Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

Η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου


ΠΩΣ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ
Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.) ζούσε στην Κων/πολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. Σαλός είναι ο τρελλός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε κάποια περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι· και έτσι αυτοί να ζουν με ταπείνωση και στην αφάνεια. 
Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφθαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. 
Την συνόδευαν οι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος και πλήθος αγγέλων. Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. 
Αφού προσευχήθηκε για πολύ η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει.
Αυτό είναι το γεγονός το οποίο στάθηκε αφορμή η Εκκλησία μας να καθιερώσει την γιορτή της αγίας Σκέπης δηλαδή τη γιορτή προς τιμή της Παναγίας, η οποία σκεπάζει (σκέπει) και προστατεύει το λαό του Θεού και φωτίζει τους πιστούς στο δρόμο για την τελείωση. Μας σκεπάζει με τις προσευχές της, με τις παρακλήσεις της και με τα δάκρυά της.
Η Παναγία μας άπλωσε το μαφόριο της εντός του ναού και σκέπασε όσους αγρυπνούσαν και προσευχόταν. Με την ενέργεια αυτή θέλει να πει ότι πρέπει να έχουμε ουσιαστική σχέση με την Εκκλησία για να μας σκεπάσει με τις πρεσβείες της. Την εορτή της αγίας Σκέπης τη γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου.

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940
Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές γιορτές του έθνους μας έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με μία γιορτή της Παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την 28η Οκτωβρίου την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου.
Η γιορτή αυτή μετατέθηκε από την εκκλησία μας το 1952 από την 1η Οκτωβρίου την 28η ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα του Θεού για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στον αλαζονικό ιταλικό στρατό.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι η εποποιία του 1940, αποτελεί ένα θαύμα, είναι ένα από τα πολλά θαύματα στην ιστορία των Ελλήνων. Δεν μπορεί να είναι καρπός αποκλειστικά ανθρώπινου αγώνα. 
Η θεϊκή χάρη συνεργάσθηκε με την ανθρώπινη προσπάθεια. Και είναι δίκαιο που μαζί με τα θριαμβευτικά σαλπίσματα πάνω από τους τάφους των ηρώων, σήμαναν δοξαστικές καμπάνες για ένα "ευχαριστώ" στην Παναγία, σ' εκείνη, στην οποία η εθνική συνείδηση απέδωσε για μια ακόμα φορά ‘’τα νικητήρια’’. 
Τη Σκέπη των αγωνιστών. Την Ελευθερώτρια των σκλαβωμένων.
Γιατί στα κρίσιμα χρόνια του πολέμου οι Έλληνες εμπιστεύθηκαν στα χέρια της Παναγίας τον αγώνα τους. 
Ζήτησαν τη μητρική προστασία της για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους. Και ήταν τόση η πίστη τους, ώστε την έβλεπαν να τους εμψυχώνει και να τους σκεπάζει, καθώς πολεμούσαν απεγνωσμένα στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας. Η άλλοτε Υπέρμαχος Στρατηγός των Ρωμηών γίνεται η Αγία Σκέπη των αγωνιστών και το θαύμα επαναλαμβάνεται. 
Χάρη στην πίστη που θερμαίνει τις ψυχές τους οι μαχητές περιφρονούν τη λογική των αριθμών και αντιστέκονται στις σιδερόφρακτες εχθρικές στρατιές με ηρωισμό που κινεί τον παγκόσμιο θαυμασμό.

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ
ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940
Στὸ μέτωπο, σ᾿ ὅλη τὴ γραμμή, ἀπὸ τὴ γαλανὴ θάλασσα τοῦ Ἰονίου μέχρι ψηλὰ τὶς παγωμένες Πρέσπες, ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς ἄρχιζε νὰ βλέπει παντοῦ τὸ ἴδιο ὅραμα: Ἔβλεπε τὶς νύχτες μία γυναικεία μορφὴ νὰ βαδίζει ψηλόλιγνη, ἄλαφροπερπατητη, μὲ τὴν καλύπτρα τῆς ἄναριγμενη ἀπὸ τὸ κεφάλι στοὺς ὤμους. Τὴν ἀναγνώριζε, τὴν ἤξερε ἀπὸ παλιά, τοῦ τὴν εἶχαν τραγουδήσει ὅταν ἦταν μωρὸ κι ὀνειρευόταν στὴν κούνια. Ἦταν ἡ μάνα ἡ μεγαλόψυχη στὸν πόνο καὶ στὴν δόξα, ἡ λαβωμένη τῆς Τήνου, ἡ ὑπέρμαχος Στρατηγός.

Γράμμα ἀπὸ τὴ Μόροβα
Ὁ Τάσος Ρηγοπούλας, στρατευμένος στὴν Ἀλβανία τὸ 1940, ἔστειλε ἀπὸ τὸ μέτωπο τὸ παρακάτω γράμμα στὸν ἀδελφό του. «Ἀδελφέ μου Νίκο.
Σοὺ γράφω ἀπὸ μία ἀετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη ἀπὸ τὴν κορυφὴ τῆς Πάρνηθας. Ἡ φύση τριγύρω εἶναι πάλλευκη. Σκοπός μου ὅμως δὲν εἶναι νὰ σοῦ περιγράψω τὰ θέλγητρα μίας χιονισμένης Μόροβας μὲ ὅλο τὸ ἄγριο μεγαλεῖο της. Σκοπός μου εἶναι νὰ σοῦ μεταδώσω αὐτὸ ποὺ ἔζησα, ποὺ τὸ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου καὶ ποὺ φοβᾶμαι μήπως, ἀκούγοντας τὸ ἀπὸ ἄλλους, δὲν τὸ πιστέψεις.
Λίγες στιγμὲς πρὶν ὁρμήσουμε γιὰ τὰ ὀχυρὰ τῆς Μόροβας, εἴδαμε σὲ ἀπόσταση καμιὰ δεκαριὰ μέτρων μία ψηλὴ μαυροφόρα νὰ στέκει ἀκίνητη.
- Τὶς εἶ; Μιλιά...
Ὁ σκοπὸς θυμωμένος ξαναφώναξε: -Τὶς εἰ;
Τότε, σὰν νὰ μᾶς πέρασε ὅλους ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, ψιθυρίσαμε: 
Ἡ ΠΑΝΑΓΙΑ!
Ἐκείνη ὅρμησε ἐμπρὸς σὰν νὰ εἶχε φτερὰ ἀετοῦ. Ἐμεῖς ἀπὸ πίσω της. Συνεχῶς τὴν αἰσθανόμασταν νὰ μᾶς μεταγγίζει ἀντρειοσύνη. Ὁλόκληρη ἑβδομάδα παλέψαμε σκληρά, γιὰ νὰ καταλάβουμε τὰ ὀχυρὰ Ἰβάν-Μόροβας.

Ὑπογραμμίζω πὼς ἡ ἐπίθεσή μας πέτυχε τοὺς Ἰταλοὺς στὴν ἀλλαγὴ τῶν μονάδων τους. Τὰ παλιὰ τμήματα εἶχαν τραβηχτεῖ πίσω καὶ τὰ καινούργια... κοιμοῦνταν! Τὸ τί ἔπαθαν δὲν περιγράφεται. Ἐκείνη ὁρμοῦσε πάντα μπροστά. Κι ὅταν πιὰ νικητὲς ροβολούσαμε πρὸς τὴν ἀνυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε ἡ Ὑπέρμαχος ἔγινε ἀτμός, νέφος ἁπαλὸ καὶ χάθηκε».

Θαῦμα στὸ Μπούμπεση
Ζωντανὸ θαῦμα τῆς Παναγίας ἔζησαν στὸν ἑλληνοϊταλικὸ πόλεμο οἱ στρατιῶτες τοῦ 51ου ἀνεξαρτήτου τάγματος, μὲ διοικητὴ τὸν ταγματάρχη Πετράκη, στὴν κορυφογραμμὴ τοῦ Ροντένη, δεξιά της θρυλικῆς Κλεισούρας.

Κάθε βράδυ, ἀπὸ τὶς 22-1-1941 καὶ ἔπειτα, στὶς 9.20 ἀκριβῶς, τὸ βαρὺ ἰταλικὸ πυροβολικὸ ἄρχιζε βολὴ ἐναντίον τοῦ τάγματος Πετράκη καὶ τοῦ δρόμου, ἀπ᾿ ὅπου περνοῦσαν τὰ μεταγωγικά. Πέρασαν ἡμέρες καὶ τὸ κακὸ συνεχιζόταν, δημιουργώντας ἐκνευρισμὸ καὶ ἀπώλειες. 
Τολμηροὶ ἀνιχνευτὲς τῶν ἐμπροσθοφυλακῶν καὶ ἀεροπόροι ἐξαπολύθηκαν μέχρι βαθιὰ στὶς ἰταλικὲς γραμμές, ἀλλὰ ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι. Δὲν μποροῦσαν νὰ ἐντοπίσουν τὰ ἰταλικὰ πυροβόλα, ἴσως γιατὶ οἱ Ἰταλοὶ κάθε βράδυ τὰ μετακινοῦσαν.
Ἦταν ὅμως ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ ἐντοπισθοῦν οἱ ἐχθρικὲς θέσεις. Ἕνα βράδυ τοῦ Φεβρουαρίου ἀκούστηκαν πάλι οἱ ὁμοβροντίες τῶν ἰταλικῶν κανονιῶν.
- Παναγία μου, φώναξε τότε ὁ ταγματάρχης ἐντελῶς αὐθόρμητα, βοήθησέ μας! Σῶσε μας ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς δαίμονες.
Ἀμέσως στὸ βάθος πρόβαλε ἕνα φωτεινὸ σύννεφο. Σιγὰ-σιγὰ σχημάτισε κάτι σὰν φωτοστέφανο. Καὶ κάτω ἀπ᾿ αὐτὸ μερικὰ ἀσημένια συννεφάκια σχημάτισαν τὴ μορφὴ τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία ἄρχισε νὰ γέρνει πρὸς τὴ γῆ καὶ στάθηκε σ᾿ ἕνα φαράγγι, ἀνάμεσα σὲ δυὸ ὑψώματα τοῦ Μπούμπεση. Τὸ ὅραμα τὸ εἶδαν ὅλοι στὸ τάγμα καὶ ρίγησαν.
- Θαῦμα! βροντοφώναξε ὁ ταγματάρχης.
- Θαῦμα! Θαῦμα! ἐπανέλαβαν οἱ στρατιῶτες καὶ σταυροκοπήθηκαν.

Ἀμέσως ἔφυγε ἕνας σύνδεσμος μὲ σημείωμα τοῦ Πετράκη γιὰ τὴν πυροβολαρχία τοῦ Τζήμα. Σὲ δέκα λεπτὰ βρόντησαν τὰ ἑλληνικὰ κανόνια καὶ σὲ εἴκοσι ἐσίγησαν τὰ ἰταλικά. οἱ ὀβίδες μας εἶχαν πετύχει ἀπόλυτα τὸν στόχο.
users

Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017

«Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» - Красота спасет мир
Beauty Will Save the World



Αυτή η υπέροχη φράση ανήκει στον Ντοστογιέφσκι και αναφέρεται στην ομορφιά της παιδικής ψυχής.
Ο συγγραφέας ποτισμένος από τα νάματα της πίστης βλέπει
πίσω από την ομορφιά της παιδικής ψυχής τη φανέρωση της αγάπης του Θεού, τη σφραγίδα του θεϊκού μεγαλείου.

Όσο υπάρχουν παιδιά με αγνά και καθαρά βλέμματα, χωρίς πονηρία ή κακία η ελπίδα δε θα σβήσει.
Όμως κάποιοι βάλθηκαν να σβήσουν την ομορφιά να αμαυρώσουν το ωραίο, να ευτελίσουν καθετί το αγνό και ηθικό.
Έτσι ζούμε στην εποχή που η ομορφιά αναφέρεται μόνο στο σώμα, που το παιδί έχει γίνει προϊόν εκμεταλλεύσιμο από κάθε λογής «εμπόρους» της κακίας και της διαφθοράς.

Γράφει ο J. Green στο ημερολόγιο του το 1944: 

«Η ομορφιά είναι δείγμα μιας κρυφής πνευματικής τελειότητας και κάτι σαν σφραγίδα μιας ανώτερης κλήσης».
Η ομορφιά είναι υποχρέωση.
Το ανθρώπινο ον είναι υποχρεωμένο να κάνει την ψυχή του το ίδιο όμορφη με το σώμα του.
Πρέπει επιτέλους όλοι να καταλάβουμε ότι η παιδική ψυχή αναζητά τον πλάστη και τον δημιουργό της. Αυτός είναι η απόλυτη ομορφιά.
Για να σώσει η ομορφιά τον κόσμο πρέπει τα παιδιά να έχουν άμεση, ζωντανή σχέση με τον Χριστό.
Μυστηριακή ζωή, προσευχή, μελέτη του λόγου του Θεού, τήρηση των εντολών του Χριστού θα διατηρήσουν και θα τελειοποιήσουν την ομορφιά των παιδικών ψυχών, θα κάνουν την ελπίδα χείμαρρο αλλαγής και ανακαίνισης όλης της κοινωνίας…
πηγή


«Όταν στρέφεσαι στον εαυτό σου και σταματάς να κοιτάς τα αρνητικά των άλλων και είσαι Χριστιανός, αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημα δεν είναι πως ο κόσμος είναι μαύρος, αλλά ότι τα μάτια σου είναι μαύρα.
Και όταν φωτιστούν τα μάτια σου, βλέπεις τον κόσμο φωτεινό και όμορφο, όπως τον έβλεπαν οι Άγιοι…»

Με τον π. Χριστόδουλο Μπίθα

Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017

«Ο Χριστός είναι χαρά»

«... είναι μεγάλο πράγμα να έχεις χαρά στη ζωή σου, παρ’ όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις.
Έχει χαρά ο χριστιανός, αναρωτήθηκε. Και απαντώντας σημείωσε ότι ο Χριστός μας, αν τον ρωτούσαμε «γιατί ήρθες στον κόσμο αυτό Κύριε, τι θέλεις να μας δώσεις με όλα αυτά που έκανες και είπες, το καταστάλαγμα, το συμπέρασμα, γιατί, τι θέλεις από μας;», θα μας έλεγε «όλα αυτά τα είπα, τα έκανα για να σας δω χαρούμενους στο τέλος. Στο τέλος θέλω να σας βλέπω να γελάτε, να αναπαύεστε, να χαίρεστε. Για να σας βλέπω ευτυχισμένους, να απολαμβάνετε τη ζωή σας. Έτσι θα τιμήσετε τον Θεό.»

Μπορεί να χαίρεται ο άνθρωπος παντού, συνέχισε. Σε όλες τις συνθήκες, η χαρά είναι κατάλληλη απάντηση. Ότι κι αν του συμβεί, επιτρέπεται η ψυχή του να χαίρεται.

Οι θλίψεις είναι εξωτερικές πιέσεις. Η ψυχή του ανθρώπου δεν θλίβεται, αν αυτός δεν θέλει. Εκείνος δίνει δικαίωμα να μπει ο εξωτερικός παράγοντας της δυσκολίας μέσα του. Μπορεί αν θέλει, παρ’ όλα τα προβλήματα του να χαμογελάει.

«Είναι ωραίο να είσαι καλά. Και είναι στο χέρι σου να είσαι καλά. Το να είμαστε καλά είναι ο πυρήνας μας. Η βασική μας κατάσταση στον ψυχισμό μας, εφόσον βαπτιστήκαμε, είναι η χαρά. Στο βάθος μας υπάρχει μια χαρά.
Στην ψυχή υπάρχει το Άγιο Πνεύμα που είναι χαρά, αγαλλίαση, δύναμη. Όταν μας έπλασε ο Θεός είχε χαρά. Όταν οι γονείς μας έσμιξαν για να γεννηθούμε, είχαν χαρά. Είμαστε καρπός του έρωτα, που είναι χαρά.
Πάρε την ευθύνη της χαράς επάνω σου. Γιατί πήγαινε ο κόσμος κοντά στον Χριστό μας; Γιατί ο ίδιος ήταν η ένσαρκη χαρά. Όποιος έχει το Άγιο Πνεύμα έχει χαρά. Βλέπει τη ζωή αισιόδοξα.»
Ό Χριστός όταν αναστήθηκε και είδε τους μαθητές Του και τις Μυροφόρες, είπε «χαίρετε» και αλλού «ειρήνη υμίν». Σας δίνω ειρήνη και χαρά. Αυτό σας αφήνω σαν κληρονομιά τώρα που αναστήθηκα.
Συνεχίζοντας, αναφέρθηκε στους γονείς. Βοηθείστε τα παιδιά σας πως μεγαλώνουν, τόνισε. Δώστε στο κλίμα του σπιτιού σας, τη νότα της πνευματικής ατμόσφαιρας του Χριστού. Να σε βλέπει το παιδί σου να βιώνεις στην πράξη τον Χριστό.
Χαρούμενοι είναι οι άνθρωποι που βλέπουν τη ζωή πνευματικά, είπε ο π. Ανδρέας. Είναι κρίμα να αφήνεις τη ζωή σου χρόνια, να περνάει μέσα στην μελαγχολία, τη μιζέρια και το παράπονο. 

Να βρεις από πού ξεκινάει το πρόβλημα σου. Τι σου φταίει.

Όταν ο Χριστός λέει κάποιες εντολές, δεν τις λέει για να μας βασανίσει αλλά για να χαρούμε.
Και, όπως συμβούλευσε χαρακτηριστικά:
«Σκεφτείτε τα δώρα που έχετε ως τώρα στη ζωή σας για να χαρείτε. Έχετε πολλά πάρει από τον Θεό. Όταν ευχαριστείς τον Θεό, χαίρεσαι. Αν θες να χαρείς, να κοιμάσαι με ευγνωμοσύνη στον Θεό. Αν ευχαριστήσεις γι’ αυτά που έχεις ήδη, έχεις πολλούς λόγους να χαμογελάς και να χαίρεσαι.
Ζήστε επίσης το παρόν. Το παρόν βοηθάει πάρα πολύ να χαίρεσαι, το τώρα. Γιατί άμα πάτε στο παρελθόν θα γεμίσετε ενοχές. Αν πάτε στο μέλλον θα γεμίσετε άγχος.
Ζήσε το τώρα. Αν μετά από δυο ώρες γίνει κάτι θα το αντιμετωπίσουμε. Τα παιδιά δεν έχουν στο μυαλό τους πολύ μέλλον και πολύ παρελθόν. Ζούνε το τώρα. Γι’ αυτό τσακώνονται και μετά από δυο λεπτά αγκαλιάζονται. Δεν θυμούνται τι έγινε.»
Σταχυολογώντας κάποια σημεία της ομιλίας του, σημειώνουμε κάποιες χαρακτηριστικές παραινέσεις του, πριν ολοκληρώσει την ομιλία του:
☦ Όποιος βγάλει από την ψυχή του το βάρος του, χαίρεται. Να πιστέψετε ότι δικαιούστε την χαρά. Ο Χριστός δεν μας έφερε στη γη για να τιμωρηθούμε. Ο Θεός αγαπάει χωρίς όρους και χωρίς όρια. Και αγαπάει και τους αμαρτωλούς πάρα πολύ.
 Η αμαρτία σου να γίνεται αφορμή μετάνοιας, αλλά όχι αφορμή κατάθλιψης και απελπισίας. Ποτέ ο Θεός δεν έρχεται δίπλα σου για να σου δώσει μία ώθηση στην απελπισία.
 Ο Θεός θέλει να σε βλέπει να χαμογελάς. Και στην πτώση σου να προσπαθείς φιλότιμα, αλλά χωρίς απόγνωση.
 Χαρά έχουν επίσης οι άνθρωποι που δεν έχουν προσκολλήσεις. Όταν κολλάς, ελαττώνεις τις πιθανότητες της χαράς.
 Όπως λένε οι Άγιοι. Γενηθήτω το θέλημα σου. Κύριε πάω όπου με πας για να χαρώ.
Τελειώνοντας επεσήμανε:
«Η χαρά είναι ωκεανός που καλύπτει το ποταμάκι της θλίψης. Μέσα μας υπάρχει μια τεράστια χαρά στον πυρήνα μας, εκεί που είναι η «βαθεία καρδία». Στο βάθος της καρδιάς υπάρχει ο Χριστός. Εκεί, ησυχία. Όπως στον ωκεανό, στο βυθό επικρατεί ησυχία, ομορφιά και γαλήνη, ενώ στην επιφάνεια έχει φουρτούνα.»


