Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

«Καὶ ἅφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν
ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν»

Ἁγίου Μακαρίου Ἐπισκόπου Κορίνθου
Ἑρμηνεία στό «Πάτερ Ἡμῶν»

Ἐπειδὴ προηγουμένως μᾶς ἀνέφερε ὁ Κύριος, στὴν Κυριακὴ Προσευχή, γιὰ τὸν ἅγιο Ἄρτο τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ μᾶς συνέστησε νὰ μὴν τολμᾶ κάποιος νὰ Τὸν μεταλαμβάνει χωρὶς τὴν ἀπαραίτητη προετοιμασία, γι’ αὐτὸ τώρα μᾶς λέει ὅτι ἡ προετοιμασία αὐτὴ ἔγκειται, στὸ νὰ ζητήσουμε συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μας καὶ τότε νὰ προσερχόμαστε στὰ θεῖα Μυστήρια, ὅπως ἀναφέρεται σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς Ἁγίας Γραφῆς: 
«Ἄν, ἄνθρωπε, προσφέρεις τὸ δῶρο σου στὸ θυσιαστήριο καὶ ἐκεῖ θυμηθεῖς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει κάποιο παράπονο ἀπέναντί σου, ἄφησε ἐκεῖ τὸ δῶρο σου, μπροστὰ στὸ θυσιαστήριο, καὶ πήγαινε πρῶτα νὰ συμφιλιωθεῖς μὲ τὸν ἀδελφό σου καὶ τότε νὰ ἐπανέλθεις νὰ προσφέρεις τὸ δῶρο σου».
Ἐκτὸς ἀπ’ αὐτά, καὶ τρία ἄλλα θέματα πραγματεύεται ὁ Κύριός μας μὲ τὰ λόγια αὐτὰ τῆς προσευχῆς: 
Πρῶτον, παρακινεῖ τοὺς ἐνάρετους νὰ ταπεινοφρονοῦν, καθὼς ἀναφέρει καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: «Ἔτσι καὶ σεῖς, ὅταν ἐκτελεῖτε ὅλες τὶς ἐντολές, νὰ λέτε ὅτι εἴμαστε δοῦλοι τιποτένιοι, γιατί ὅ,τι ὀφείλαμε νὰ πράξουμε, τὸ πράξαμε». Δεύτερον, συμβουλεύει ὅσους ἁμαρτάνουν, μετὰ τὸ Βάπτισμα, νὰ μὴν πέφτουν σὲ ἀπόγνωση. Καὶ τρίτον, φανερώνει μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ὅτι ὁ Κύριος θέλει καὶ ἀγαπᾶ νὰ ἔχουμε σπλάγχνα οἰκτιρμῶν ὁ ἕνας πρὸς τὸν ἄλλο, ἐπειδὴ τίποτε ἄλλο δὲν ἐξομοιώνει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό, ὅσο ἡ εὐσπλαχνία.

Γι’ αὐτό, ὅπως θέλουμε νὰ φέρεται ὁ Θεὸς σέ μᾶς, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο νὰ φερόμαστε καὶ ἐμεῖς στοὺς ἀδελφούς μας. Καὶ ἂς μὴ λέει κάποιος ὅτι ὁ δείνα μὲ πίκρανε πολὺ μὲ τὰ σφάλματά του καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸν συγχωρήσω. Διότι, ἂν στοχαστοῦμε πόσο πικραίνουμε ἐμεῖς μὲ τὰ σφάλματά μας κάθε μέρα, κάθε ὥρα καὶ κάθε στιγμὴ τὸν Θεό, καὶ Ἐκεῖνος μᾶς τὰ συγχωρεῖ, τότε θὰ συγχωρήσουμε κι ἐμεῖς τοὺς ἀδελφούς μας.

Καὶ ἂν σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι εἶναι τόσο πολλὰ καὶ ἀσυγκρίτως μεγαλύτερα τὰ δικά μας σφάλματα ἀπὸ τῶν ἀδελφῶν μας, ὥστε καὶ ὁ Ἴδιος ὁ Θεός, ποὺ εἶναι ἡ αὐτοδικαιοσύνη, τὰ παρομοίασε συγκρίνοντας τὰ μὲ μύρια τάλαντα, ἐνῶ τῶν ἀδελφῶν μας τὰ παρομοίασε μὲ ἑκατὸ δηνάρια, θὰ διαπιστώσει ὅτι πραγματικὰ εἶναι ἐλάχιστα τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἀδελφῶν μπροστὰ στὰ δικά μας. 
Γι’ αὐτὸ λοιπόν, ἂν ἐμεῖς συγχωροῦμε στοὺς ἀδελφούς μας τὰ λίγα καὶ μικρὰ ποὺ μᾶς ἔφταιξαν, ὄχι μόνο μὲ τὰ χείλη, καθὼς συνηθίζουν πολλοί, ἀλλὰ μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά, θὰ μᾶς συγχωρήσει καὶ μᾶς ὁ Θεὸς τὰ μεγάλα καὶ ἀναρίθμητα πταίσματα, γιὰ τὰ ὁποῖα εἴμαστε ὑπεύθυνοι. 
Ἂν τυχὸν δέ, καὶ δὲν συγχωροῦμε τὰ σφάλματα τῶν ἀδελφῶν μας, τίποτε δὲν ὠφελούμαστε καὶ ἀπὸ τὶς ἄλλες ἀρετές, τὶς ὁποῖες νομίζουμε ὅτι ἔχουμε.

Καὶ τί λέω ὅτι δὲν ὠφελούμαστε ἀπὸ τὶς ἀρετές; Οὔτε οἱ ἁμαρτίες μας δὲν μποροῦν νὰ συγχωρεθοῦν, καθὼς ὁ Κύριος ἀποφάσισε, λέγοντας: «Ἂν δὲν συγχωρήσετε στοὺς συνανθρώπους σας τὰ σφάλματά τους, οὔτε ὁ Πατέρας σας ὁ Οὐράνιος θὰ συγχωρήσει τὰ δικά σας σφάλματα». 
Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο γιὰ ἐκεῖνον ποὺ δὲν συγχώρησε τὸν ἀδελφό του, λέει: «Δοῦλε κακέ, ἐγώ σοῦ χάρισα ὅλο τὸ χρέος πού μοῦ χρώσταγες, ἐπειδή μοῦ τὸ ζήτησες. Δὲν ἔπρεπε καὶ σὺ νὰ εἶσαι σπλαχνικὸς στὸν συνάδελφό σου καὶ νὰ κάνεις αὐτὸ πού ἔκανα ἐγὼ σὲ σένα; Καὶ θύμωσε, λέει, ὁ Κύριος καὶ τὸν παρέδωσε στοὺς βασανιστές, γιὰ νὰ τὸν βασανίσουν, μέχρις ὅτου ξεπληρώσει ὅλο τὸ χρέος. Ἔτσι, λέει, θὰ κάνει καὶ ὁ Πατέρας μου ὁ ἐπουράνιος σὲ σᾶς, ἂν δὲν συγχωρήσετε ἀπὸ τὴν καρδιὰ σας τὰ σφάλματα τοῦ ἀδελφοῦ σας».
...................
Ὁ Παροιμιαστής, θέλοντας νὰ μᾶς παραστήσει ὅλη τὴν κακία τῶν μνησίκακων, λέει: «Οἱ μνησίκακοι τρέχουν ὁλοταχῶς πρὸς τὸ θάνατο». Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο: «Ὅποιος μνησικακεῖ, εἶναι παράνομος»................
περισσότερα εδώ: agiameteora
Αν αφαιρέσουμε από το πνευματικό οικοδόμημα του Χριστιανισμού την έννοια της συγχώρεσης, τότε αυτό αυτόματα καταρρέει. 
Ο λόγος είναι προφανής, καθώς, μέσα από την οδό της συγχώρεσης, αντιμετωπίζεται το κεντρικό πρόβλημα της ζωής, η αμαρτία. Το πέμπτο αίτημα της Κυριακής Προσευχής ξεκαθαρίζει ότι η συγχώρεση που διδάσκει ο Χριστός αξιολογείται πάνω στη βάση μιας αμφίδρομης σχέσης. 
Αυτό σημαίνει ότι έχει νόημα, μόνο όταν ο άνθρωπος, που ποθεί τόσο τη συγχώρεση από τον Θεό, είναι πρόθυμος και ο ίδιος να τη δώσει στους συνανθρώπους του. Ο Ιησούς Χριστός μας καλεί να κατανοήσουμε πως δεν μπορούμε να λάβουμε συγχώρεση, αν θεωρούμε ότι δεν αξίζουν να συγχωρεθούν από εμάς αυτοί που μας έχουν πληγώσει, ακριβώς γιατί αυτή η ακαμψία του πνεύματός μας δεν επιτρέπει στο Άγιο Πνεύμα να εργαστεί το θαύμα της αναγέννησης της καρδιάς μας. 
Συνεπώς, η έννοια της συγχώρεσης αναδεικνύεται σε θέμα κεφαλαιώδους σημασίας για την ακλόνητη Σχέση με τον Θεό, για τις θεραπευμένες ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και για την προσωπική ψυχική και συναισθηματική μας ισορροπία.
Όσον αφορά τη Σχέση μας με τον Θεό, αξίζει να γνωρίζουμε ότι ο λόγος που καλούμαστε να εισέλθουμε σε ζωντανή Σχέση μαζί Του και ο λόγος που αρνείται να θυμάται τις αμαρτίες μας, εντοπίζεται αποκλειστικά και μόνο στο μεγαλειώδες Έργο της Θυσίας του Ιησού Χριστού για την απολύτρωσή μας από την κατάρα της αμαρτίας και τις ολέθριες συνέπειές της. 
Καμία άλλη αιτία δεν μπορεί να βρεθεί για να δικαιολογήσει το άμετρο βάθος της Καλοσύνης του Θεού να μας συγχωρεί και να μας καλεί σε ανανέωση της Διαθήκης μαζί Του, πέρα από την ασύλληπτη, μα τόσο αληθινή Χάρη που εκδηλώθηκε στο Σταυρό του Γολγοθά για την κάθε ανθρώπινη ψυχή.
Ο Εχθρός της ψυχής μας μάχεται με κάθε πανούργο τέχνασμα, για να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα της Συγχωρητικής Φύσης του Θεού. 
Κάποιες φορές, μας πείθει ότι δεν έχουμε λόγους να ζητήσουμε συγχώρεση από τον Θεό, εφόσον είμαστε άνθρωποι με καθαρή συνείδηση και κοινωνική αποδοχή. Ωστόσο, η συγχώρεση του Θεού δεν προορίζεται για τους εγκληματίες και τους παράνομους αποκλειστικά, καθώς, σύμφωνα με την άποψη της Βίβλου, «Πάντες εξέκλιναν…δεν υπάρχει ο πράττων αγαθόν∙ δεν υπάρχει ουδέ εις». (Ρωμαίους, 3:12) 
Η αμαρτία είναι εκείνη η θανάσιμη πληγή του γένους μας που συντηρεί την απομάκρυνσή μας από τον Θεό και αποτελεί τη μεγαλύτερη τραγωδία της ανθρώπινης εμπειρίας. Έτσι, ενώ από τη μια οι εκδηλώσεις της εκφυλίζουν την ανθρώπινη φύση, μετατρέποντάς την σε εγωκεντρική και απομονωμένη, η θεραπεία της, όπως εκφράστηκε μοναδικά και ανεπανάληπτα στο Σταυρό του Γολγοθά, είναι η μόνη οδός, για να εξαγνιστεί ο χαρακτήρας από κάθε ροπή, συνήθεια ή πράξη επανάστασης προς τον Θεό και να συνάψει μαζί Του μια Σχέση βαθιάς αγάπης και φιλίας.

Η παραπάνω σκέψη μας βοηθά να προχωρήσουμε ένα βήμα πιο πέρα και να συνειδητοποιήσουμε πως η συγχώρεση που μας προσφέρει ο Θεός δεν είναι απλώς μία νομική πράξη απελευθέρωσης από την καταδίκη του θανάτου. 
Ο Θεός δεν επιθυμεί απλώς να Τον γνωρίσουμε ως Αυτόν που μας συγχωρεί, αλλά, κυρίως, ως τον Έναν, που μπορεί να μας αγιάσει. Αν επικεντρωνόμαστε μόνο στη συγχωρητική Του Ιδιότητα, τότε αμβλύνονται οι έλεγχοι του Αγίου Πνεύματος στη συνείδησή μας και προσπερνούμε επιπόλαια ή και περιφρονητικά αυτά που ο Θεός επιθυμεί να μεταμορφωθούν μέσα μας κατά τη Δόξα Του. 

Ο Θεός μας, με το να μη θέλει απλώς να μας απαλλάξει από το βάρος της αμαρτίας και του ενοχοποιημένου ψυχισμού, αποδεικνύει στην πράξη πόσο πολύ τιμά την ύπαρξή μας. Δε μας συγχωρεί, ως πράξη που δικαιώνει την απέραντη Αγαθότητά Του, αλλά, κυρίως, ως πράξη που αποδεικνύει πως το τέλειο Θέλημά Του είναι να Του επιτρέψουμε να εργαστεί μέσα μας το θαύμα της απελευθέρωσης από την επιθυμία για την αμαρτία. 
............
Όσον αφορά τις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας, θα λέγαμε πως η Προτροπή του Ιησού να συγχωρούμε, δυναμιτίζει όλες τις «λογικές» προφάσεις που προβάλλουμε, όταν θέλουμε να στηρίξουμε τη στάση μας απέναντι σε συγκεκριμένες καταστάσεις και ανθρώπους. Ίσως, χρόνια έχουμε περάσει τη ζωή μας με ρίζες πίκρας και ασήκωτης απέχθειας ή ακόμη και μίσους για ανθρώπους που θεωρούμε ότι μας έβλαψαν και μας αδίκησαν. Ίσως, για χρόνια υποφέρουμε από σκέψεις τοξικές, που δηλητηριάζουν τον ψυχικό και συναισθηματικό μας κόσμο, στερώντας μας τη γαλήνη και την πολυπόθητη Ανάπαυση εν Χριστώ. Δεν είναι δύσκολο να εντοπίσουμε την αιτία. Τη θέτει τόσο λιτά, μα και τόσο σοφά ο Ιησούς στην παραπάνω φράση. 
Είναι η συγχώρεση, αυτή η λέξη, που συνιστά μία στάση – μεγαλείο, μέσω της οποίας εμείς από τη μια συμφιλιωθήκαμε με την ουράνια ρίζα μας και από την άλλη κληθήκαμε να πιστέψουμε ότι ο Θεός, που μας συγχώρεσε με τόση ανυπόκριτη Αγάπη, επιθυμεί να οικοδομήσουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους πάνω στην απαράβατη αρχή της. 
Είναι ακριβώς αυτή η στάση ζωής, που, κάποιες φορές, αρνούμαστε να υιοθετήσουμε και έτσι, αναπόφευκτα,καθηλώνουμε τη ζωή μας σε πνευματική στασιμότητα ή, καλύτερα, οπισθοδρόμηση.

