Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

Σέ τόν ἀναβαλλόμενον τό φῶς ὥσπερ ἱμάτιον
Πῶς σε κηδεύσω, Θεέ μου; ἤ πῶς σινδόσιν εἱλήσω;


Το Δοξαστικό των Αποστίχων του Εσπερινού της Μεγάλης Παρασκευής 
Σε ήχο Πλάγιο του Πρώτου 

«Σέ τόν ἀναβαλλόμενον τό φῶς ὥσπερ ἱμάτιον 

καθελών Ἰωσήφ ἀπό τοῦ ξύλου σύν Νικοδήμῳ 
καί θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, ἄταφον, 
εὐσυμπάθητον θρῆνον ἀναλαβών, ὀδυρόμενος ἔλεγεν∙ 
Οἴμοι, γλυκύτατε Ἰησοῦ! ὅν πρό μικροῦ ὁ ἥλιος 
ἐν σταυρῷ κρεμάμενον θεασάμενος ζόφον περιεβάλλετο 
καί ἡ γῆ τῷ φόβῳ ἐκυμαίνετο 
καί διεῤῥήγνυτο ναοῦ τό καταπέτασμα· 
ἀλλ᾽ ἰδού νῦν βλέπω σε δι᾽ ἐμέ ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον. 
Πῶς σε κηδεύσω, Θεέ μου; ἤ πῶς σινδόσιν εἱλήσω; 
Ποίαις χερσί δέ προσψαύσω τό σόν ἀκήρατον σῶμα; 
ἤ ποῖα ᾄσματα μέλψω τῇ σῇ ἐξόδῳ οἰκτίρμον; 
Μεγαλύνω τά πάθη σου, ὑμνολογῶ καί τήν ταφήν σου 
σύν τῇ ἀναστάσει, κραυγάζων· Κύριε, δόξα σοι».


Ὅταν ὁ Ἰωσήφ μαζί μέ τό Νικόδημο, κατέβασε ἀπό τό ξύλο 
ἐσένα, πού φορᾶς σάν ἱμάτιο τό φῶς, 
καί σέ εἶδε νεκρό, γυμνό καί ἄταφο, 
ἀναλαβών θρῆνο γεμάτο συμπάθεια καί κλαίοντας ἔλεγε: 
Ἀλίμονο σ᾽ ἐμένα, γλυκύτατε Ἰησοῦ! 
Πρίν ἀπό λίγο ὁ ἥλιος, βλέποντάς σε νά κρέμεσαι στό σταυρό, 
ντύθηκε στό σκοτάδι καί ἡ γῆ ἀπό τό φόβο της κλονιζόταν 
καί σχίστηκε σέ δύο τό καταπέτασμα τοῦ ναοῦ. 
Ἀλλ᾽ ὅμως τώρα κατανοῶ ὅτι γιά μένα ὑπέστης θάνατο. 
Πῶς νά σέ κηδεύσω, Θεέ μου; Ἤ πῶς νά σέ τυλίξω σέ σεντόνια; 
Μέ ποιά τραγούδια θά ψάλλω κατά τήν ἐκφορά σου, 
εὐσπλαχνικέ Κύριε; 
Δοξολογῶ τά πάθη σου, ἀπευθύνω ὕμνους στήν ταφή σου 
μαζί μέ τήν Ἀνάστασή σου, κραυγάζοντας: Κύριε, δόξα σοι.



Συγκλονιστικότατος ὁ ἐπιτάφιος θρῆνος τοῦ Ἰωσήφ! Τοῦ ἀνθρώπου πού ἦταν τόσο κοντινός στόν Κύριο, τόν ἀγαποῦσε θερμά, καί βουβός παρακολουθοῦσε τό δράμα του, πνιγμένος στόν πόνο καί τά δάκρυα, καί ὁ ὁποῖος, μόνος ἀπό ὅλους τούς μαθητές, ἀψηφώντας τή ζωή καί τό ἀξίωμά του, τόλμησε νά ἐνταφιάσει τό Διδάσκαλο! Μεγάλη ἀγάπη, μεγάλη ἀφοσίωση, μεγάλη τιμή στόν εὐσχήμονα βουλευτή! Ὁ Θεός τόν σήκωσε πολύ ψηλά, στή δική του εὐπρέπεια καί δόξα!

Ἐσένα Κύριε μου, τοῦ ἔλεγε, πρό ὀλίγου σέ εἶδε ὁ ἥλιος καί ἔκρυψε τό φῶς του γιά τό ἀληθινό σου κατάντημα, ἐνῶ ἡ γῆ συγκλονιζόταν ἀπό τό φόβο της, καί τό καταπέτασμα τοῦ ναοῦ σχίστηκε στά δύο. Κατανοῶ ὅμως, Κύριε, ὅτι τό θάνατο ὑπέστης ὄχι ἀπό ἀδυναμία, ἀλλά μέ τή δική σου θέληση, χωρίς κανέναν ἐξαναγκασμό, γιά νά μέ σώσεις ἀπό τό θάνατο. Ἀλήθεια, πῶς νά σέ κηδεύσω, Θεέ μου; Πῶς νά τυλίξω σέ σεντόνι τό σῶμα τοῦ Θεοῦ μου, νά τό ἀγγίξω μέ τά ἀκάθαρτα χέρια μου; Ποιά τραγούδια νά πῶ, ὅταν σέ κηδέψω, εὐσπλαχνικέ Κύριέ μου, πού εἶσαι ἡ μολπή καί τό τραγούδι τῶν Ἀγγέλων; Ναί, θά δοξολογήσω ὅσα ὑπέφερες γιά μένα, τά πάθη σου καί τήν ταφή σου, μαζί μέ τή λαμπροφόρο καί ἔνδοξη Ἀνάστασή σου, βοώντας: Κύριε, δόξα σοι!

Αναρτήθηκε από ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΑ

Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Λαός μου τί ἐποίησά σοι, ἢ τί σοι παρηνώχλησα;
Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας;

Αντίφωνο ΙΒ' της Μεγάλης Παρασκευής 
μετά του Καθίσματος, ήχος πλάγιος του δ'΄.

Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· 
Λαός μου τί ἐποίησά σοι, ἢ τί σοι παρηνώχλησα; 
τοὺς τυφλούς σου ἐφώτισα, τοὺς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, 
ἄνδρα ὄντα ἐπὶ κλίνης ἠνωρθωσάμην. 
Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας; 
ἀντὶ τοῦ μάννα χολήν, ἀντὶ τοῦ ὕδατος ὄξος, 
ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με, σταυρῷ με προσηλώσατε· 
οὐκέτι στέγω λοιπόν, καλέσω μου τὰ ἔθνη, 
κᾀκεῖνα με δοξάσουσι, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Πνεύματι, 
κᾀγὼ αὐτοῖς δωρήσομαι, ζωὴν τὴν αἰώνιον.


Σήμερον τοῦ Ναοῦ τὸ καταπέτασμα, 
εἰς ἔλεγχον ῥήγνυται τῶν παρανόμων· 
καὶ τὰς ἰδίας ἀκτῖνας, ὁ ἥλιος κρύπτει, 
Δεσπότην ὁρῶν σταυρούμενον.

Οἱ νομοθέται τοῦ Ἰσραήλ, Ἰουδαῖοι καὶ Φαρισαῖοι, 
ὁ χορὸς τῶν Ἀποστόλων βοᾷ πρὸς ὑμᾶς. 
Ἰδε ναός, ὃν ὑμεῖς ἐλύσατε, ἴδε ἀμνός, 
ὃν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε, τάφῳ παρεδώκατε, 
ἀλλ' ἐξουσίᾳ ἑαυτοῦ ἀνέστη. 
Μὴ πλανᾶσθε Ἰουδαῖοι· 
αὐτὸς γάρ ἐστιν ὁ ἐν θαλάσσῃ σώσας, 
καὶ ἐν ἐρήμῳ θρέψας, αὐτός ἐστιν ἡ ζωὴ καὶ τὸ φῶς, 
καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Κόσμου.

Δόξα... Καὶ νῦν... Θεοτοκίον

Χαῖρε ἡ πύλη τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης, 
ἣν ὁ Ὕψιστος μόνος διώδευσε, 
καὶ πάλιν ἐσφραγισμένην κατέλιπεν, 
εἰς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κάθισμα Ἦχος πλ. δ'

Ὅτε παρέστης τῷ Καϊάφᾳ ὁ Θεός, 
καὶ παρεδόθης τῷ Πιλάτῳ ὁ Κριτής, 
αἱ οὐράνιαι δυνάμεις, ἐκ τοῦ φόβου ἐσαλεύθησαν, 
τότε δὲ καὶ ὑψώθης ἐπὶ τοῦ ξύλου ἐν μέσῳ δύο λῃστῶν, 
καὶ ἑλογίσθης μετὰ ἀνόμων ὁ ἀναμάρτητος, 
διὰ τὸ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον. 
Ἀνεξίκακε Κύριε, δόξα

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΑΧΡΑΝΤΩΝ ΠΑΘΩΝ (ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ)

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

«Ὁ λίμνας καὶ πηγάς, καὶ θαλάσσας ποιήσας»

 
Ὁ λίμνας καὶ πηγάς, καὶ θαλάσσας ποιήσας, 
ταπείνωσιν ἡμᾶς, ἐκπαιδεύων ἀρίστην, 
λεντίῳ ζωννύμενος, Μαθητῶν πόδας ἔνιψε,
ταπεινούμενος, ὑπερβολῇ εὐσπλαγχνίας, 
καὶ ὑψῶν ἡμᾶς, ἀπὸ βαράθρων κακίας, 
ὁ μόνος φιλάνθρωπος.
 


ΟΡΘΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ (ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ)

Τρίτη 26 Απριλίου 2016

«Ὅτε ἡ ἁμαρτωλός, προσέφερε τὸ μύρον»


Ὅτε ἡ ἁμαρτωλός, προσέφερε τὸ μύρον, 
τότε ὁ μαθητής, συνεφώνει τοῖς παρανόμοις, 
ἡ μὲν ἔχαιρε κενοῦσα τὸ πολύτιμον, 
ὁ δὲ ἔσπευδε πωλῆσαι τὸν ἀτίμητον, 
αὕτη τὸν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, 
οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο, 
αὕτη ἠλευθεροῦτο, 
καὶ ὁ Ἰούδας δοῦλος ἐγεγόνει τοῦ ἐχθροῦ, 
δεινὸν ἡ ῥαθυμία! μεγάλη ἡ μετάνοια! 
ἣν μοι δώρησαι Σωτήρ, 
ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.


ΟΡΘΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ (ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ)

Εὐαγγέλιον τοῦ Ὄρθρου
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην


Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐμαρτύρει ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετὰ τοῦ Ἰησοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν. Διὰ τοῦτο [καὶ]ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον. Οἱ οὖν Φαρισαῖοι εἶπον πρὸς ἑαυτούς͵ Θεωρεῖτε ὅτι οὐκ ὠφελεῖτε οὐδέν; ἴδε, ὁ κόσμος ὀπίσω αὐτοῦ ἀπῆλθεν. ῏Ησαν δέ τινες Ἕλληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων, ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ·οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας͵ καὶ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες΄ Κύριε͵ θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδεῖν.Ἔρχεται ὁ Φίλιππος καὶ λέγει τῷ Ἀνδρέᾳ· ἔρχεται Ἀνδρέας καὶ Φίλιππος καὶ λέγουσιν τῷ Ἰησοῦ. Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀποκρίνατο αὐτοῖς λέγων΄ Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου. Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν͵ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ͵ αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ͵πολὺν καρπὸν φέρει. Ὁ φιλῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν͵ καὶ ὁ μισῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, εἰς ζωὴν αἰώνιον φυλάξει αὐτήν. Ἐὰν ἐμοὶ διακονῇ τις͵ἐμοὶ ἀκολουθείτω΄ καὶ ὅπου εἰμὶ ἐγὼ ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ ἐμὸς ἔσται· ἐάν τις ἐμοὶ διακονῇ τιμήσει αὐτὸν ὁ Πατήρ. Νῦν ἡ ψυχή μου τετάρακται. καὶ τί εἴπω;Πάτερ͵ σῶσόν με ἐκ τῆς ὥρας ταύτης΄ ἀλλὰ διὰ τοῦτο ἦλθον εἰς τὴν ὥραν ταύτην. Πάτερ͵ δόξασόν σου τὸ ὄνομα. Ἦλθεν οὖν φωνὴ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ΄ Καὶ ἐδόξασα καὶ πάλιν δοξάσω. Ὁ οὖν ὄχλος ὁ ἑστὼς καὶ ἀκούσας ἔλεγεν βροντὴν γεγονέναι· ἄλλοι ἔλεγον͵Ἄγγελος αὐτῷ λελάληκεν. Ἀπεκρίθη ὁἸησοῦς καὶ εἶπεν΄ Οὐ δι΄ ἐμὲ αὕτη ἡ φωνὴ γέγονεν, ἀλλὰ δι΄ ὑμᾶς. Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου΄ νῦν ὁἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω· κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς͵ πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν. (Τοῦτο δὲ ἔλεγε, σημαίνων ποίῳ θανάτῳ ἔμελλεν ἀποθνῄσκειν). Ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ὄχλος΄ Ἡμεῖς ἠκούσαμεν ἐκ τοῦ νόμου ὅτι ὁ Χριστὸς μένει εἰς τὸν αἰῶνα΄ καὶ πῶς σὺ λέγεις ὅτι δεῖ ὑψωθῆναι τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; τίς ἐστιν οὗτος ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου; Εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς΄ Ἔτι μικρὸν χρόνον τὸ φῶς μεθ’ ὑμῶν ἐστι΄ περιπατεῖτε ὡς τὸ φῶς ἔχετε͵ἵνα μὴ σκοτία ὑμᾶς καταλάβῃ· καὶ ὁ περιπατῶν ἐν τῇ σκοτίᾳ, οὐκ οἶδεν ποῦ ὑπάγει. Ἕως τὸ φῶς ἔχετε͵ πιστεύετε εἰς τὸ φῶς͵ἵνα υἱοὶ φωτὸς γένησθε. Ταῦτα ἐλάλησεν Ἰησοῦς͵ καὶ ἀπελθὼν ἐκρύβη ἀπ΄ αὐτῶν. Τοσαῦτα δὲ αὐτοῦ σημεῖα πεποιηκότος ἔμπροσθεν αὐτῶν, οὐκ ἐπίστευον εἰς αὐτόν΄ ἵνα ὁ λόγοςἩσαΐου τοῦ Προφήτου πληρωθῇ, ὃν εἶπε΄ Κύριε͵ τίς ἐπίστευσεν τῇ ἀκοῇ ἡμῶν, καὶ ὁ βραχίων κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη; Διὰ τοῦτο οὐκ ἠδύναντο πιστεύειν͵ὅτι πάλιν εἶπεν Ἡσαΐας΄ Τετύφλωκεν αὐτῶν τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ πεπώρωκεν αὐτῶν τὴν καρδίαν͵ἵνα μὴ ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς, καὶ νοήσωσι τῇ καρδίᾳ, καὶ ἐπιστραφῶσι͵ καὶ ἰάσομαι αὐτούς. Ταῦτα εἶπεν Ἡσαΐας͵ὅτι εἶδε τὴν δόξαν αὐτοῦ͵ καὶ ἐλάλησε περὶ αὐτοῦ. Ὅμως μέντοι καὶ ἐκ τῶν ἀρχόντων πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν΄ ἀλλὰ διὰ τοὺς Φαρισαίους οὐχ ὡμολόγουν, ἵνα μὴ ἀποσυνάγωγοι γένωνται· ἠγάπησαν γὰρ τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων μᾶλλον ἤπερ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Ἰησοῦς δὲ ἔκραξε καὶ εἶπεν΄ Ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, οὐ πιστεύει εἰς ἐμὲ, ἀλλ’ εἰς τὸν πέμψαντά με͵ καὶ ὁ θεωρῶν ἐμὲ, θεωρεῖ τὸν πέμψαντά με. Ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα͵ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ ἐν τῇ σκοτίᾳ μὴ μείνῃ. Καὶ ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ῥημάτων καὶ μὴ πιστεύσῃ͵ἐγὼ οὐ κρίνω αὐτόν. Οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον, ἀλλ΄ ἵνα σώσω τὸν κόσμον. Ὁ ἀθετῶν ἐμὲ, καὶ μὴ λαμβάνων τὰ ῥήματά μου ἔχει τὸν κρίνοντα αὐτόν· ὁ λόγος ὃν ἐλάλησα ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ· ὅτι ἐγὼ ἐξ ἐμαυτοῦ οὐκ ἐλάλησα͵ἀλλ΄ ὁ πέμψας με Πατὴρ αὐτός μοι ἐντολὴν ἔδωκε, τί εἴπω, καὶ τί λαλήσω. Καὶ οἶδα, ὅτι ἡ ἐντολὴ αὐτοῦ ζωὴ αἰώνιός ἐστιν΄ ἃ οὖν ἐγὼ λαλῶ͵ καθὼς εἴρηκέν μοι ὁ Πατήρ͵ οὕτω λαλῶ.

Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

«Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται» - «Τὸν νυμφῶνά σου βλέπω…»
«Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν Ἁγίων σου»



Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός, 
καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὃν εὑρήσει γρηγοροῦντα, 
ἀνάξιος δὲ πάλιν, ὃν εὑρήσει ῥᾳθυμοῦντα. 
Βλέπε οὖν ψυχή μου, μὴ τῷὕπνῳ κατενεχθῇς, 
ἵνα μὴ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, 
καὶ τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθῇς, 
ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα. 
Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, 
πρεσβείαις τοῦ Προδρόμου σῶσον ἡμᾶς.

Τὸν νυμφῶνά σου βλέπω, 
Σωτήρ μου κεκοσμημένον, 
καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω,
ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ, 
λάμπρυνόν μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς, 
Φωτοδότα, καὶ σῶσόν με.


Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν Ἁγίων σου, 
πῶς εἰσελεύσομαι ὁ ἀνάξιος; 
ἐὰν γὰρ τολμήσω συνεισελθεῖν εἰς τὸν νυμφῶνα, 
ὁ χιτών με ἐλέγχει, ὅτι οὐκ ἔστι τοῦ γάμου, 
καὶ δέσμιος ἐκβαλοῦμαι ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων, 
καθάρισον Κύριε, τὸν ῥύπον τῆς ψυχῆς μου, 
καὶ σῶσόν με ὡς φιλάνθρωπος.

Κυριακή 24 Απριλίου 2016

Ὠσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις - «ὡς οἱ παῖδες»

Ἦχος α'.

Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος,
ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον, Χριστὲ ὁ Θεός·
ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες,
τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες,
σοὶ τῷ Νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν·
Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις,
εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.


 ---------------
Θέλοντας, Χριστέ και Θεέ μας, να δείξεις, 
πριν από τ' άγια Πάθη Σου,
πως όλοι οι νεκροί θ' αναστηθούν,
τον Λάζαρο 
απ' τους νεκρούς ανέστησες.
Γι αυτό και μεις, σαν τα παιδιά που Σε υποδέχτηκαν
κατά την είσοδό Σου στην πόλη την Ιερή, 

στα χέρια μας κρατάμε βάγια, της νίκης σύμβολα,
και δοξαστικά φωνάζουμε σ' Εσένα, τον νικητή του θανάτου: 
Βοήθησέ και σώσε μας, Συ που κατοικείς
στα ύψιστα τα μέρη του ουρανού, 

ευλογημένος να ΄σαι Συ,
που έρχεσαι απεσταλμένος από τον Κύριο!


«ὡς οἱ παῖδες»

Για Σένα πήραμε, Χριστέ, σαν τα παιδιά
στα χέρια μας τα νικητήρια βάγια,
σαν τότε οπού στην εμπασιά της Άγιας της Πόλης,
από τ’ άδειο πια του Λάζαρου γυρνώντας 

το μνημούρι,
του φοβερού θανάτου μας ελπιδοφόρος νικητής
και δωρητής φιλεύσπλαχνος του δώρου 

της ανάστασης,
γύρω σου κι ολοτρόγυρα
παιδιά φωνάζαν «Ωσαννά», βλογούσαν τ’ όνομά Σου,
τιμούσαν τον Πατέρα Σου που σ’ έστειλε κοντά μας.

Αξίωσέ μας, Δέσποτα Συ και της ζωής μας Κύριε,
μαζί μ’ εκείνα τα παιδιά, 

παιδιά κι εμείς δικά Σου,
αγαπημένα από Σε, 

φίλοι πιστοί κι αδέρφια Σου,
το «Ωσαννά», το «Δόξα Σοι» -για Σε που κατοικείς
στα ύψιστα του Ουρανού τα μέρη-
από καρδιά, από ψυχή και σκέψη και διάνοια
ολημερίς, ολονυχτίς να ανυμνολογούμε
κι ας παραστέκει, τώρα σαν πρώτα, όχλος αχάριστος
με στόματα μαυρόψυχα που ουρλιάζουν
«Σταυρωθήτω».

Βασιλική Π. Δεδούση

Σάββατο 23 Απριλίου 2016

Βράδυ Κυριακής των Βαΐων
«Τὰ πάθη τὰ σεπτὰ ἡ παροῦσα ἡμέρα... »
«Τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τὰς ἀπαρχὰς... »

Κάθισμα Ἦχος α'
.
«Τὰ πάθη τὰ σεπτὰ ἡ παροῦσα ἡμέρα,
ὡς φῶτα σωστικά, ἀνατέλλει τῷ κόσμῳ·
Χριστὸς γὰρ ἐπείγεται τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι·
ὁ τὰ σύμπαντα ἐν τῇ δρακὶ περιέχων
καταδέχεται ἀναρτηθῆναι ἐν ξύλῳ
τοῦ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον».

Τὰ πάθη τοῦ Κυρίου τὰ σεπτὰ ἡ παροῦσα ἡμέρα
προβάλλει μὲ λαμπρότητα στὸν κόσμο
σὰν φῶτα σωτήρια καὶ λυτρωτικά.
Διότι ὁ Χριστὸς σπεύδει πρόθυμα
νὰ ὑποστεῖ τὸ πάθος ἀπὸ ἀγαθότητα.
Αὐτός, ποὺ περικλείει τὰ σύμπαντα στὴν παλάμη του,
καταδέχεται νὰ κρεμαστεῖ στὸ ξύλο
γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο.
.

Κάθισμα Ἦχος πλ. δ'

«Τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τὰς ἀπαρχὰς
ἡ παροῦσα ἡμέρα λαμπροφορεῖ.
Δεῦτε οὗν, φιλέορτοι, ὑπαντήσωμεν ἄσμασιν·
ὁ γὰρ κτίστης ἔρχεται σταυρὸν καταδέξασθαι,
ἐτασμοὺς καὶ μάστιγας, Πιλὰτῳ κρινόμενος·
ὅθεν καὶ ἐκ δούλου ραπισθεὶς ἐπὶ κόρρης,
τὰ πάντα προσίεται, ἵνα σώση τὸν ἄνθρωπον.
Διὰ τοῦτο βοήσωμεν· Φιλάνθρωπε Χριστὲ ὁ Θεός,
τῶν πταισμάτων δώρησαι τὴν ἄφεσιν
τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν πίστει τὰ ἄχραντα πάθη σου».

Τὴν ἔναρξη τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου
ἡ σημερινὴ ἡμέρα προβάλλει μὲ λαμπρότητα.
Ἐλᾶτε, λοιπόν, ὅσοι ἀγαπᾶτε τὶς γιορτές,
νὰ προϋπαντήσουμε μὲ ᾄσματα τὸν Κύριο.
Διότι ὁ Κτίστης τῶν ἁπάντων ἔρχεται
νὰ ὑποστεῖ τὸ σταυρικὸ θάνατο,
νὰ ἀνακριθεῖ σὰν κακοῦργος καὶ νὰ μαστιγωθεῖ,
δικαζόμενος ἀπὸ τὸν Πιλᾶτο.
Ἔτσι, δεχτεῖς ράπισμα στὸ πρόσωπο ἀπὸ δοῦλο,
ὅλα τὰ ὑπομένει γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο.
Γιαυτὸ ἂς φωνάξουμε· φιλάνθρωπε Χριστὲ ὁ Θεός,
χάρισε τὴν ἄφεση τῶν πταισμάτων
σ' αὐτοὺς ποὺ μὲ πίστη προσκυνοῦν τὰ ἄχραντα πάθη σου.

.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΑΪΩΝ ΕΣΠΕΡΑΣ 

Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Θεοτοκίον - Τὴν ὡραιότητα τῆς Παρθενίας σου…


Ἦχος γ’

Τὴν ὡραιότητα τῆς Παρθενίας σου, 

καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου, 
ὁ Γαβριὴλ καταπλαγείς, ἐβόα σοι Θεοτόκε· 
Ποῖόν σοι ἐγκώμιον, προσαγάγω ἐπάξιον, 
τὶ δὲ ὀνομάσω σε; ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι. 
Διὸ ὡς προσετάγην βοῶ σοι· 
Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη.


Απόδοση νοηματική

Παναγία Δέσποινα
και του Θεού Μητέρα, ο Γαβριήλ, ο αρχάγγελος, 

από της παρθενίας σου την ομορφιά
κατάπληκτος,
απ' της αγνότητάς σου την εκτυφλωτική
τη λάμψη θαμπωμένος,
έβγαλε δυνατή φωνή κι αυτά τα λόγια είπε:
«Ποιά λόγια νά 'βρω ταιριαστά
για να σου πλέξω εγκώμιο,
πως να σε προσφωνήσω;
αμήχανα εκστατικός εδώ μπροστά σου
στέκομαι·
γι΄αυτό, στην προσταγή Του υπάκουος
τούτο μονάχα θα σου πω:
Χαίρε εσύ, που του Θεού όλες τις Χάρες έχεις.»


Βασιλική Π. Δεδούση

Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

Δ΄ Ὠδή Ἀκαθίστου Ὓμνου - Ὁ Εἱρμός και τα Τροπάρια
«Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ, ἐπὶ θρόνου θεότητος... »


Ὁ Εἱρμὸς
«Ὁ καθήμενος ἐν δόξῃ, 
ἐπὶ θρόνου θεότητος, ἐν νεφέλῃ κούφῃ, 
ἦλθεν Ἰησοῦς ὁ ὑπέρθεος, 
τῇ ἀκηράτῳ παλάμῃ καὶ διέσωσε, 
τοὺς κραυγάζοντας· 
Δόξα, Χριστέ, τῇ δυνάμει σου».

Αὐτός πού κάθεται στήν Τριαδικὴ 
δόξα τῆς θεότητος, ἦλθε μέσα σὲ ἐλαφριά νεφέλη, 
ὁ Ἰησοῦς ὁ ὑπέρθεος, 
ὁ ὁποῖος μὲ τή δύναμη τῆς ἀκήρατης παλάμης του 
ἔσωσε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία αὐτούς πού κραυγάζουν 
δόξα, Χριστέ, στήν θεία σου δύναμη.


Τροπάρια

«Ἐν φωναῖς ᾀσμάτων πίστει, 
σοὶ βοῶμεν Πανύμνητε· 
Χαῖρε πῖον ὄρος, 
καὶ τετυρωμένον ἐν Πνεύματι· 
χαῖρε λυχνία καὶ στάμνε, 
Μάννα φέρουσα, 
τὸ γλυκαῖνον τὰ τῶν εὐσεβῶν αἰσθητήρια».

Μὲ ἄσματα δυνατά πού βγαίνουν 

ἀπὸ τὴν πιστή καρδιά μας, 
σοῦ φωνάζουμε Πανύμνητε· 
χαῖρε σύ πού εἶσαι ὄρος εὔφορο, 
τὸ ὁποῖον τυρώθηκε στή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· 
χαῖρε σύ, ποὺ εἶσαι ἡ ἑπτάφωτη λυχνία 
καὶ ἡ στάμνα πού φέρει μέσα της 
τὸ Μάννα τῆς ζωῆς, που γλυκαίνει τὰ πνευματικὰ 
αἰσθητήρια τῶν εὐσεβῶν, ποὺ πιστεύουν στή δόξα σου.

*
«Ἱλαστήριον τοῦ κόσμου, 
χαῖρε, ἄχραντε Δέσποινα· 
χαῖρε κλῖμαξ γῆθεν, 
πάντας ἀνυψώσασα χάριτι· 
χαῖρε ἡ γέφυρα ὄντως ἡ μετάγουσα, 
ἐκ θανάτου πάντας πρὸς ζωὴν τοὺς ὑμνοῦντάς σε».

Χαῖρε, ἄχραντε Δέσποινα, 

ποὺ εἶσαι τὸ ἱλαστήριο τοῦ κόσμου·
 χαῖρε κλίμακα πού μὲ τή χάρη σου ἀνύψωσες 
ὅλους ἀπὸ τή γῆ στόν οὐρανό· 
χαῖρε ἡ γέφυρα πού πραγματικὰ 
μετάγεις ἀπὸ τὸ θάνατο στή ζωὴ ὅλους 
πού μὲ κατάνυξη καὶ εὐλάβεια σὲ ἀνυμνοῦν.

*
«Οὐρανῶν ὑψηλότερα, 
χαῖρε γῆς τὸ θεμέλιον, 
ἐν τῇ σῇ νηδύϊ, Ἄχραντε, 
ἀκόπως βαστάσασα· 
χαῖρε κογχύλη, πορφύραν θείαν βάψασα,
ἐξ αἱμάτων σου τῷ βασιλεῖ τῶν δυνάμεων».

Σύ πού εἶσαι ὑψηλότερη ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, 

χαῖρε Ἄχραντε, ποὺ στή γαστέρα σου βάσταξες 
χωρὶς κόπον αὐτόν πού εἶναι τὸ θεμέλιο τοῦ κόσμου. 
Χαῖρε, κογχύλη πού μὲ τὸ αἷμα σου 
ἔβαψες τή θεία πορφύρᾳ, 
ποὺ φόρεσε ὁ βασιλεὺς τῶν δυνάμεων.

*
«Νομοθέτην ἡ τεκοῦσα, 
ἀληθῶς, χαῖρε Δέσποινα, 
τὸν τάς ἀνομίας, 
πάντων δωρεὰν ἐξαλείφοντα· 
ἀκατανόητον βάθος, ὕψος ἄῤῥητον, 
ἀπειρόγαμε, δι’ ἧς ἡμεῖς ἐθεώθημεν».

Χαῖρε Δέσποινα, σύ πού ἐγέννησες ἀληθῶς 

τὸν Νομοθέτην Κύριον, 
που ἐξαλείφει χωρὶς ἀντάλλαγμα 
τίς ἀνομίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων· 
ὑμνοῦμεν σέ, ἀπειρόγαμε, 
ποὺ εἶσαι βάθος ἀκατανόητο καὶ ὕψος ἀνέκφραστο 
καί πού ἔγινες ἡ αἰτία τῆς δικῆς μας θεώσεως.

*
«Σὲ τὴν πλέξασαν τῷ κόσμῳ, 
ἀχειρόπλοκον στέφανον, 
ἀνυμνολογοῦμεν χαῖρε σοὶ Παρθένε 
κραυγάζοντες, τὸ φυλακτήριον πάντων, 
καὶ χαράκωμα, καὶ κραταίωμα 
καὶ ἱερὸν καταφύγιον».

Ἀνυμνολογοῦμεν σὲ πού ἔπλεξες γιά τὸν κόσμο 

στεφάνι πού δέν τὸ ἔφτιαξαν χέρια ἀνθρώπινα. 
Σοῦ ἀπευθύνουμε τὸ χαῖρε, Παρθένε, 
ποὺ εἶσαι τὸ φυλακτήριο ὅλων, 
τὸ χαράκωμα καὶ τὸ κραταίωμα καὶ τὸ ἱερὸ 
καταφύγιο.


Ἀπό τό βιβλίο:
Ἑρμηνεία Ἀκαθίστου Ὕμνου
Συγχρόνη Θεολογία (20ος-21ος αἰ.)

Ο άθεος και η γριούλα

Στις δώδεκα τα μεσάνυχτα χτύπησαν την πόρτα. 
Ήταν μια γριούλα και ζητούσε να πάει να κοινωνήσει έναν άρρωστο. 
Ό Ιερέας ετοιμάστηκε και βγήκε αμέσως μαζί της. 
Πλησιάζουν σε ένα φτωχό σπιτάκι, τύπου παράγκας. Ή γριούλα ανοίγει την πόρτα και μπάζει τον Ιερέα σε ένα δωμάτιο. Και να, ξαφνικά ο παπάς ευρίσκεται εκεί μόνος με τον άρρωστο.
Ο άρρωστος του δείχνει με χειρονομίες την πόρτα και σκούζει.
- Φύγε από εδώ! Ποιος σε κάλεσε; Εγώ είμαι άθεος. Και άθεος θα πεθάνω.
Ο παπάς τα έχασε.
- Μα δεν ήλθα από μόνος μου! με κάλεσε ή γριά! Ποια γριά; Εγώ δεν ξέρω καμιά γριά!
Ο παπάς, καθώς στέκει απέναντί του, βλέπει επάνω από το κεφάλι του άρρωστου, μια φωτογραφία με την γυναίκα που τον κάλεσε.

Του λέει, ενώ του δείχνει το πορτραίτο. 
- Να αυτή!
- Ποια αυτή; Ξέρεις, τι λες, παπά; Αυτή είναι ή μάνα μου. Και έχει πεθάνει χρόνια τώρα! 

Για μια στιγμή πάγωσαν και οι δύο. Αισθάνθηκαν δέος.

Ό άρρωστος άρχισε να κλαίει. Και αφού έκλαψε, ζήτησε να εξομολογηθεί. Και μετά, κοινώνησε. Ή μητέρα του είχε φροντίσει από τον ουρανό, να του δείξει το δρόμο της σωτηρίας.

Πηγή: Γεροντικό
Φωτογραφία: π. Παύλος Παπαδόπουλος


Το Zωντανό Iστολόγιο

Τετάρτη 13 Απριλίου 2016

Ο Καιρός της Θείας Λειτουργίας

Οι ιερείς μας "παίρνουν καιρό"...
Όταν ο χρόνος γίνεται Καιρός
Ο «Καιρός» τί είναι; Είναι προετοιμασία. Η προετοιμασία των λειτουργών για την τέλεση των αγιαστικών ή μυστηριακών πράξεων της Εκκλησίας. Μπορούμε, συνεπώς, να τελέσομε κάποια από αυτές, χωρίς προετοιμασία; Ασφαλώς όχι. Ειδικά, η Ακολουθία του «Καιρού» είναι μια «κωδικοποιημένη» ευχετική προετοιμασία.  Υπό την έννοια αυτή προσγειωνόμαστε στην απόλυτη πραγματικότητα της διακονίας μας, αξιολογώντας την κάθε στιγμή της ζωής μας Χριστοκεντρικά, αφού Κέντρον και εντελέχεια του γραμμικού χρόνου είναι ο Χριστός, που μεταβάλλει τον κοσμικό χρόνο σε λειτουργικό, δίνοντάς του και κατακόρυφη διάσταση. Δεν είμαστε εμείς που οδηγούμεθα στο μέλλον, αλλά ο Χριστός και η Βασιλεία Του που ήλθαν σ' εμάς και έτσι η αιωνιότητα εισήλθε στην Ιστορία, ο Χριστός είναι το τέλος, το «πλήρωμα του χρόνου» και η είσοδος του κόσμου και του ανθρώπου εισέρχεται στον καιρό και το πλήρωμα των εσχάτων. 1

Καιρός: Ὁ συνήθης χρόνος γιά τόν ἱερέα νά πάρει καιρό εἶναι ὅταν ψάλλονται τά Καθίσματα. Παίρνει καιρό ἐκτός τοῦ ἱεροῦ Βήματος, μέ τήν προϋπόθεση νά ὑπάρχουν ἐκείνη τήν ὥρα πιστοί. Ἡ εὐχή λέγεται πάντοτε σέ ἑνικό ἀριθμό, ἔστω καί ἄν θά λειτουργήσουν πλείονες τοῦ ἑνός ἱερεῖς, διότι ἕνας θά προσκομίσει τά τίμια δῶρα. Στόν καιρό ὀφείλει ἀπαραιτήτως νά εἶναι παρών ὁ Α΄ τῇ τάξει ἱερεύς. Ἄν κάποιος ἱερέας δέν εἶναι τή στιγμή τοῦ καιροῦ στό ναό, ἀλλά ἔρθει λίγο ἀργότερα, τότε δέν παίρνει καιρό, ἀλλά ἁπλῶς εὐλογία ἀπό τόν Α΄ τῇ τάξει ἱερέα γιά νά ντυθεῖ. 2
«Καιρός» λέγεται ἡ εἰδική προσευχή τήν ὁποίαν λέγει ὁ μέλλων νά λειτουργήσει ἱερεύς καί ὁ διάκονος. "Καιρός" ἐπίσης λέγεται ἡ ἐκζήτησις ὑπ᾿ αὐτῶν καί τῶν ἱεροψαλτῶν εὐχῆς καί εὐλογίας παρά τοῦ Ἀρχιερέως, ὅταν πρόκειται αὐτός νά παρίσταται κατά τήν ἱερουργίαν εἴτε λειτουργῶν εἴτε χοροστατῶν ἀπό τοῦ Θρόνου. 3
Ευσχημόνως και κατά τάξιν
… Ελάτε τώρα σας παρακαλώ να μπούμε σε έναν ναό εν ώρα λειτουργίας, όπου ιερουργεί ένας ιερεύς, όπως τον περιγράψαμε μέχρι τώρα, πιστός και ευλαβής. 
Κατ' αρχήν τί σας κάνει εντύπωσι; Ότι ο ναός είναι σχεδόν γεμάτος, από πολύ νωρίς. Έτσι τους έχει συνηθίσει ο καλός τους ποιμένας. Όλοι παρακολουθούν με ευλάβεια και προσοχή. Μια θεία ησυχία απλώνεται παντού. Ο Ναός είναι καθαρός και περιποιημένος. Τίποτε δεν προδίδει αδιαφορία και αμέλεια. Όλα στη θέσι τους. Όλα μυρίζουν αρχοντιά. 
Αλλά ας προχωρήσουμε προς το ιερό, για να δούμε τον λειτουργό από κοντά, ως απλοί αθέατοι θεαταί. Δείτε τον ιερέα: Σοβαρός, ιεροπρεπής και ευσχήμων. Τα βλέμματά του προσεκτικά δεν στρέφονται δεξιά και αριστερά χωρίς λόγο, ούτε προς το εκκλησίασμα, για να παρατηρή τον καθένα. Είναι προσηλωμένος στον εσταυρωμένο, στους αγίους και στην Πλατυτέρα των ουρανών. Δεν περιφέρεται συνεχώς μέσα στο ιερό με νευρικότητα. 
Στέκεται την περισσότερη ώρα μπροστά στην αγία Τράπεζα. Δεν την εγκαταλείπει για «ψύλλου πήδημα». Οι κινήσεις του δεν είναι απότομες και βιαστικές άλλα αργές επίσημες, λειτουργικές. 
Έτσι από την πρώτη κιόλας στιγμή, έχουμε την αίσθησι ότι αυτός ο άνθρωπος δεν κάνει μια κοινή εργασία, αλλά τελεσιουργεί μια μυσταγωγία! Ευτυχώς που επήγαμε νωρίς. Έτσι έχουμε την ευκαιρία να τον δούμε πώς παίρνει καιρό. Ήσυχα, ευλαβικά παίρνει καιρό, λέγοντας όλα τα λόγια της ακολουθίας. Χωρίς καιρό δεν θα λειτουργήση ποτέ του. Ας τον παρακολουθήσουμε περαιτέρω. Μπαίνει στο Άγιο Βήμα. 
Παίρνει τα ιερά του άμφια, πάντοτε διπλωμένα και τοποθετημένα στο ντουλάπι, όχι απαραιτήτως πολυτελή και εξεζητημένα, αλλά πάντοτε καθαρά και ευπρεπή. Τα φορεί, προφέροντας τους ωραίους στίχους των ψαλμών, τους οποίους δυστυχώς πολλοί τους παραλείπουν. Έτσι, ντυμένος την ιερατική του στολή, αισθάνεται ότι δεν είναι ένας κοινός άνθρωπος, αλλά κάτι άλλο ασυνήθιστο και εξωκόσμιο, αφού κανείς από τους άλλους ανθρώπους δεν εμφανίζεται έτσι. Τελειώνοντας προσεκτικά την προσκομιδή, προχωρεί ήρεμος προς την θεία ιερουργία. Εμάς περισσότερο αυτό μας ενδιαφέρει: 
Πώς λειτουργεί. Από αυτό κρίνεται. Για δείτε όμως πρώτα την Αγία του Τράπεζα. Αστράφτει από καθαρότητα και ωραιότητα. Αληθινός θρόνος του Παμβασιλέως Χριστού. Σου έρχεται να πης: "ο Κύριος εβασίλευσεν ευπρέπειαν ενεδύσατο". Ό,τι καλύτερο, πολυτιμώτερο και ακριβώτερο, το χρησιμοποιεί ο φιλόθεος ιερέας μας, για να ενδύση βασιλοπρεπώς τον Κύριόν Του. Το ίδιο παρατηρούμε και σε όλο το Άγιο Βήμα. Λάμπει από τη μια άκρη ως την άλλη. Υποβάλλεσαι όταν μπαίνεις μέσα. Κάποιος έλεγε: «το ιερό είναι η βιτρίνα του ιερέως». 4