π. Ανδρέας Κονάνος

Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

«Η Σωτηρία είναι Απλή»

Καλά να περνάς
και να χαίρεσαι.
Και να ‘χεις τη συνείδησή σου
καθαρή
ότι δεν στεναχώρησες
κανέναν,
και πως κανείς δεν έκλαψε
εξαιτίας σου,
δεν πόνεσε,
δεν βούλιαξε σε σκέψεις
και πικρίες
και παράπονα…
Έτσι να τελειώνει
η κάθε μέρα σου,
για να ‘ναι όμορφη η ζωή σου.

Και ο Παράδεισος
όλο και πιο κοντά σου
θα ‘ρχεται.
Θα μοιάζει
βεβαιότητα,
όχι όνειρο άπιαστο
ή μακρινή ελπίδα.
Τώρα.
π. Ανδρέας Κονάνος

Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2017

Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ - Κοινωνία με το Φως
Seraphim of Sarov


 St.Seraphim of Sarov
Η Εκκλησία ανά τους αιώνες υποδεικνύει το παράδειγμα ανθρώπων που είναι γεμάτοι αγάπη, που βρίσκονται διαρκώς σε κοινωνία με τον Θεό και τους άλλους, είναι το παράδειγμα των Αγίων: 

Άνθρωποι που λάμπουν με θεϊκό φως, που όταν βρίσκεται κανείς κοντά τους ξεχνά ότι υπάρχει σκοτάδι, μίσος, κακία. 
Ωστόσο, πολλές φορές αντικρίζει κανείς ανθρώπους άδειους από αγάπη - τόσο που τρομοκρατείται και διερωτάται αν υπάρχει τελικά φως. 
Αν κοιτάξει, όμως, κανείς τον εαυτό του με ειλικρίνεια θα συνειδητοποιήσει ότι το φως και το σκοτάδι ενυπάρχουν μέσα του. 
Το φως στο βαθμό που είναι ικανός να χαρεί με την ομορφιά γύρω του, να ευφρανθεί με την κοινωνία με τους άλλους· σκοτάδι στον βαθμό που λείπει η αγάπη, που κυριαρχεί η ατομοκεντρικότητα. 
 
Στους βίους των Αγίων είναι πολύ συχνή η παρουσία του φωτός. 
Το φως αυτό είναι το λεγόμενο "άκτιστο φως", η παρουσία των ενεργειών του Θεού στην κτίση, η κοινωνία του δημιουργημένου με τον Δημιουργό. 
Χαρακτηριστικό είναι το βίωμα του Μοτοβίλωφ με τον Άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ. 
☦☦☦☦☦☦☦
Σύντομο βιογραφικό του μητροπολίτη: 
Ο Μητροπολίτης του Σουρόζ, Αντώνιος Μπλούμ, γεννήθηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας το 1914. Ήταν πτυχιούχος Φυσικής, Χημείας, Βιολογίας και διδάκτωρ της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. 
Το 1943 εκάρη μοναχός, ενώ ταυτόχρονα εξασκούσε και το έργο του γιατρού στο Παρίσι. 
Το 1948 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και το 1949 πήγε στην Αγγλία. Το 1950 διορίστηκε εφημέριος στην Ορθόδοξη ενορία του Ρωσικού Πατριαρχείου στο Λονδίνο. Το 1958 χειροτονήθηκε Επίσκοπος και το 1962 ανέλαβε την ποιμαντική ευθύνη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Μεγάλη Βρετανία και στην Ιρλανδία. 
Πέθανε το 2003 σε ηλικία 89 ετών. 
Η δράση του, τα βιβλία του, τα κηρύγματά του και η εμβέλεια της προσωπικής του ακτινοβολίας τον έχουν κατατάξει ως μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της Ορθοδοξίας του 20ού αιώνα στον Ευρωπαϊκό χώρο.
☦☦☦☦☦☦☦
Ὁ Πολυαγαπημένος Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ - (Φώτη Κόντογλου)