Πέμπτη 28 Ιουνίου 2018

Η Δύναμή σου λέγεται ΠΡΟΣΕΥΧΗ:
Είσοδος στο χώρο που δεν έχει προβλήματα.

«Προσεύχεσαι; Ναι.
Πού όμως; Στον εαυτό σου, ή στο Θεό;
Μη βιαστείς να πεις "στο Θεό". Διότι, δεν είναι κάτι απλό.

Προσεύχομαι θα πει, αγγίζω το Θεό. 
Αυτόν που είναι: η ειρήνη, η αγάπη.
Απόδειξη αληθινής προσευχής: 
Η καλή αλλοίωσή σου. 
Η ευτυχία σου. 
Η λάμψη του προσώπου σου. 
Η μακαριότητά σου.

Εσύ λες ότι προσεύχεσαι, μα το παιδί σου, δεν βλέπει την αλλοίωση του Θεού στην ψυχή σου, παρόλο που λες ότι είσαι πνευματικός άνθρωπος που εκκλησιάζεται και προσεύχεται.

Ο Χριστός μας προσευχήθηκε στον Ιορδάνη και οι Ουρανοί άνοιξαν. 
Στο Θαβώρ, και έλαμψε. 
Στο όρος των Ελαιών, και οι Ρωμαίοι στρατιώτες έπεσαν κάτω. 
Τόση η δύναμή της.

Μας ταιριάζει προσευχή.

Μας παίρνει από την φασαρία, και μας ενώνει με ένα περιβάλλον ήσυχο και ήρεμο.

Σε προχωρημένο επίπεδο προσευχής ξεχνάς: μέρα, ώρα, τόπο, χρόνο, φαγητό, ανάγκες. Ζεις αλλού. Σαν τον άγιο Νεκτάριο, που "χανόταν" στη γαλήνη της προσευχής.

Ταξίδι σε ξωτικά μέρη, υπερατλαντικό ταξίδι, υπερωκεάνιο. 
Η προσευχή. 
Ως ανάγκη και γλύκα της ψυχής, και όχι ως καθήκον.

Προσεύχομαι για να γίνω εγώ σαν Αυτόν, κι όχι για να βάλω το Θεό στη δική μου παθογένεια και το άγχος.

Προσεύχομαι για να με αλλάξεις Εσύ, Χριστέ μου.
Κι όχι για να "αλλάξω" εγώ Εσένα.

Αναγκαία προϋπόθεση: Ο νους μου, να δώσει άπλα στην καρδιά. Να σιγήσει ο νους, που με ταράζει. Και να ακούσω τη γαλήνη της καρδιάς.

Προσευχή: Είσοδος στο χώρο που δεν έχει προβλήματα.

Ο λόγος που δεν αντέχω την ησυχία της προσευχής είναι, ότι έχω συνηθίσει στη φασαρία του νου, τη νοητική "βαβούρα" και αιχμαλωσία στα πράγματα αυτού του κόσμου.

Μερικοί όταν προσεύχονται, ξεχνούν τα προβλήματά τους!

Λιώνουν μέσα στη χάρη αυτής της θείας επαφής. Το άγχος φεύγει. 

Η ψυχή γεμίζει ασφάλεια, αγάπη, σιγουριά.

Όταν δεν προσεύχεσαι, αδικείς τον εαυτό σου. 
Του στερείς κάτι μεγάλο και σπουδαίο. 
Τον αφήνεις αφρόντιστο κι αβοήθητο.Λίγη ώρα κάθε μέρα, να προσεύχεσαι.

Αν δεν μπορείς να μιλήσεις στο Θεό, μίλα λίγο έστω στη γυναίκα, στον άντρα και τα παιδιά σου. Ξεκίνα απ’ αυτά τα απλά. Κάνε την ψυχή σου λίγο πιο ευαίσθητη στον "ορατό" διπλανό σου, στον αδερφό σου.

Η ευαισθησία στα μικρά αυτής της ζωής, θα σε βάλει και στο κλίμα της προσευχής. Σαν μικρή εισαγωγή.

Και μετά, θα έρθει το μεθύσι της χαράς της προσευχής. 
Και θα "φτιαχτείς". Και δεν θα σε διαλύει τίποτε απ’ τα πράγματα αυτής της γης.
Είδες;
Μιλάω για την προσευχή εύκολα. Μα δυσκολεύομαι να κάνω προσευχή. Πάντα τα λόγια είναι πιο εύκολα.

Συγγνώμη.»

Ἐκπομπή «20 λεπτά ἀρκούν», 
μέ τον Ἀρχιμανδρίτη π. Ἀνδρέα Κονάνο.
Ηχητική επεξεργασία, μουσική επένδυση: ο μουσικοσυνθέτης και ιεροψάλτης, Βασίλης Χατζηνικολάου.

https://www.youtube.com/watch?v=hOveIMAaMR8

Κυριακή 17 Ιουνίου 2018

Άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Αφήστε τα παιδιά να πλησιάσουν το Χριστό και τους ενήλικες να γίνουν σαν τα παιδιά.

Αντί οι γέροι να γίνουν όπως τα παιδιά, 
κάνουν τα παιδιά γέρους! 
Γράφετε. πόσο αγαπάτε τα παιδιά εξαιτίας της υπέροχης ευγνωμοσύνης τους, η οποία έχει χαθεί στους μεγάλους ή έχει περιοριστεί αρκετά. Δίνετε παραδείγματα. 
Θα σας δώσω και εγώ ένα. 
Ο μητροπολίτης της Αγίας Πετρούπολης Ισίδωρος έλεγε συχνά πως όταν ήταν παιδί ήταν ξυπόλυτος. 
Κάποιος άνθρωπος ονόματι Πέτρος τον λυπήθηκε και του αγόρασε ένα ζευγάρι γαλότσες με λαστιχένιες σόλες για πέντε καπίκια. Αυτή η μικρή ευεργεσία χαράχθηκε τόσο βαθιά στη μνήμη του μικρού Ισίδωρου, ώστε μετά και κατά τη διάρκεια πενήντα χρόνων ως ιερέας και ως επίσκοπος συχνά στις λειτουργίες μνημόνευε τον ευεργέτη του Πέτρο.
Παρακάτω γράφετε, ότι ακριβώς επειδή αγαπάτε τα παιδιά γι’ αυτό τα λυπάστε. 
Διότι ήρθαν δύσκολοι καιροί για την παιδική ψυχή, για τον παιδικό χαρακτήρα. 
Οι αντιθέσεις σαν κρύοι άνεμοι κτυπούν τα παιδιά στο σπίτι, στο σχολείο και τον δρόμο. 
Και δεν είναι ότι απλά φέρνουν μπροστά στα παιδιά δύο ποτήρια, αλλά δύο αντίθετες θεωρίες για τη ζωή, την εκπαίδευση, την οικογένεια, την πατρίδα, ακόμα δε περισσότερο μπερδεύουν τα παιδιά με αντίθετα παραδείγματα. 
Θα επιθυμούσατε κάποια ιδιαίτερη εκπαίδευση για τα παιδιά που θα τα προστάτευε από τη σύγχρονη ανευθυνότητα και σύγχυση.

Ο Χριστός είπε: 
«Αν δεν αλλάξετε κι αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα μπείτε στη βασιλεία του Θεού» 
(Ματθ. 18,3). 
Ο Χριστός, λοιπόν, βλέπει μεγαλύτερη ανάγκη στην εκπαίδευση των ενηλίκων παρά των παιδιών. 
Δείχνει τη μέθοδο, πως πρέπει να εκπαιδευτούν οι ενήλικες. 
Πολύ απλά: Κοιτάζοντας τα παιδιά. 
Αλλά είπε πως πρέπει να εκπαιδεύσουμε και τα παιδιά: 
«Αφήστε τα παιδία και μην τα εμποδίζετε να έλθουν κοντά μου» 
(Ματθ. 19.14). 
Αφήστε τα παιδιά να πλησιάσουν το Χριστό και αφήστε τους ενήλικες να πλησιάσουν τα παιδιά.
Επειδή ο Χριστός δεν διδάσκει μόνο αλλά δίνει και ευλογημένη πνευματική δύναμη, ώστε τα παιδιά να μπορούν να φέρουν εις πέρας όλα όσα έμαθαν. 
Ο Χριστός είναι η αιώνια νεότητα. 
Αυτή η αιώνια νεότητα καλεί τα παιδιά για να τους δωρίσει τη δύναμη για να μην γεράσουν τη ψυχή τους, αλλά να παραμείνουν για πάντα νέοι, αγαθοί και χαρούμενοι άνθρωποι. 
Με μια λέξη η σοφία της εκπαίδευσης των παιδιών από το Χριστό έγκειται στο γεγονός ότι τα παιδιά παραμένουν για πάντα παιδιά και δεν μεταμορφώνονται σε γέρους. 
Αντίθετα μ’ αυτή τη σοφία στέκει η σχολική σχολαστική εκπαίδευση που με τη δύναμή της βαραίνει έτσι τα παιδιά, που τα γερνάει όσο το δυνατόν γρηγορότερα. 
Προβάλλει τους γέρους ως παράδειγμα, τα διαποτίζει με γερασμένες σήψεις, τους μαραζώνει την καρδιά με γεροντική απαισιοδοξία. 
Αντί οι γέροι να γίνουν όπως τα παιδιά, κάνουν τα παιδιά γέρους. 
Και έτσι ούτε οι μπαίνουν στο Βασίλειο του Χριστού ούτε επιτρέπουν στα παιδιά να μπουν. 
Γι’ αυτό αναφέρεται παντού στην Ευρώπη ότι η νεολαία βρίσκεται σε απόγνωση. 
Ας ευλογήσει ο Χριστός να ξανανιώσει η νεολαία της Ευρώπης.

Πηγή: 
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν Φτάνει Μόνο Η Πίστη»
diakonima

Η Αγάπη είναι το Δείπνο της Βασιλείας του Θεού

Αββά Ισαάκ του Σύρου

Η Αγάπη είναι η Βασιλεία, που μυστικά υποσχέθηκε ο Κύριος στους Αποστόλους ότι θα φάνε στη Βασιλεία Του. 
Διότι το «να τρώτε και να πίνετε στο δικό μου τραπέζι στη Bασιλεία μου» (Λκ. 22, 30) τί άλλο είναι παρά η αγάπη; 
Γιατί η Αγάπη του Θεού μπορεί να θρέψει τον άνθρωπο, χωρίς αυτός να τρώγει και να πίνει. 
Η Αγάπη, ακόμη, είναι το κρασί που ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου (Ψ. 93, 16).

Μακάριος είναι αυτός που ήπιε από τούτο το κρασί. 
Από αυτό ήπιαν οι ακόλαστοι, και ένιωσαν ντροπή, 
οι αμαρτωλοί και λησμόνησαν τους δρόμους της αμαρτίας, 
και οι μέθυσοι και έγιναν νηστευτές, 
και οι πλούσιοι και πεθύμησαν τη φτώχεια, 
και οι φτωχοί και πλούτισαν με την ελπίδα,
και οι άρρωστοι, και έγιναν υγιείς, 
και οι αγράμματοι και έγιναν σοφοί.

Σάββατο 16 Ιουνίου 2018

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς και οι πρώτες Εικόνες της Παναγίας - Οι Αχειροποίητες Εἰκόνες

Ο Απόστολος, Ευαγγελιστής και αγιογράφος Λουκάς γεννήθηκε από Έλληνα πατέρα στην Αντιόχεια της Συρίας, κατά τις αρχές του 1ου αιώνα μ. Χ. 
Έγραψε το τρίτο Ευαγγέλιο της Καινής Διαθήκης, καθώς και το βιβλίο «Πράξεις των Αποστόλων» της ίδιας Διαθήκης. 
Ήταν άριστος ιατρός και ταλαντούχος ζωγράφος. Σύμφωνα με την ιερή παράδοση της Εκκλησίας μας, ο Απόστολος Λουκάς αγιογράφησε για πρώτη φορά την Παναγία με τον Χριστό ως τριετές παιδίο στην αγκαλιά της (τύπος της Οδηγήτριας), ενόσω αυτή ζούσε. 
Η Θεοτόκος, όταν είδε την εν λόγω εικόνα της ευχαριστήθηκε πολύ και την ευλόγησε λέγοντας: 
«Η χάρις του εξ εμού τεχθέντος είη δι’ εμού μετ’ αυτής 
(: Η χάρη του Χριστού να υπάρχει μέσω της μορφής μου σ’ αυτήν την πρωτότυπη εικόνα και σε όλα τα αντίγραφά της)».

Ο ευαγγελιστής Λουκάς υπήρξε στενός συνεργάτης και συνοδός του Αποστόλου Παύλου σε πολλές απ’ τις περιοδείες του. 
Κήρυξε στη Νότια Ευρώπη και την Ελλάδα. Πέθανε στη Θήβα της Βοιωτίας σε ηλικία 84 ετών κι εκεί βρίσκεται έως σήμερα ο τάφος του.
Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 18 Οκτωβρίου.
**********************
Στη συνέχεια παραθέτουμε δύο άρθρα σχετικά με τις εικόνες της Θεοτόκου, που αποδίδονται στον Ευαγγελιστή Λουκά.

Οἱ πρῶτες εἰκόνες τῆς Παναγίας
Παναγόπουλος Δημήτριος

Πολλοὶ ἔχουν τὴ γνώμη ὅτι οἱ πρῶτες εἰκόνες τῆς Παναγίας εἶναι τοῦ Ἀποστόλου Λουκᾶ. 
Δὲν εἶναι σωστὸ αὐτό. 
Οἱ πρῶτες εἰκόνες τῆς Παναγίας εἶναι οἱ ἀχειροποίητες, δηλαδὴ χωρὶς ἀνθρώπινο χέρι.
Ἡ παράδοση λέει ὅτι ὅταν ζοῦσε ἡ Παναγία, ὁ ἀπόστολος Πέτρος καὶ ὁ Ἰωάννης ἔφτιαξαν μία ἐκκλησία γιὰ τὴ Παναγία χωρὶς ἡ ἴδια νὰ τὸ γνωρίζει, στὴ Λήδα – ἀπέξω ἀπὸ τὸ Τὲλ Ἀβὶβ – ποὺ εἶναι ἡ πατρίδα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ ὑπάρχει ὁ τάφος του. Παρακάλεσαν τότε τὴ Παναγία νὰ πάει ἐκεῖ καὶ νὰ εὐλογήσει τὴν Ἐκκλησία. 
Ἐκείνη τοὺς εἶπε πηγαίνετε καὶ θὰ μὲ βρεῖτε ἐκεῖ. 
Οἱ Ἀπόστολοι νόμισαν πὼς θὰ πήγαινε ἐκεῖ μὲ κάποιο ἄλλο μέσο καὶ ἀπὸ εὐγένεια καὶ εὐσέβεια ἔσπευσαν γρηγορότερα γιὰ νὰ τὴν προλάβουν καὶ νὰ τὴν ὑποδεχθοῦν. 
Ὅμως ὅταν μπῆκαν μέσα παραδόξως εἶδαν σὲ μιὰ κολόνα στὸ Ἱερὸ μία εἰκόνα τῆς Παναγίας μὲ τὸ πρόσωπό της καὶ τὸ σῶμα της ὁλόκληρο.
Αὐτὴ ἦταν ἡ πρώτη καὶ ἀχειροποίητη εἰκόνα της.
Παρόμοια ἀχειροποίητη εἰκόνα ἦταν καὶ ἐκείνη τοῦ Ἱεροῦ Μανδηλίου μὲ τὴ μορφὴ τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου ποὺ ἀποτυπώθηκε ἀπὸ τὸν ἱδρώτα τοῦ Χριστοῦ
καὶ θεράπευσε τὸ βασιλιὰ τῆς Ἐδέσσης Αὔγαρο, ὅταν ἐκεῖνος εἶχε στείλει ἀπεσταλμένους νὰ τὸν βροῦν γιὰ νὰ προσευχηθεῖ γι’ αὐτόν.

