Με μεγάλο ενθουσιασμό και ηθική υποστήριξη από τους Έλληνες της Αδελαϊδας, η πρώτη ιδρυτική συνέλευση έλαβε χώρα στις 5 Οκτωβρίου 1930, στο Πανελλήνιον Κλαμπ, 122 Hindley, στην Αδελαϊδα. Εκεί εξέλεξαν το πρώτο διοικητικό συμβούλιο της Κοινότητας με επικεφαλή τον πρόεδρο Κωνσταντίνο Κάβουρα. Παράλληλα διορίστηκαν οι αξιωματούχοι, αναγνωρίστηκε ο οργανισμός σαν νομικό σώμα, άρχισαν να συλλέγονται χρήματα και στις αρχές του 1931 σχηματίστηκε η πρώτη σχολική επιτροπή η οποία κι οργάνωσε το πρώτο ελληνικό σχολείο της Αδελαϊδας.
Η ανέγερση του ιερού ναού του Ταξιάρχη, του πρώτου Ελληνορθόδοξου ναού της Αδελαϊδας, ήταν ένα αξιόλογο επίτευγμα των Ελλήνων της πόλης, που σύμφωνα με τα λεγόμενα του προέδρου της Κοινότητας κατά την περίοδο 1936-1945, Μιχάλη Καμπούρη, «η εκκλησία χτίστηκε με τριπενάκια». Η εκκλησία έδωσε νόημα και σκοπό στην Κοινότητα, καθώς ο ελληνισμός αγάπησε τον ήχο της καμπάνας της που σήμαινε τις Κυριακές και σχόλες. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1940 - 50, όταν η Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα είχε πλέον εγκαθιδρυθεί για τα καλά, κλήθηκε να παίξει τον αποφασιστικό εθνικό της ρόλο στην ενίσχυση του αγώνα των Ελλήνων και των συμμάχων κατά του φασισμού και του ναζισμού. Η ερανική επιτροπή που ιδρύθηκε κατά τα δύσκολα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και η Επιτροπή Διαφωτίσεως κι ο Ελληνικός Κύκλος Ερυθρού Σταυρού, συγκέντρωσαν χρήματα κι έδρασαν σαν συντονιστές στις δραστηριότητες συλλογής χρημάτων για τις ανάγκες του πολέμου. Βοήθεια αξίας άνω των 90,000 λιρών στάλθηκαν από την Αυστραλία στην Ελλάδα μέχρι το Μάρτη 1941, για την κάλυψη αναγκών ρουχισμού, αγορά φαρμακευτικών ειδών και τροφίμων. Μέχρι το τέλος του 1946 το ποσό αυτό ανήλθε στο ένα εκατομμύριο λίρες. Η συνεισφορά της Κοινότητας στο συνολικό αυτό ποσό ήταν εξίσου σημαντική.
Οι δραστηριότητες αυτές δυνάμωσαν την Κοινότητα σημαντικά, αυξάνοντας τον αριθμό των μελών της από 100 το 1940 σε 275 το 1944. Το αποτέλεσμα της ανάπτυξης αυτής οδήγησε στην αύξηση των εσόδων, με συνέπεια το 1942 την αγορά των δύο μικρών σπιτιών δίπλα στην εκκλησία.
Μεταπολεμικά η Κοινότητα δραστηριοποιήθηκε στην υποστήριξη κι ενίσχυση διαφόρων Ελληνικών συλλόγων για την διεξαγωγή πολιτιστικών ή αθλητικών εκδηλώσεων, φιλανθρωπικών εράνων κ.ά. Το αποτέλεσμα των ενεργειών αυτών ήταν οι παροικιακές οργανώσεις να υποστηρίξουν και να ενισχύσουν με τη σειρά τους την Κοινότητα. Σαν συνέπεια, μετά το 1948 πραγματοποιείται η αγορά του οικοπέδου για την ανέγερση του Κοινοτικού Κέντρου, γνωστό σήμερα με την ονομασία Ολύμπικ Χωλ, στο οποίο και παρευρισκόμαστε σήμερα. Η οικοδόμηση του Κοινοτικού Κέντρου ακολούθησε υπό τη μορφή λαϊκού κινήματος.Στα τέλη του 1957 το Ολύμπικ Χωλ παραδόθηκε στον ελληνισμό. Από την ημερομήνια της έναρξης λειτουργίας του το Κοινοτικό Κέντρο πρόσφερε κι εξακολουθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του, εξυπηρετώντας πληθώρα παροικιακών αναγκών, όπως τη διοργάνωση χοροεσπερίδων, συναυλιών, κινηματογραφικών προβολών, δεξιώσεων, διαλέξεων μορφωτικού περιεχομένου, καθώς και την παροχή παιδείας στα ελληνόπουλα και την προσφορά υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας.
Το νέο έμβλημα της Κοινότητας - Ατενίζοντας το μέλλον
Έχουν περάσει 75 χρόνια από το δειλό ξεκίνημα της Κοινότητάς μας. Όμως το πνεύμα, η ψυχή κι η καρδιά του ελληνισμού εξακολουθεί να πάλεται δυνατά στους κόλπους της. Σήμερα η ΕΟΚΝΑ κοιτά προς το μέλλον δυναμικά κι αισιόδοξα, βασιζόμενη στην πείρα και την σοφία του παρελθόντος, αλλά κατέχοντας συνάμα την πρόνοια και διορατικότητα των οραματιστών της. Το έμβλημα της σήμερα, εμπνευσμένο από τον αδιάσπαστο κρίκο που ενώνει δύο πατρίδες, συνδυάζει την ελιά και τον αστερισμό του Σταυρού του Νότου. Η επιλογή αυτού του συνδυασμού δεν είναι τυχαία.
Η ελιά είναι ένα από τα μακροβιότερα δέντρα. Στην Ιερά Οδό της Αθήνας που οδηγεί στην Ελευσίνα, εκεί ακριβώς απ' όπου περνούσε στην αρχαιότητα η πομπή των «Παναθηναίων», υπήρχε ως τις μέρες μας ακόμη μια ελιά που η παράδοση αναφέρει πως είχε ηλικία 2.500 έτη περίπου και ο λαός την ονομάζει «ελιά του Πλάτωνα». Η ελιά εξάλλου κατά τη παράδοση πρωτοβλάστησε στην Ακρόπολη όταν η θεά Αθηνά χτύπησε στο βράχο το δόρυ της κατά τη φιλονικία της με τον Ποσειδώνα για την κατοχή και την προστασία της πόλης. Η πόλη ονομάσθηκε από τότε «Αθήνα». Η ελιά ήταν επίσης σύμβολο της ειρήνης και της νίκης. Με κλαδί αγριελιάς ή δάφνης στεφάνωναν και τους ολυμπιονίκες (κότινος). Κατά την Αγία Γραφή, μετά τον κατακλυσμό το περιστέρι του Νώε έφερε στην κιβωτό φύλλο ελιάς, σύμβολο συμφιλίωσης κι ελπίδας. Μια άλλη παράδοση του λαού μας ιστορεί πώς τα θεία δάκρυα του Χριστού πότισαν κι ευλόγησαν τις ρίζες της ελιάς όπου κάθισε να ξαποστάσει πριν την σταύρωσή του. Γι' αυτό είναι πόσιμο το λάδι της και δίνει το φως στα καντήλια των Εκκλησιών.
Από την άλλη ο αστερισμός του Σταυρού του Νότου αποτελεί σημαντικό μέσο προσανατολισμού στο νότιο ημισφαίριο που καθορίζει την γεωγραφική θέση της Αυστραλίας, και που ανέκαθεν έχει συσχετιστεί με την ήπειρο από τα πρώτα χρόνια της ιστορίας της. Για την Κοινότητά μας, ο αστερισμός αυτός αντιπροσωπεύει την θετή μας πατρίδα, ατενίζοντας το βλέμμα προς το μέλλον και προσβλέποντας νέους οραματισμούς. Κρατώντας στα χέρια τα κλαδιά της ελιάς, σύμβολα της φυσικής μας μητέρας κι ατενίζοντας ψηλά τον αστερισμό του σταυρού του νότου, που αντιπροσωπεύει την θετή μας μητέρα, οι σκέψεις, οι αγώνες και οι πόθοι μας ενώνονται αρμονικά σε μια συγχορδία αποκαλύπτοντας την μορφή του αύριο.
Προβλήματα της κοινότητας
Θρησκευτικός «ταλιμπανισμός» Σελίδα 1
Θρησκευτικός «ταλιμπανισμός» Σελίδα 2
Οι ΓΟΧ προσφέρουν εκκλησιαστική νομιμοποίηση
Ένταση στην Ομοσπονδία Ελληνικών Ορθόδοξων Κοινοτήτων Αυστραλίας
εδώ, οι ομογενείς μας, ας διαβάσουν την γνώμη του φωτισμένου Γέροντα, και μετά ελεύθερα ας αποφασίσουν:
Οι παλαιοημερολογίτες κατα τον γέροντα Παίσιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου