π. Ανανίας Κουστένης: «Mας κουράζει το κακό»

 

Mας κούρασε το κακό,

δηλαδή πολύ το βαρεθήκαμε

Είναι λεβεντιά αυτός ο γέροντας

και πολύ τον γουστάρουμε

.

Ο Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης είναι μια πνευματική μορφή του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. 

Γεννήθηκε το έτος 1945 στην Δημητσάνα Αρκαδίας και ακολούθησε τον δρόμο του μοναχισμού, για να δοθεί στον Θεό και τον άνθρωπο. Έλαβε ανθρωπιστική παιδεία με σπουδές στην Θεολογία και την Βυζαντινή Φιλολογία του Πανεπιστημίου Αθηνών, αξιοποιώντας τις γνώσεις του στην υπηρεσία των ανθρώπων. Έχει μεταφράσει τον Ρωμανό τον Μελωδό και η πνευματική του δραστηριότητα είναι ανεξάντλητη. Ο λόγος του είναι ένας λόγος τιμής και αρχοντιάς, θαλπωρής και παραμυθίας, ελπίδας και χάριτος. Είναι ένας λόγος που εμπνέει και ενθουσιάζει, που διδάσκει και ξεκουράζει και που ενώνει τον Θεό με τον άνθρωπο. 

Ο πατήρ Ανανίας Κουστένης, όπως ο Θεοφάνης, μας παίρνει απαλά από το χεράκι και μας υψώνει πνευματικά και ψυχικά, φέρνοντας στην καρδιά το φως και την δροσιά της άνοιξης. Είναι η λεβέντικη και συνάμα ταπεινή ελληνική ψυχή με την αστείρευτη καλοσύνη και την αφειδώλευτη αγάπη. Γι' αυτό και η μετάφραση του Θεοφάνους δεν είναι απλώς η απόδοση της "Χρονογραφίας" στην Νέα Ελληνική. Είναι κατάθεση ψυχής, είναι ταξίδι στον Βυζαντινό κόσμο, είναι προσφορά στην πνευματική μας κληρονομιά!

το video από το τρωκτικό
το κείμενο από το περιζήτητο 

Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Νότιας Αυστραλίας

Η Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Νότιας Αυστραλίας διαπλάσθηκε από την ελληνική παροικία της Αδελαϊδας. Στην αρχή μικρός σε αριθμό, ο ελληνισμός της μητροπολιτικής περιφέρειας της Αδελαϊδας δεν ξεπερνούσε τους είκοσι μόνιμους κατοίκους με το γύρισμα του αιώνα. Ο αριθμός όμως αυτός αυξήθηκε σταδιακά φτάνοντας τους 300 κατά το 1930.

Με μεγάλο ενθουσιασμό και ηθική υποστήριξη από τους Έλληνες της Αδελαϊδας, η πρώτη ιδρυτική συνέλευση έλαβε χώρα στις 5 Οκτωβρίου 1930, στο Πανελλήνιον Κλαμπ, 122 Hindley, στην Αδελαϊδα. Εκεί εξέλεξαν το πρώτο διοικητικό συμβούλιο της Κοινότητας με επικεφαλή τον πρόεδρο Κωνσταντίνο Κάβουρα. Παράλληλα διορίστηκαν οι αξιωματούχοι, αναγνωρίστηκε ο οργανισμός σαν νομικό σώμα, άρχισαν να συλλέγονται χρήματα και στις αρχές του 1931 σχηματίστηκε η πρώτη σχολική επιτροπή η οποία κι οργάνωσε το πρώτο ελληνικό σχολείο της Αδελαϊδας.

Η ανέγερση του ιερού ναού του Ταξιάρχη, του πρώτου Ελληνορθόδοξου ναού της Αδελαϊδας, ήταν ένα αξιόλογο επίτευγμα των Ελλήνων της πόλης, που σύμφωνα με τα λεγόμενα του προέδρου της Κοινότητας κατά την περίοδο 1936-1945, Μιχάλη Καμπούρη, «η εκκλησία χτίστηκε με τριπενάκια». Η εκκλησία έδωσε νόημα και σκοπό στην Κοινότητα, καθώς ο ελληνισμός αγάπησε τον ήχο της καμπάνας της που σήμαινε τις Κυριακές και σχόλες.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1940 - 50, όταν η Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα είχε πλέον εγκαθιδρυθεί για τα καλά, κλήθηκε να παίξει τον αποφασιστικό εθνικό της ρόλο στην ενίσχυση του αγώνα των Ελλήνων και των συμμάχων κατά του φασισμού και του ναζισμού. Η ερανική επιτροπή που ιδρύθηκε κατά τα δύσκολα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και η Επιτροπή Διαφωτίσεως κι ο Ελληνικός Κύκλος Ερυθρού Σταυρού, συγκέντρωσαν χρήματα κι έδρασαν σαν συντονιστές στις δραστηριότητες συλλογής χρημάτων για τις ανάγκες του πολέμου. Βοήθεια αξίας άνω των 90,000 λιρών στάλθηκαν από την Αυστραλία στην Ελλάδα μέχρι το Μάρτη 1941, για την κάλυψη αναγκών ρουχισμού, αγορά φαρμακευτικών ειδών και τροφίμων. Μέχρι το τέλος του 1946 το ποσό αυτό ανήλθε στο ένα εκατομμύριο λίρες. Η συνεισφορά της Κοινότητας στο συνολικό αυτό ποσό ήταν εξίσου σημαντική.

Οι δραστηριότητες αυτές δυνάμωσαν την Κοινότητα σημαντικά, αυξάνοντας τον αριθμό των μελών της από 100 το 1940 σε 275 το 1944. Το αποτέλεσμα της ανάπτυξης αυτής οδήγησε στην αύξηση των εσόδων, με συνέπεια το 1942 την αγορά των δύο μικρών σπιτιών δίπλα στην εκκλησία.
Μεταπολεμικά η Κοινότητα δραστηριοποιήθηκε στην υποστήριξη κι ενίσχυση διαφόρων Ελληνικών συλλόγων για την διεξαγωγή πολιτιστικών ή αθλητικών εκδηλώσεων, φιλανθρωπικών εράνων κ.ά. Το αποτέλεσμα των ενεργειών αυτών ήταν οι παροικιακές οργανώσεις να υποστηρίξουν και να ενισχύσουν με τη σειρά τους την Κοινότητα. Σαν συνέπεια, μετά το 1948 πραγματοποιείται η αγορά του οικοπέδου για την ανέγερση του Κοινοτικού Κέντρου, γνωστό σήμερα με την ονομασία Ολύμπικ Χωλ, στο οποίο και παρευρισκόμαστε σήμερα. Η οικοδόμηση του Κοινοτικού Κέντρου ακολούθησε υπό τη μορφή λαϊκού κινήματος.Στα τέλη του 1957 το Ολύμπικ Χωλ παραδόθηκε στον ελληνισμό. Από την ημερομήνια της έναρξης λειτουργίας του το Κοινοτικό Κέντρο πρόσφερε κι εξακολουθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του, εξυπηρετώντας πληθώρα παροικιακών αναγκών, όπως τη διοργάνωση χοροεσπερίδων, συναυλιών, κινηματογραφικών προβολών, δεξιώσεων, διαλέξεων μορφωτικού περιεχομένου, καθώς και την παροχή παιδείας στα ελληνόπουλα και την προσφορά υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας.

Το νέο έμβλημα της Κοινότητας - Ατενίζοντας το μέλλον

Έχουν περάσει 75 χρόνια από το δειλό ξεκίνημα της Κοινότητάς μας. Όμως το πνεύμα, η ψυχή κι η καρδιά του ελληνισμού εξακολουθεί να πάλεται δυνατά στους κόλπους της. Σήμερα η ΕΟΚΝΑ κοιτά προς το μέλλον δυναμικά κι αισιόδοξα, βασιζόμενη στην πείρα και την σοφία του παρελθόντος, αλλά κατέχοντας συνάμα την πρόνοια και διορατικότητα των οραματιστών της. Το έμβλημα της σήμερα, εμπνευσμένο από τον αδιάσπαστο κρίκο που ενώνει δύο πατρίδες, συνδυάζει την ελιά και τον αστερισμό του Σταυρού του Νότου. Η επιλογή αυτού του συνδυασμού δεν είναι τυχαία.

Η ελιά είναι ένα από τα μακροβιότερα δέντρα. Στην Ιερά Οδό της Αθήνας που οδηγεί στην Ελευσίνα, εκεί ακριβώς απ' όπου περνούσε στην αρχαιότητα η πομπή των «Παναθηναίων», υπήρχε ως τις μέρες μας ακόμη μια ελιά που η παράδοση αναφέρει πως είχε ηλικία 2.500 έτη περίπου και ο λαός την ονομάζει «ελιά του Πλάτωνα». Η ελιά εξάλλου κατά τη παράδοση πρωτοβλάστησε στην Ακρόπολη όταν η θεά Αθηνά χτύπησε στο βράχο το δόρυ της κατά τη φιλονικία της με τον Ποσειδώνα για την κατοχή και την προστασία της πόλης. Η πόλη ονομάσθηκε από τότε «Αθήνα». Η ελιά ήταν επίσης σύμβολο της ειρήνης και της νίκης. Με κλαδί αγριελιάς ή δάφνης στεφάνωναν και τους ολυμπιονίκες (κότινος). Κατά την Αγία Γραφή, μετά τον κατακλυσμό το περιστέρι του Νώε έφερε στην κιβωτό φύλλο ελιάς, σύμβολο συμφιλίωσης κι ελπίδας. Μια άλλη παράδοση του λαού μας ιστορεί πώς τα θεία δάκρυα του Χριστού πότισαν κι ευλόγησαν τις ρίζες της ελιάς όπου κάθισε να ξαποστάσει πριν την σταύρωσή του. Γι' αυτό είναι πόσιμο το λάδι της και δίνει το φως στα καντήλια των Εκκλησιών.

Από την άλλη ο αστερισμός του Σταυρού του Νότου αποτελεί σημαντικό μέσο προσανατολισμού στο νότιο ημισφαίριο που καθορίζει την γεωγραφική θέση της Αυστραλίας, και που ανέκαθεν έχει συσχετιστεί με την ήπειρο από τα πρώτα χρόνια της ιστορίας της. Για την Κοινότητά μας, ο αστερισμός αυτός αντιπροσωπεύει την θετή μας πατρίδα, ατενίζοντας το βλέμμα προς το μέλλον και προσβλέποντας νέους οραματισμούς. Κρατώντας στα χέρια τα κλαδιά της ελιάς, σύμβολα της φυσικής μας μητέρας κι ατενίζοντας ψηλά τον αστερισμό του σταυρού του νότου, που αντιπροσωπεύει την θετή μας μητέρα, οι σκέψεις, οι αγώνες και οι πόθοι μας ενώνονται αρμονικά σε μια συγχορδία αποκαλύπτοντας την μορφή του αύριο.

---

Προβλήματα της κοινότητας

Θρησκευτικός «ταλιμπανισμός» Σελίδα 1
Θρησκευτικός «ταλιμπανισμός» Σελίδα 2
Οι ΓΟΧ προσφέρουν εκκλησιαστική νομιμοποίηση
Ένταση στην Ομοσπονδία Ελληνικών Ορθόδοξων Κοινοτήτων Αυστραλίας

εδώ, οι ομογενείς μας, ας διαβάσουν την γνώμη του φωτισμένου Γέροντα, και μετά ελεύθερα ας αποφασίσουν:
Οι παλαιοημερολογίτες κατα τον γέροντα Παίσιο

«ΖΩΟΝ ΕΠΙ ΖΩΟΥ»

    Βαθιά χαράματα, και απέναντί της έχει τον Υμηττό. Σκοτάδι ακόμα, μαύρο σύννεφο σκεπάζει την κορυφή με τις κεραίες. Η απόσταση έχει σχεδόν εκμηδενιστεί. Θα ’λεγε πως αν έκανε μερικές εκατοντάδες μόνο βήματα θα έφτανε στο βουνό. Δεν έκανε ακριβώς κρύο. Ήταν μια υγρασία απαίσια που διαπερνούσε το μακρύ μπουφάν και το κασκόλ της. Μια υγρασία που τη διαπερνούσε μέχρι το κόκαλο. Άναψε τσιγάρο και αφέθηκε στις σκέψεις της. Από το τζάμι του μεγάλου παράθυρου έβλεπε τους αρρώστους που κοιμόντουσαν. Η αναπνοή του παππού ήταν κανονική και ήταν ήρεμος.

     Απέναντι ακριβώς από το δικό της άρρωστο ήταν το μεγάλο δράμα. Ένας πανύψηλος γέροντας, τόσο ψηλός που και με λυγισμένα τα γόνατα το κρεβάτι δεν τον χωρούσε. Γυμνός εντελώς κάτω από την κουβέρτα του, με δυσκολία ανέπνεε, παρά τη μάσκα οξυγόνου που είχε στο πρόσωπο. Τον έφεραν από το γηροκομείο και τον παράτησαν, της είπε η νοσοκόμα που έκανε τη βάρδια της, εκνευρισμένη πολύ. Ξημερώνουν Χριστούγεννα βλέπεις….

     Στο κομοδίνο του Νίκου, έτσι τον ονόμασε, επειδή της φάνηκε ότι ήταν πρώην ναυτικός, δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα. Ούτε ταλκ, ούτε οινόπνευμα, ούτε κάτι που να δείχνει ότι κάποιος έρχεται και τον φροντίζει. Έσβησε το τσιγάρο και μπήκε στο θάλαμο. Πήγε κοντά του. Μια αφόρητη βρώμα τη χτύπησε μόλις σήκωσε την κουβέρτα του. Είχε ανοίξει ο δύστυχος. Ακίνητος ποιος ξέρει από πότε, είχε μια τεράστια πληγή πίσω του και ανοιγμένες τις φτέρνες. Παρά λίγο να βάλει τις φωνές. Κράτησε την ψυχραιμία της και φώναξε τη νευριασμένη «αδερφή». Κάνε κάτι, της είπε, κάνε κάτι…θα σε βοηθήσω. Τους πήρε μισή ώρα να «περιποιηθούν» της πληγές του. Για μισή ώρα παρακαλούσε το Θεό να τον πάρει το συντομότερο.

     Κάθισε δίπλα στο δικό της άρρωστο, ελαφρώς ανακουφισμένη. Έγειρε στο κρεβάτι και αποκοιμήθηκε. Για λίγο όμως, γιατί ένα ζευγάρι μπήκε μέσα σχεδόν φωνάζοντας. Διατελούσαν εν ευθυμία, είχαν πιει λίγο παραπάνω. Ήταν σαφές ότι από διασκέδαση γυρνούσαν. Για να δούμε τι κάνει και πάμε για ύπνο, είπε ο «κύριος», ακριβά αλλά κακόγουστα ντυμένος. Κοίτα χάλια, είπε με τη σειρά της η «κυρία», τις πληρώνεις να προσέχουν τους αρρώστους κι αυτές κοιμούνται. Ξένη είναι, τι περιμένεις; Σχολίασε ο τύπος. Μιας και δεν υπήρχε άλλη στο θάλαμο, κατάλαβε ότι η μπηχτή ήταν για εκείνη. Την πέρασαν για αποκλειστική νοσοκόμα, και μάλιστα αλλοδαπή. Δε μίλησε, ίσως γιατί καρφώθηκε το βλέμμα της στο παλτό της «Σούλας».

    Δεν πάει ένας μήνας που είχε βγει στα μαγαζιά της Κηφισιάς. Σε μια πανάκριβη βιτρίνα το ίδιο αυτό παλτό το είχε σταμπάρει. Ξέροντας καλά ότι είναι πανάκριβο, μπήκε για να το δοκιμάσει . Είναι εξαιρετικό κομμάτι, της είπε η πωλήτρια. Αντιλόπη γνήσια. Και πράγματι ήταν υπέροχο επάνω της. Παρά την οικολογική της συνείδηση, ομολόγησε στον εαυτό της, ότι αν είχε τη δυνατότητα θα το αγόραζε.

    Τώρα το είδε φορεμένο από τη «Σούλα», και αυτό την εκνεύρισε.

Γνήσια αντιλόπη, λοιπόν, η «κυρία»….

    Φλυάρησαν για λίγο πάνω από το κεφάλι του Νίκου, και μετά βγήκαν στη βεράντα για τσιγάρο. Πάνω στο κομοδίνο του υπήρχε μόνο μια κάρτα με ευχές για περαστικά, από τον παπά του νοσοκομείου, και ένα κεράκι ασημένιο με δυο Αγιοβασίληδες σκαρφαλωμένους επάνω του για στολίδι. Της ήρθε μια ιδέα. Πήρε την κάρτα και έγραψε γρήγορα το παρακάτω κείμενο:

“…εάν τις λέγει εν τω δήμω, τον πατέρα τύπτων ή την μητέρα, ή μη τρέφων, ή μη παρέχων οίκησιν, ούτος εστίν αισχρώς βεβιωκώς, και ο νομοθέτης ουκ εά αυτόν συμβουλεύειν την πόλιν.»

Και από κάτω τη μετάφραση:

« εάν κάποιος ενώ θέλει να πολιτεύεται (να είναι πολίτης), κτυπά τον πατέρα ή τη μάνα του, ή δεν τους παρέχει στέγη και τροφή, είναι παλιάνθρωπος, και ο νομοθέτης δεν του επιτρέπει να συμμετέχει στα κοινά και να συμβουλεύει την πόλη.» (απόσπασμα από το Λυσία)

Με την ελπίδα ότι κάποια ματιά θα ρίξουν, την έβαλε στη θέση της.

Και πράγματι. Η «Σούλα» αφού έβαλε στο τσαντάκι της το κεράκι (τι να το κάνει ο γέρος άλλωστε;), άνοιξε την κάρτα. Είχε μισοκλείσει τα μάτια, αλλά δεν έχασε ούτε μια στιγμή από την αντίδραση και των δυο. Εκείνη έγινε έξαλλη και τα ‘βαλε με το προσωπικό. Εκείνος της είπε να σκάσει και την έσπρωξε σχεδόν για να φύγουν. Καλά Κριστούγκεννα, τους είπε χαμογελώντας. Για ένα μόνο ήταν σίγουρη.

Η γαλοπούλα το μεσημέρι  θα τους καθίσει στο στομάχι.

 

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ...

Πρωτοπρεσβυτέρου Περικλή Π. Δεδούση

Αθήνα Ιούλιος 2003