Ὑπῆρξε καὶ δεύτερη ἀχειροποίητη εἰκόνα τῆς Παναγίας: 
Οἱ πρῶτοι χριστιανοὶ ἔφτιαξαν ἕνα πολὺ ὡραῖο Ναό, ἀλλὰ κάποια στιγμὴ οἱ Ἑβραῖοι ἤθελαν νὰ τὸν πάρουν. Μετὰ ἀπὸ διαμάχη τελικὰ τὸ θέμα ἔφθασε στὰ δικαστήρια καὶ ἐπειδὴ ἦταν δύσκολη ἀπόφαση, ὁ δικαστὴς ζήτησε νὰ σφραγίσουν τὸν Ναὸ καὶ νὰ περιμένουν ὅλοι κάποιο σημάδι ἐξ οὐρανοῦ. 
Ὅταν ἀργότερα ἄνοιξαν τὸν Ναό, εἶδαν παραδόξως στὸ ἀριστερὸ πάνω μέρος τοῦ Ἱεροῦ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Ὁ δικαστὴς τότε ρώτησε τί εἶναι αὐτὸ ποὺ βλέπει, καὶ τοῦ ἀπάντησαν οἱ χριστιανοὶ ὅτι εἶναι ἡ μορφὴ τῆς Παναγίας, τῆς Μαρίας μητρὸς τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ μας καὶ ἔτσι ἀποφάσισε νὰ τὴ δώσουν στοὺς χριστιανούς.

Μετὰ τὶς παραπάνω δύο εἰκόνες ποὺ ἀναφέραμε ἔρχονται οἱ εἰκόνες τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. 
Ὅμως μόνο τρεῖς εἰκόνες ποὺ ὑπάρχουν μέχρι σήμερα εἶναι τοῦ Εὐαγγελιστοῦ.
Ἡ μία βρίσκεται στὰ Καλάβρυτα στὸ Μέγα Σπήλαιο καὶ εἶναι ἀπὸ κερὶ καὶ λιβάνι (κηρομαστίχα) ἀνάγλυφος, ἡ δεύτερη εἶναι τῆς Σουμελᾶ κοντὰ στὴ Βέροια, εἶναι μὲ χρῶμα καὶ ἡ Τρίτη εἶναι στὴ Κύπρο τῆς Παναγίας τοῦ Κύκκου καὶ εἶναι φτιαγμένη μὲ ψηφίδα. Ὅλες οἱ ἄλλες εἰκόνες ποὺ ὑπάρχουν εἶναι σύμφωνα μὲ αὐτὲς τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ καὶ ὄχι τοῦ ἴδιου τοῦ Λουκᾶ.

Ἀπὸ αὐτὲς τὶς τρεῖς ἔχουν ξεσηκώσει οἱ ἁγιογράφοι, ὁ καθένας μὲ τὴ τέχνη του, ὅλες τὶς ἄλλες ποὺ ἀνέρχονται κατ’ ἄλλους σὲ πενήντα καὶ κατ’ ἄλλους σὲ ἑκατὸν εἴκοσι ἢ καὶ ἑκατὸ πενήντα.

Πῶς δημιουργήθηκαν αὐτὲς εἰκόνες;
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἦταν ἐρασιτέχης ζωγράφος καὶ ἀπὸ εὐχαρίστηση καὶ σεβασμὸ ἤθελε νὰ φτιάσει σὲ μία εἰκόνα ἕνα πορτραῖτο τῆς Παναγίας. 
Πῆγε μιὰ μέρα καὶ ρώτησε τὴ Παναγία νὰ τῆς φτιάξει μία εἰκόνα καὶ ἔλαβε τὴν θετική της ἀπάντηση.