Είναι αλήθεια πως στο θέμα της συγχώρεσης υπάρχουν πολλές παρανοήσεις, με αποτέλεσμα να προχωρούμε σε αποφάσεις και επιλογές, που καταδικάζουν πολλές ανθρώπινες σχέσεις σε ψυχρότητα, καχυποψία ή ακόμα χειρότερα σε διάλυση. 
Μία από αυτές είναι πως δεν είμαστε υποχρεωμένοι να συγχωρήσουμε τους άλλους, αν δεν ομολογήσουν το σφάλμα τους. Σίγουρα, η ομολογία κάνει τα πράγματα πολύ πιο εύκολα, ωστόσο στο συγκεκριμένο αίτημα της Κυριακής Προσευχής δεν εξετάζεται αυτή η περίπτωση. Με απέριττο λόγο δηλώνεται ότι, είτε οι άλλοι ομολογήσουν τα λάθη τους, είτε όχι, εμείς έχουμε ηθικό χρέος απέναντι σε αυτούς, ως πλάσματα του Θεού, και απέναντι στον Δημιουργό μας, ως τον Απελευθερωτή μας από τις δικές μας αμαρτίες, να τους αγκαλιάσουμε με τη φιλεύσπλαχνη Αγάπη, που προέρχεται από τον Θεό και δε γνωρίζει όρια και φραγμούς. 
..............
Δεν μπορεί να συνυπάρχουν η σκληρότητα και η εμπάθεια με το γνήσιο χριστιανικό βίωμα. Δεν μπορεί, σε καμία περίπτωση, η υπακοή μας στις Εντολές του Θεού να μας απαλλάσσει από την επείγουσα ανάγκη να προσφέρουμε τη συγχώρεσή μας.
Δεν μπορεί να βρει γαλήνη η ψυχή που αρνείται να δώσει συγχώρεση, ακριβώς γιατί αυτή η άρνηση δεν εναρμονίζεται, όποια δικαιολογία και αν επινοήσουμε, με το Φρόνημα του Ιησού Χριστού. Αν το βρίσκουμε δύσκολο να συγχωρέσουμε, χρειαζόμαστε να πιστέψουμε ότι ο Θεός και θέλει και μπορεί να μας ευλογήσει με τη Δύναμή Του, ώστε να βαδίσουμε στο δύσκολο, αλλά τόσο ανακουφιστικό δρόμο της συγχώρεσης. 
Αν ψάχνουμε να εντοπίσουμε τις αιτίες για τις αναπάντητες προσευχές μας και για την πνευματική μας μιζέρια, πριν καταλήξουμε σε άλλες ερμηνείες, ας απαντήσουμε πρώτα με ειλικρίνεια αν υπάρχουν δεσμά σκληρότητας, πίκρας ή χαιρεκακίας μέσα μας. 
Ας αναλογιστούμε όλες τις αδικίες σε βάρος μας και ας ομολογήσουμε, αν έχουμε συγχωρέσει με το πνεύμα της Αυταπάρνησης, της Κατανόησης και της Αγάπης, που εκφράστηκε σε όλη την επίγεια Ζωή του Ιησού μας και είναι διαθέσιμο και σε εμάς, αρκεί και μόνο να το ζητάμε με ένθερμη προσευχή. Έτσι, κάθε φορά που ο εγωισμός μας ζητά να κάνει την επανάστασή του μέσα μας και να μας φυλακίσει σε ένα στείρο τρόπο σκέψης, ας φέρνουμε στο νου μας την αλησμόνητη, πραγματικά, Στιγμή στην ανθρώπινη ιστορία, τότε που Εκείνος, ο Οποίος είχε όλο το δικαίωμα να αρνηθεί τη Συγγνώμη Του, πρόφερε με συγκλονιστική Συγκατάβαση: «Πάτερ, συγχώρησον αυτούς· διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι».(Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, 23:34).
......... 
Η καλύτερη επιλογή, θα λέγαμε η κάλλιστη επιλογή, είναι να ζητήσουμε τη θεραπεία των πληγών μας από τον Ιησού Χριστό και με γενναιοψυχία και αποφασιστικότητα, να λύσουμε τους συνανθρώπους μας από τις νοητικές αλυσίδες που δημιουργεί η έλλειψη συγχώρεσης. Θα εκπλαγούμε με τη γαλήνη που θα απλωθεί σε όλο μας το είναι, μία γαλήνη απόλυτης ελευθερίας και συνάμα λυτρωτικής επίγνωσης ότι ενεργήσαμε με τρόπο που έφερε αγαλλίαση στην Ψυχή του Άγιου Θεού μας. Τελικά, η μεγαλύτερη ευεργεσία δε βιώνεται από αυτόν που συγχωρούμε, αλλά από εμάς που προσφέρουμε τη συγχώρεση. Χωρίς άλλη αναβολή, ας αποφασίσουμε να ομολογήσουμε στον Θεό μας αυτά που Τον πληγώνουν και μας στερούν την απεριόριστη Ζωή μαζί Του. 
Χωρίς άλλες δικαιολογίες, αλλά με τη σταθερή και γενναία βούληση που μας χαρίζει ο Ιησούς, ας σπάσουμε μια για πάντα τις φυλακές της απόρριψης και της ασυγχωρησίας. Είναι αποκλειστικά θέμα της δικής μας απόφασης να γευτούμε την πληρότητα της εν Χριστώ ελευθερίας.
Λατρεμένε μου Ιησού Χριστέ, Σ’ ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για το Μεγαλείο της συγχωρητικής Σου Δύναμης. Επιθυμώ να μην καταχρώμαι τη Θέλησή Σου να με συγχωρείς, αλλά να εισέρχομαι κάθε μέρα και περισσότερο σε μία τόσο βαθιά Σχέση μαζί Σου, ώστε να μην πράττω αυτά που προσβάλλουν την Αγιότητά Σου. 
Σ’ ευχαριστώ που μου αποκαλύπτεις ότι δεν είναι δυνατό να είμαι παιδί Σου, αν δεν είμαι πρόθυμος/η να συγχωρέσω. 
Ομολογώ πως σε κάποιες περιπτώσεις αυτό μου είναι δύσκολο, όμως είμαι αποφασισμένος/η να μην αφήνω απλήρωτα γραμμάτια στη ζωή μου. 
Χορήγησέ μου Δύναμη για να στέκομαι απέναντι στους συνανθρώπους μου με την καρδιά, τη διάθεση και τη στάση που Σε ευαρεστεί. 
Δε θέλω ποτέ να ξεχάσω ότι συγχωρήθηκα αφθόνως, γι’ αυτό άγγιξε με την Αγαθότητά Σου την ψυχή μου, ώστε να δώσω και στους άλλους τη συγχώρεση που έφερε τόση λύτρωση και ελευθερία και στη δική μου καρδιά. Αμήν.

περισσότερα εδώ: revelationofjesus