. Το βάρος της πράξης του Ιούδα σχετίζεται με το Πρόσωπο στο οποίο αφορούσε η ενέργειά του, τον Θεάνθρωπο Χριστό.

Ο Ιούδας δεν επώλησε κάποιον ασήμαντο, αλλά «τόν ἀτίμητον», εκείνον, δηλαδή, που υπέρκειται κάθε χρηματικής τιμής και αξίας. 

Γιατί όμως ο Ιούδας πρόδωσε τον Χριστό και Δάσκαλό του στους αδυσώπητους εχθρούς Του; 

Προς αυτήν την κατεύθυνση έχουν γίνει πολλές ερμηνευτικές προσπάθειες και αναζητήθηκαν πατριωτικά, ψυχολογικά, κοινωνικά, ιδεολογικά και άλλα αίτια. 

Ο Ιούδας είχε κληθεί, όπως και όλοι οι μαθητές του Χριστού, για να διακονήσει το σχέδιο της Θείας Οικονομίας για την πραγμάτωση της λύτρωσης και της σωτηρίας των ανθρώπων. Για να γίνει, όπως και οι άλλοι Απόστολοι, συνεχιστής του έργου και της αποστολής του Κυρίου.

Κατά μία ερμηνεία αποτελούσε ιδιάζουσα περίπτωση Ζηλωτή και ένθερμου εθνικιστή. Στο πρόσωπο του Ιησού έβλεπε την ενσάρκωση των Μεσσιανικών πόθων και ελπίδων του έθνους του Ισραήλ. Όταν ο Ιησούς εξέφρασε διαφορετική «Μεσσιανικότητα», θεώρησε ότι έπρεπε να ανακόψει την πορεία Του και προέβη στην προδοσία. 

Η πράξη του δεν θεωρείται από την ερμηνευτική Θεολογία ως απλή προσωπική επιλογή αλλά αναγορεύεται ως άρνηση και αποστασία. Γι’ αυτό δεν συνοδεύεται από τη μετάνοια. 

Η μεταμέλεια του Ιούδα ήταν συναίσθηση της πράξης του, περιοριζόμενη δε σε κάποιες τύψεις συνειδήσεως.

..........

η συνέχεια εδώ