Τότε ἐμφανίσθηκε ὁ ἀρχάγγελος Μιχαὴλ μεταφέροντας τρία σανίδια καὶ τοῦ τὰ ἔδωσε. 
Ἐκεῖνος ἀπὸ σεβασμὸ δὲν τὸν ρώτησε γιατί τοῦ ἔδωσε τρία σανίδια, ἀφοῦ μιὰ εἰκόνα ἤθελε νὰ φτιάξει.
Σὲ λίγο καιρὸ ἔφτιαξε μία εἰκόνα καὶ ἀμέσως τὴν παρουσίασε στὴ Παναγία μας.
Ἐκείνη ὅταν τὴν εἶδε τοῦ εἶπε ὅτι ἦταν ὡραία, ἀλλά, πρόσθεσε ὅτι κάτι λείπει. 
«Μόνη μου εἶμαι; Δὲν ἔχω γυιό;» 
Ὁ Λουκᾶς τὴν εἶχε φτιάσει δεομένη, μόνη της.Αὐτὴ ἡ εἰκόνα εἶναι στὰ Σουμελὰ στὸ συνοικισμὸ τῶν Ποντίων. 
Κατόπιν ἔφτιασε ἄλλη μία μὲ τὸ Χριστὸ μαζί, εἶναι ἡ σημερινὴ εὑρισκόμενη στὸ Μέγα Σπήλαιο στὰ Καλάβρυτα.
Τὴν ἀποκάλυψε καὶ αὐτὴ στὴ Παναγία. Ἐκείνη τὸν ἐνεθάρρυνε πὼς εἶναι πολὺ καλὴ ἀλλά.. εἶχε βάλει τὸ Χριστὸ μας δεξιὰ γι’ αὐτὸ λέγεται δεξιοκρατοῦσα. Ὁπότε ἔφτιαξε τὴ τρίτη εἰκόνα ποὺ εἶχε βάλει τὸ Χριστὸ στὸ ἄλλο κανονικὸ χέρι, τὴν εὑρισκομένη σήμερα στὴ Κύπρο καὶ εἶναι ποὺ ἀπεικονίζεται μὲ κεκαλυμμένο τὸ πρόσωπό της.
Νὰ λοιπὸν τὰ τρία σανίδια ποὺ ἔφερε στὸν Εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ ὁ ἀρχάγγελος ποὺ προαναφέραμε.

Τὶς τρεῖς αὐτὲς εἰκόνες τὶς εὐλόγησε ἡ Παναγία μας μὲ τὸ πανάγιό της χέρι καὶ εἶπε: 
«Ἡ χάρις τοῦ ἐξ’ ἐμοῦ γεννηθέντος Κύριου μου καὶ Θεοῦ μου, νὰ εἶναι μετ’ αὐτῶν» Αὐτὴ ἡ εὐλογία, τὶς διασώζει μέχρι σήμερα μετὰ ἀπὸ τόση κακία εἴκοσι αἰώνων, διότι εἶναι ἀλήθεια ὅτι δὲν εἶναι τόσο εὔκολο οἱ εἰκόνες αὐτὲς νὰ παραμένουν τόσους αἰῶνες, ἂν δὲν ὑπάρχει ἡ ἄνωθεν βοήθειά της.

Μὲ βάση αὐτὲς τὶς εἰκόνες ἔχουμε τὶς ἄλλες ἀντίγραφες εἰκόνες καὶ ἀπὸ διάφορα ἱστορικὰ περιστατικὰ ἔχουμε ἐπίσης πολλὲς ἄλλες εἰκόνες μὲ ἑξακόσιες περίπου προσωνυμίες κάτω ἀπὸ διάφορα περιστατικὰ ὅπως εἶναι ἡ Παναγία ἡ Τριχεροῦσα, ἡ Φανερωμένη, τοῦ Ἄξιόν Ἐστι, ἡ Πορταΐτισσα, τῆς Τήνου, ἡ Κανάλα, ἡ Ἐλευθερώτρια καὶ ἄλλες.

Συμπερασματικά, οἱ παραπάνω τρεῖς ἀχειροποίητες εἰκόνες, μιά τοῦ Κυρίου καὶ δύο τῆς Παναγίας μας, καὶ οἱ τρεῖς τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, ἀπαντοῦν στοὺς ἀσεβεῖς ποὺ δὲν δέχονται τὶς εἰκόνες.