Ύμνος προς τον Θεόν

Γρηγόριος Ναζιανζηνός

 

Σὲ τὸν ἄφθιτον μονάρχην Δὸς ἀνυμνεῖν, δὸς ἀείδειν, Τὸν ἄνακτα τὸν δεσπότην· Δι᾽ ὃν ὕμνος, δι᾽ ὃν αἶνος,	Εσένα τον αθάνατο μονάρχη. Τη δύναμη δώσε μου ν’ ανυμνώ και να ψάλλω, το βασιλιά, τον κυρίαρχο.
Δι᾽ ὃν Ἀγγέλων χορεία, 5 Δι᾽ ὃν αἰῶνες ἄπαυστοι, Δι᾽ ὃν ἥλιος προλάμπει, Δι᾽ ὃν ὁ δρόμος σελήνης, Δι᾽ ὃν ἄστρων μέγα κάλλος,	…
Δι᾽ ὃν ἄνθρωπος ὁ σεμνὸς 10 Ἔλαχε νοεῖν τὸ θεῖον, Λογικὸν ζῶον ὑπάρχων. Σὺ γὰρ ἔκτισας τὰ πάντα Παρέχων τάξιν ἑκάστωι,	Συ έκτισες τα πάντα, ορίζοντας την τάξη και τον νόμο στο καθένα,
Συνέχων τε τῆι προνοίαι. 15 Λόγον εἶπας, πέλεν ἔργον. Ὁ Λόγος σου Θεὸς Υἱός· Ὁμοούσιος γάρ ἐστιν, Ὁμότιμος τῶι τεκόντι,	και τα συγκρατείς με τη θεία σου πρόνοια. Λόγο είπες κι’ ευθύς έγινε έργο. Ο Λόγος σου είναι Θεός Υιός, Ομοούσιός σου, Ομότιμος με σένα, που τον γέννησες.
Ὃς ἐφήρμοσεν τὰ πάντα, 20 Ἵνα πάντων βασιλεύσηι. Περιλάμβανον δὲ πάντα Ἅγιον Πνεῦμα τὸ θεῖον Προνοούμενον φυλάσσει.	Ο Λόγος σου ταίριαξε αρμονικά το ένα μετά το άλλο, για να βασιλέψει Αυτός σ’ όλα. Κι’ ολόγυρα γυρνώντας το Άγιο Πνεύμα το θείο, προνοώντας, τα φυλάγει.
Τριάδα ζῶσαν ἐρῶ σε, 25 Ἕνα καὶ μόνον μονάρχην, Φύσιν ἄτρεπτον, ἄναρχον, Φύσιν οὐσίας ἀφράστου, Σοφίας νοῦν ἀνέφικτον,	Τριάδα ζωντανή θα σε αποκαλώ, έναν και μόνο κύριο, φύση αμετάτρεπτη, χωρίς αρχή, φύση άρρητης ουσίας, νου με σοφία ασύλληπτη,
Κράτος οὐρανῶν ἄπταιστον, 30 Ἄτερ ἀρχῆς, ἀπέραντον, Ἀκατασκόπητον αὐγὴν, Ἐφορῶσαν δὲ τὰ πάντα, Βάθος οὐδὲν ἀγνοοῦσαν	ουράνια εξουσία που δεν σφάλλει, με δίχως αρχή, απέραντη, αθέατη λάμψη, που από ψηλά τα πάντα βλέπει και δεν αγνοεί κανένα βάθος,
Ἀπὸ γῆς μέχρις ἀβύσσου. 35 Πάτερ, ἵλεως γενοῦ μοι. Διὰ παντὸς θεραπεύειν Τὸ σέβασμα τοῦτο, δός μοι Τὰ δ᾽ ἁμαρτήματα ῥίψον,	απ’ όσα υπάρχουν στη γη, μέχρι αυτά που φτάνουν στην άβυσσο. Πάτερ γίνε σπλαχνικός σε μένα. Δος μου τη δύναμη να υπηρετώ παντοτινά την αξιοσέβαστη θεότητα. Τις αμαρτίες μου πέταξε μακριά μου'
Τὸ συνειδὸς ἐκκαθαίρων 40 Ἀπὸ πάσης κακονοίας, Ἵνα δοξάσω τὸ θεῖον Ὁσίας χεῖρας ἐπαίρων Ἵνα Χριστὸν εὐλογήσω,	καθαρίζοντας τη συνείδηση από κάθε κακή σκέψη, ώστε να δοξάζω το θείο υψώνοντας όσια χέρια, για να δοξολογήσω τον Χριστό.
Γόνυ κάμπτων ἱκετεύσω 45 Τότε προσλαβεῖν με δοῦλον, Ὅτ᾽ ἂν ἔλθηι βασιλεύων. Πάτερ, ἵλεως γενοῦ μοι, Ἔλεον καὶ χάριν εὕρω·
Ὅτι δόξα καὶ χάρις σοι 50 Ἄχρις αἰῶνος ἀμέτρου.

Patrologicae cursus completus. Series graeca. PG 37: Gregorii Theologi opera quae exstant omnia. Pars 3. ed. J. P. Migne, Paris 1862

Όταν ο Γέροντας Πορφύριος πήγε σε οίκο ανοχής

Την ημέρα των Θεοφανείων οι ιερείς πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι και ραντίζουν με αγιασμό. Ο Άγιος Πορφύριος διηγούνταν σε πιστούς μία μοναδική εμπειρία, καθώς επισκέφθηκε έναν οίκο ανοχής.

Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, ν’ αγιάζομε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κ’ εγώ κι αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων , μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…»
Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μία σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, που ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα.

Ήταν μία σκάλα εξωτερική, που ανέβαινε πάνω και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μια κυρία. Αφού μου άνοιξε εγώ άρχιζα κατά τη συνήθεια μου το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…». Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες απ’ τα δωμάτια. «Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής», είπα μέσα μου.
Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ’ εμποδίσει.

– Να φύγεις , μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις , σε παρακαλώ.
Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω:
– Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς, δεν μπορώ να φύγω! Ηλθα εδώ ν’ αγιάσω.
– Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές…
– Μα δεν ξέρουμε αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές η εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό, οι κοπέλες η εσύ, μπορεί να έλεγα : «Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου»
Εκείνη την στιγμή εκοκκίνησε λίγο. Της λέω λοιπόν:
– Ασε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό.
Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…», διότι είχα μια χαρά μέσα μου, που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ’ αυτές τις ψυχές.
Φιλήσανε όλες το Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες, με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. Και τους είπα:
– Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ο Θεός μας αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και «βρέχει επί δικαίους και αδίκους». (Ματθ. 5,45) Όλοι τον έχομε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός. Μόνο να φροντίσουμε να Τον γνωρίσομε και να Τον αγαπήσομε κι εμείς και να γίνομε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε.
Κοιτάζανε απορημένες. Κάτι πήρε η ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη.
– Χάρηκα, τους λέω τέλος, που μ’ αξίωσε ο Θεός να έλθω σήμερα και να σας αγιάσω. Χρόνια πολλά!
– Χρόνια πολλά, είπαν κ’ εκείνες κι έφυγα…

dogma.gr