«Σήμερα, θέλω να κάνω αυτή την προσευχή...

... και να λέω μέσα μου διαρκώς

αυτά τα λόγια:

Στηρίζομαι στην αγάπη του Θεού.

Στηρίζομαι στην αγάπη του Θεού.

Κάθε μια λέξη θέλω να την καταλάβω.

Στηρίζομαι στην αγάπη του Θεού.

Σ’ αυτή την αγάπη εμπιστεύομαι τον εαυτό μου

και όλα τα θέματά μου.

Προσωπικά, οικογενειακά,

συναισθηματικά,

υγείας, οικονομικά, τα πάντα.

Σ΄αυτή την αγάπη αφήνω κι όσους αγαπώ,

και ηρεμώ.

Συγγενείς, φίλους, παιδιά,

σκυλιά, γατιά, όλους.

Μέσα στην αγκαλιά του Θεού

ακουμπώ το παρόν και το μέλλον μου.

Πιστεύω στη δύναμή Σου, Θεέ μου.

Πιστεύω στη σοφία Σου.

Είμαι σίγουρος για την καλοσύνη της καρδιάς Σου,

παρόλη τη συχνή σκληρότητα

των τρόπων Σου.

Στο ‘χω πει – όλοι στο ‘χουμε πει

και στο λέμε συνέχεια-

πως μας πονάς πολύ,

Κύριε.

Μα όλα γίνονται για έναν άγιο σκοπό.

Όταν η πίστη είναι μέσα μου ζωντανή,

πιστεύω ότι κάτι όμορφο θα βγει στο τέλος.

Μέσα από πόνο και δάκρυα,

με κύματα άγρια,

και ψύχος πολικό

ή καύσωνα και έρημο Σαβάνας.

Και προσδοκώ

ανάσταση νεκρών ελπίδων,

ονείρων και καημών,

και πόθων που μαράθηκαν.

Και βαδίζω μέσα στο Φως Σου.

Έστω με πατερίτσες.

Γιατί κι αυτές μπροστά Σου,

Κύριε,

φωσφορίζουν,

και στάζουν

στην καρδιά μου

ελπίδα.

Αμήν.»

π. Ανδρέας Κονάνος