Oὐκ
ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι (Λουκ. β´ 7)
…
Στοχάσου:
Ποῦ εἶναι τὸ παλάτι ποῦ γεννήθηκε;
Ποῦ εἶναι οἱ προετοιμασίες;
Ποῦ οἱ μαῖες;
Ποῦ τὸ βασιλικὸ στρῶμα;
Ποῦ τὰ βρεφικὰ λουσίματα;
Ποῦ εἶναι ἡ ἀκολουθία τῶν δούλων;
Ποῦ ἡ θαλπωρὴ καὶ ἡ ἀνάπαυση;
Ποῦ εἶναι ἡ συμπαράσταση τῶν συγγενῶν καὶ φίλων;
Ἔλα μέσα καὶ δὲς τὸ φτωχότατο σπήλαιο ὅπου
γεννήθηκε καὶ τὴν εὐτελέστατη φάτνη ὅπου «ἀνεκλίθη».
Σίγουρα ὄχι μόνο δὲν θὰ βρεῖς κανένα περιττό, ἀλλὰ
ἀντίθετα θὰ διαπιστώσεις μεγάλη ἔλλειψη ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἀναγκαῖα· γιατὶ ὁ γλυκύτατός
μου Ἰησοῦς γεννιέται σὲ τόπο σχεδὸν ξέσκεπο, τὰ μεσάνυχτα στὴν καρδιὰ τοῦ χειμῶνα,
μόνος με μόνη τὴν μητέρα Του καὶ τὸν θεωρούμενο πατέρα Του, χωρὶς σκεπάσματα,
χωρὶς ζεστὰ φαγητὰ ποὺ συνηθίζονται στὶς γεννήσεις καὶ τῶν πιὸ φτωχῶν παιδιῶν,
χωρὶς τὶς ἐλάχιστες ἐκεῖνες ἀνέσεις τοῦ φτωχικοῦ σπιτιοῦ ποὺ εἶχε στὴ Ναζαρέτ.
Καὶ τὸ πιὸ σημαντικὸ εἶναι ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὴ τὴ
φτώχεια ποὺ προτίμησε ὁ Ἰησοῦς ἑκουσίως, θέλησε ἀκόμη καὶ ἄλλη περισσότερη φτώχεια
σχεδὸν βίαιη καὶ ἀφύσικη: Παραγγέλλει ἐκεῖ στὸ σπήλαιο νὰ μὴ τοῦ γίνει καμιὰ ὑποδοχὴ
καὶ φιλοξενία ἀπὸ κανέναν ἄνθρωπο· ἤθελε νὰ διαφέρει ἀπὸ τοὺς συμπατριῶτες του
ποὺ ἀνέβηκαν στὴν Βηθλεὲμ γιὰ ἀπογραφὴ· ὅλοι αὐτοὶ εἶχαν πολλὲς προμήθειες μαζί
τους καὶ ξεκουράζονταν φιλοξενούμενοι μέσα στὰ σπίτια καὶ στὰ πανδοχεία· «οὐκ ἦν
αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. β´ 7).
Ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ κόσμος, ὄχι μόνο βδελύσσεται τὴν
φτώχεια καὶ τὴν θεωρεῖ μεγάλη ντροπή, ἀλλὰ παρακινεῖ ἀκόμη τοὺς φτωχοὺς νὰ ὑποκρίνονται
καὶ νὰ παριστάνουν τοὺς πλουσίους, γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν νιώθει
ντροπὴ γιὰ τὴν φτώχειά του, ἀντίθετα κάνει ἐπίδειξη τῆς φτώχειας του· καὶ ἀπὸ μὲν
τοὺς οὐρανοὺς φωνάζει τοὺς Ἀγγέλους, ἀπὸ τοὺς ἀγροὺς δὲ καὶ τὰ χωράφια καλεῖ τοὺς
ποιμένες γιὰ νὰ τὸν προσκυνήσουν, ὅταν γεννήθηκε σὲ ἐκείνη τὴν κατάσταση τῆς ἔνδειας
καὶ τῆς ἐγκατάλειψης, σὲ ἐκεῖνο τὸ θρόνο μιᾶς εὐτελέστατης φάτνης καὶ σὲ ἐκείνη
τὴν αὐλὴ ἑνὸς πενιχρότατου σπηλαίου!
…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου