Το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού

«15 Καὶ ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν.
16 καὶ ἐνετείλατο Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ᾿Αδὰμ λέγων· ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ,
17 ἀπὸ δὲ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ· ᾗ δ᾿ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε.»

(Γεν. β', 15-17)

Το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού. Που θα πει, η βρώση του καρπού του δέντρου αυτού θα παράσχει στον άνθρωπο την δυνατότητα της διάκρισης του καλού από το κακό.
Που σημαίνει ότι ο άνθρωπος βίωνε μέχρις εκείνης την στιγμή την απόλυτη αθωότητα. Βίωνε τα οφέλη της πατρικής αγκαλιάς.
Βίωνε την απόλυτη αγάπη.
Όπως το μωρό στο λίκνο του. Όπως το παιδί απολαμβάνει την ασφάλεια της οικογενειακής θαλπωρής.

Ο Πατέρας παρέχει μια πληροφορία στα τέκνα του.
Είστε ελευθεροι, έχετε το δώρο της ελεύθερης βούλησης. Έχετε την δυνατότητα να επιλέξετε.
Όλα όσα βλέπετε, είναι στην διάθεση σας. Τα πάντα όσα υπάρχουν είναι κτήμα σας. Δικό σας και αυτό το δέντρο στη μέση του κήπου. Δική σας η επιλογή.

Σκεφθείτε την φωτιά στο τζάκι. Μας ζεσταίνει. Δώρο η φωτιά. Ο πατέρας προστατεύει το παιδί του, το ενημερώνει για τους κινδύνους της φωτιάς. Κάθεται μαζί με τα παιδιά του δίπλα στο τζάκι, γύρω από την φωτιά, στην θαλπωρή. Απλώνει τα χέρια του στη φωτιά και λέει:
«Προσέχετε, μη πιάσετε τα κάρβουνα, μη πάτε κοντά στη φωτιά, θα καείτε. Μπορείτε να πάτε, αλλά να μη πάτε, διότι θα καείτε».

Δική σας η επιλογή, αλλά αν φάτε από τους καρπούς του δέντρου, δεινά θα σας ακολουθήσουν. Η πρόταση είναι προειδοποίηση, είναι πληροφορία, είναι προστασία. Είναι προσπάθεια να είναι ελεύθερα τα παιδιά του και να μη κινδυνέψουν. Δεν είναι απειλή.

Και τα παιδιά, προσέχουν, μέχρι που αποφασίζουν ελεύθερα, να δοκιμάσουν. Ούτε που διανοούνται τις συνέπειες. Και η γνώση του καλού από το κακό είναι πλεόν δική τους. Κτήμα τους.
Η αθωότητα χάθηκε για πάντα. Η εποχή της αθωότητας παρήλθε ανεπιστρεπτί.
Επέλεξαν τον δικό τους δρόμο. Δεν τιμωρούνται. Δεν διώκονται. Είναι οι συνέπειες της επιλογής τους.
Η απώλεια της αθωότητας φέρνει την ντροπή.
Την ενοχή.

Το παιδί φεύγει από την οικογενειακή θαλπωρή. Απομακρύνεται από την γονεϊκή προστασία. Ο άνθρωπος απομακρύνεται από την Εδέμ. Το παιδί αναλαμβάνει τις ευθύνες του.
Ο άνθρωπος τώρα πια πρέπει να επιβιώσει μόνος του.
Να αντιμετωπίσει τη ζωή.
Να κερδίζει την τροφή του με κόπο, να γεννάει με πόνο, να γεύεται τις λύπες της ζωής.
Γνωρίζει τον φόβο του θανάτου, τον μεγαλύτερο φόβο του.

…

Αλλά ο πατέρας πάντα περιμένει τον γιο του τον άσωτο να επιστρέψει, πάντα είναι εκεί να τον περιμαζέψει, ο άσωτος πρέπει να κάνει την πρώτη κίνηση.
Έχει ο άνθρωπος το δώρο της ελεύθερης βούλησης, μπορεί να επιλέξει την επιστροφή στο σπίτι του Πατέρα.

Ο άνθρωπος στην πορεία του δεν τίμησε τα δώρα που πήρε. Αναδείχτηκε μικρότερος των απαιτήσεων. Ο πατέρας έστειλε πολλά μηνύματα στα παιδιά του, με πολλούς τρόπους, έστειλε αγγελιοφόρους, ταχυδρόμους και υπενθύμιζε στους ανθρώπους τον δρόμο της επιστροφής.
Την ευθεία.
Ο άνθρωπος δεν ανταποκρίθηκε.

Και ο Πατέρας έστειλε τον Γιό Του. Τον Λόγο Του με την μορφή ανθρώπου. Τα παραστρατημένα παιδιά έπρεπε να αποφασίσουν μόνα τους. Έπρεπε να επιλέξουν μόνοι τους. Και τους έστειλε ζωντανό παράδειγμα.

Και ο Λόγος Του, ο Γιός Του πήρε όλες τις λανθασμένες επιλογές των αδερφών Του επάνω Του. Τις φορτώθηκε όλες και αυτές που έγιναν και αυτές που θα γίνουν.

Είπε στον Πατέρα Του: «Πληρώνω εγώ για τα αδέρφια μου, πλήρώνω για πάντα. Πληρώνω με το αίμα μου. Πληρώνω για όλες τις αμαρτίες, κι αυτές που έγιναν κι αυτές που θα γίνουν. Για Πάντα.»

Και ο άνθρωπος έχει ελπίδα. Μπορεί να ξαναβρεί τον δρόμο. Μπορεί να σωθεί.
Πλήρωσε Άλλος γι αυτόν. Αρκεί να μετανοήσει. Και τι θα πει αυτό; Θα πει, να αναρωτηθεί τι ανοησίες, τι λάθη, τι πταίσματα και τι εγκλήματα έκανε. Να νοιώσει βαθιά μέσα του τις λανθασμένες επιλογές του, τις αστοχίες του στους στόχους του, τις αμαρτίες της ζωής του. Και να μην της ξανακάνει.

Και ο Παράδεισος της Τρυφής είναι εκεί και τον περιμένει.