Η τυπική διάταξη του Καιρού.
Ο Καιρός των Ιερέων μη όντος Επισκόπου. 
 Κατά κανόνα λαμβάνεται στον Σολέα (μπροστά από το ιερό Βήμα, χαμηλότερα κατά δύο ή τρία σκαλοπάτια, βρίσκεται ο σολέας, είναι ο χώρος εκείνος στον οποίο τελούνται τα μυστήρια και οι διάφορες τελετές), μετά την α΄ εκφώνηση των Καθισμάτων του Όρθρου. Εξερχόμενοι του ιερού Βήματος, μεταβαίνουν εκ της δεξιάς και αριστεράς θύρας, φέροντες ράσο, καμηλαύκι(9), μόνο του ή με επιρριπτάριο αναλόγως ο καθείς με τα διάσημα του οφικίου του. Προσέρχονται ενώπιον του επισκοπικού Θρόνου, και ποιούν προ αυτού μετάνοιαν και, εν συνεχεία, έρχονται προ της κλειστής Ωραίας Πύλης, και άρχονται της ακολουθίας του Καιρού, ποιούντες προσκυνήματα τρία, λέγοντες έκαστος καθ’ εαυτόν: «Ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ…». Κατόπιν λέγουν τα τρία κατανυκτικά τροπάρια «Ἐλέησον ἡμᾶς….και εις το «Καὶ νῦν…» ανοίγονται τα βημόθυρα και άρχεται η κατά σειρά προσκύνηση των εικόνων του τέμπλου, από όλους που λαμβάνουν Καιρόν. Έρχονται πάλι μπροστά στην Ωραία Πύλη και ο πρώτος τη τάξει λέει την ευχή: «Κύριε, ἐξαπόστειλον τὴν χεῖράν σου…καὶ ἐνίσχυσόν με…ἵνα παραστάς…». Σε μερικές φυλλάδες η ευχή αναφέρεται στον πληθυντικό «ἐνίσχυσον ἡμᾶς», δοκιμότερον όμως είναι να λέγεται στον ενικόν, αφού ένας πάντοτε είναι ο Θύτης, ο τελών την αναίμακτον ιερουργίαν, οι δε λοιποί είναι απλώς οι συλλειτουργοί και συμπαρεδρεύουν. Μετά την Απόλυση στρέφονται προς τον λαό και δι’ ελαφράς υποκλίσεως ζητούν συγχώρεση με τα χέρια σταυρωμένα επί του στήθους. (1)

Όταν πρόκειται να ιερουργήσει Επίσκοπος. 
Οι ιερείς δεν λαμβάνουν Καιρόν ούτε ενδύονται τα άμφιά τους. Ένας μόνον ιερεύς, φέρων επιτραχήλιο εκτελεί τα εις τον Όρθρο διατεταγμένα. Όλοι οι άλλοι αναμένουν την άφιξη του Επισκόπου στην είσοδο του Ναού. Ερχομένου του Επισκόπου, φέροντος επανωκαλύμμαυκο και εγκόλπιο, λαμβάνει εκ της χειρός του πρώτου τῇ τάξῃ ιερέως την ποιμαντική ράβδον και, ενδυσάμενος εις τον Νάρθηκα τον αρχιερατικό μανδύα, εισέρχεται στον Ναό, προπορευομένων των ιερέων και διακόνων κατά τάξη. Σταθείς δε εις το μέσον του Ναού προ του θρόνου, ακροάται του Κοντακίου, του Οίκου και του Συναξαρίου της ημέρας και ψαλλομένου αργώς του «Εις πολλά έτη, δέσποτα» υπό των χορών, κατερχομένων εκ των στασιδίων τους, ο Επίσκοπος ευλογεί τον λαόν. Κατόπιν, προσκυνήσας τρις, ανέρχεται εις τον θρόνον του και ασπάζεται την εν αυτώ δεσποτικήν εικόνα. Τότε αμέσως κινούνται προς αυτόν οι Ιερείς και οι Διάκονοι για να λάβουν Καιρόν κατά ζεύγη εις ιερεύς και εις διάκονος κατά την τάξη των πρεσβείων τους. Ποιούν μετάνοια, ασπάζονται την δεξιά του Επισκόπου και κάνοντας σχήμα απέρχονται εις το Ιερόν. Ασπάζονται το ευαγγέλιον και την αγία Τράπεζαν, ποιούν σχήμα αναμεταξύ τους και ενδύονται τα άμφιά τους. Ο Επίσκοπος ψάλλει αντί του α΄ χορού τις Καταβασίες, την Θ΄ Ωδή και τα Εξαποστειλάρια. (1)Η θεολογική ερμηνεία του Καιρού (1)

Είναι προφανές ότι όλη αυτή η ακολουθία του Καιρού και η τυπική διάταξή της δεν είναι τίποτα άλλο παρά το περίβλημα του καρπού. Το εξωτερικό προστατευτικό περίβλημα, που προφυλάσσει και διασφαλίζει το τιμαλφές περιεχόμενο του καρπού, που είναι η εν χρόνω βίωση της άχρονης Βασιλείας και η επικαιροποίηση και βίωση των εσχάτων στο τώρα της Ιστορίας.

Η εισόδευση με την ακολουθία του Καιρού στο αιώνιο ή η εισβολή του αιωνίου στο «νύν» της Ιστορίας είναι μια όντως πορεία προς τα έσχατα, με σταθερή την πίστη ότι ο χρόνος δεν χάνει τη γραμμικότητά του διότι έχει αρχή, αλλά και το «πλήρωμά του», το τέλος του. 
«Ο χρόνος έλαβε αρχή από την Δημιουργία και έχει «τέλος» με τη σάρκωση του Χριστού, που δίνει σε κάθε χρονική στιγμή σωτηριολογική σημασία, - «ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας», αλλά συγχρόνως έχομε και την είσοδο στα έσχατα – , και ζούμε «… τον αρραβώνα της μελλούσης κληρονομίας, την απαρχή των αιωνίων αγαθών, την ζωοποιό δύναμη, την πηγή του αγιασμού…» και την χαρά ότι «ἤγγικεν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ». 
 
Η Εκκλησία, καθώς πορεύεται μέσα στην Ιστορία, βρίσκεται στην πορεία της έβδομης ημέρας, από τη δημιουργία ως την έσχατη ανάσταση των πάντων, ενώ προσδοκούμε και προγευόμεθα την «ανέσπερον και αδιάδοχον» ογδόην ημέραν, κατά τον Μ. Βασίλειο, όπου βρίσκεται η τελική συμμετοχή και το φως της θείας Βασιλείας και η επ’ άπειρον ακόρεστη θέα και κίνηση των όντων στα άπειρα βάθη της θεότητος.

Στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας «ο χρόνος νοηματίζεται από τον Καιρό, και ο Καιρός δεν είναι παρά μία στάση, ένας σταθμός, για να μπορέσομε να εποπτεύσομε το παρελθόν και να ατενίσομε το μέλλον. Χωρίς τον Καιρό ο χρόνος ρέει ανοημάτιστος, καταποντίζεται στον θάνατο, τίποτε από όσα συμβαίνουν σ’ αυτόν δεν επιβιώνει. Μέσα σε όλη την κτίση μόνον ο άνθρωπος μετατρέπει τον χρόνο σε Καιρό. Είναι το προνόμιο και η ευθύνη της ελευθερίας που του δόθηκε από τον Δημιουργό, να εισάγει μέσα στον χρόνο, έστω και για λίγο (όπως συμβαίνει κατ’ εξοχήν στη Θ. Λειτουργία) την παρουσία και τη γεύση των εσχάτων, αυτών που δεν θα χαθούν μαζί με τόσα και τόσα άχρηστα που κουβαλάμε στη ζωή αυτή».

Πηγές:

1 ΕΙΣΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ
, (ἡ τυπικὴ καὶ θεολογικὴ ἑρμηνεία τοῦ Καιροῦ), Εισήγηση στο συνέδριο των ιεροψαλτών Ν. Ηρακλείου Κρήτης, Διημερίδα: η ψαλτική τέχνη στην ορθόδοξη λατρεία (24-25 Οκτωβρίου 2014)

2 Β΄ Συνάντηση Σεμιναρίου Τελετουργικῆς γιά τούς Κληρικούς τῆς Ἱ. Μητρ. Νέας Σμύρνης, Ἡ θεία Λειτουργία ἀπό τελετουργικῆς πλευρᾶς

3 Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ, Πρός Τούς Εὐλαβεστάτους Κληρικούς, Ἀριθμ. πρωτ. 835 / ΕΞ. /2000, Ἐν Ἀθήναις τῇ 17ῃ Μαρτίου 2000, ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ὑπ᾿ ἀριθμ. Γ'

4 Ο Ιερεύς και το Θυσιαστήριον, Αρχιμ. Αθηναγόρας Καραμαντζάνης, Εισήγηση στο ιερατικό συνέδριο της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, 25 Σεπτεμβρίου 2000, "ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ", ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΔΑΧΗΣ, ΤΕΥΧΟΣ 8 . ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2000

Παρασκευή 8 Απριλίου 2016

Γ΄ Ὠδή Ἀκαθίστου Ὓμνου - Ὁ Εἱρμός και τα Τροπάρια
Ὄρθρος φαεινός, χαῖρε ἡ μόνη, τὸν ἥλιον φέρουσα Χριστόν


Εἱρμὸς

«Τοὺς σούς ὑμνολόγους, Θεοτόκε, 

ὡς ζῶσα καὶ ἄφθονος πηγή, 
θίασον συγκροτήσαντας πνευματικὸν 
στερέωσον καὶ ἐν τῇ θείᾳ δόξῃ σου 
στεφάνων δόξης ἀξίωσον».

Αὐτῶν πού σὲ ὑμνολογοῦν, Θεοτόκε, 
σὰν πλούσια καὶ ζωντανὴ πηγὴ δωρεῶν, 
στερέωσε τὸν πνευματικὸ θίασο 
πού ἔχουν συγκροτήσει· καὶ στή θεία δόξα σου 
ἀξίωσέ τους νά λάβουν στεφάνια δόξας ἀμάραντης.


Τροπάρια

«Στάχυν ἡ βλαστήσασα τὸν θεῖον, 
ὡς χώρα ἀνήροτος σαφῶς, 
χαῖρε, ἔμψυχε τράπεζα, 
ἄρτον ζωῆς χωρήσασα· 
χαῖρε τοῦ ζῶντος ὕδατος, 
πηγὴ ἀκένωτος, Δέσποινα».

Χαῖρε σύ, ποὺ βλάστησες τὸ θεῖο στάχυ, 
χωρὶς νά δεχτεῖς καλλιέργεια ἀπὸ δύναμη ἀνθρώπου. 
Χαῖρε, Δέσποινα, σύ πού εἶσαι τραπέζι ἔμψυχο, 
ποὺ μπόρεσε νά χωρέση τὸν ἄρτο τῆς ζωῆς· 
σύ πού εἶσαι πηγὴ τοῦ ζῶντος ὕδατος, 
ποὺ εἶναι ἀστείρευτη καὶ ἀνεξάντλητη.

*
«Δάμαλις τὸν μόσχον ἡ τεκοῦσα, 
τὸν ἄμωμον, χαῖρε, τοῖς πιστοῖς· 
χαῖρε ἀμνὰς κυήσασα, 
Θεοῦ ἀμνὸν τὸν αἴροντα, 
κόσμου παντὸς τὰ πταίσματα· 
χαῖρε θερμὸν ἱλαστήριον».

Χαῖρε, ἡ δάμαλις πού γέννησες τὸν μόσχον 
τὸν καθαρὸν καὶ ἀψεγάδιαστον·
χαῖρε, ἡ ἀμνάδα πού ἐκύησες 
τὸν ἀμνὸν τοῦ Θεοῦ, ποὺ σήκωσε ἀπάνω του
τὰ πταίσματα ὅλου τοῦ κόσμου· 
χαῖρε σύ, ποὺ ἀναδείχτηκες φλογισμένο 
ἀπὸ τή χάρη ἱλαστήριο τῶν ἀνθρώπων.

*
«Ὄρθρος φαεινός, χαῖρε ἡ μόνη, 
τὸν ἥλιον φέρουσα Χριστόν, 
φωτὸς κατοικητήριον· 
χαῖρε τὸ σκότος λύσασα, 
καὶ τοὺς ζοφώδεις δαίμονες, 
ὁλοτελῶς ἐκμειώσασα».

Χαῖρε φαεινὴ αὐγή, 
ἡ ὁποία μόνη ἔφερες τὸν ἥλιο 
καὶ ἀναδείχτηκες κατοικητήριο τοῦ φωτός. 
Χαῖρε σύ πού ἀποδίωξες τὰ πνευματικὰ σκοτάδια 
καὶ ἐκμηδένισες ὁλοτελῶς 
τοὺς ζοφεροὺς δαίμονες.

*
«Χαῖρε πύλη ἥν ὁ Λόγος, διώδευσε μόνος
ἡ μοχλούς, καὶ πύλας Ἅδου, Δέσποινα,
τῷ τόκῳ σου συντρίψασα·
χαῖρε ἡ θεία εἴσοδος
τῶν σωζομένων πανύμνητε».

Χαῖρε, σύ πού εἶσαι ἡ πύλη
ἀπὸ τὴν ὁποίαν πέρασε μοναχὰ ὁ Λόγος·
σύ Δέσποινα, που με τον Τόκο σου
συνέτριψες τοὺς μοχλοὺς καὶ τὶς βαρεῖες πύλες τοῦ Ἅδη.
Χαῖρε, σύ πανύμνητε πού εἶσαι ἡ εἴσοδος
ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ περάσουν οἱ σωζόμενοι.


Ἀπὸ τὸ βιβλίο: “Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε”,
ἐκδ. Ἀποστολικὴ Διακονία

imaik