Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

Μικρή Παράκληση — Μέρος 6ο — Ευαγγέλιο

Ο ύμνος της Παναγίας*
Ιδού γαρ, από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί.
Και υπέρ του καταξιωθήναι ημάς της ακροάσεως του αγίου Ευαγγελίου, Κύριον τον Θεόν ημών ικετεύσωμεν.

Κύριε, ελέησον (γ'). 
Σοφία. Ορθοί. Ακούσωμεν του αγίου Ευαγγελίου. 
Ειρήνη πάσι. 
Και τω Πνεύματί σου. 
Εκ τού κατά Λουκάν αγίου Ευαγγελίου το ανάγνωσμα. Πρόσχωμεν.
Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.

.
Εν ταις ημέραις εκείναις,  αναστάσα  Μαριάμ επορεύθη εις την ορεινήν μετά σπουδής, εις πόλιν Ιούδα, και εισήλθεν εις τον οίκον Ζαχαρίου, και ησπάσατο την Ελισάβετ. Και εγένετο ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής, και επλήσθη Πνεύματος  Αγίου η Ελισάβετ, και ανεφώνησε φωνή μεγάλη, και είπεν, Ευλογημένη συ εν γυναιξί, και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, και πόθεν μοι τούτο, ίνα έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου προς με; ιδού γαρ, ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τα ώτα μου, εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία μου. Και μακαρία η πιστεύσασα, ότι  έσται τελείωσις τοις λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου. Και είπε Μαριάμ, Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου, ότι επέβλεψεν επί τηv ταπείνωσιν της δούλης αυτού. Ιδού γαρ, από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί. Ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός, και άγιοv το  όνομα αυτού. Έμεινε δε Μαριάμ συν αυτή ωσεί μήνας τρεις, και υπέστρεψεν εις τον οίκοv αυτής.

Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.
............................
.
*Ο ύμνος της Παναγίας
Η Παναγία απαντάει στην Ελισάβετ, με ανταπόδοση και έπαινο σ’ εκείνην, πού την εξύμνησε.
.
Η αντιφώνησή Της είναι δοξολογία στο Θεό: 
«Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον καί ἠγαλλίασε τό πνεῦμα μου ἐπί τῷ Θεῶ τῷ σωτήρι μου»...
Δηλαδή: Ανυμνεί και δοξάζει η ψυχή μου το μεγαλείον του Κυρίου και αναγαλλίασε το πνεύμα μου, για το Θεό, πού έσωσε έμενα, μαζί με όλο το ανθρώπινο γένος.
«Ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ. Ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριούσι μέ πᾶσαι αἵ γενεαί».
Δοξολογεί δε η ψυχή μου τον Κύριον, διότι καταδέχτηκε και κοίταξε εμένα την μικρή, την ταπεινή και άσημη δούλη Του. Και διά τούτο ιδού: Από τώρα και εις το έξης θα με μακαρίζουν και θα με καλοτυχίζουν όλες οι γενεές των ανθρώπων. Και θα με μακαρίζουν, διότι, εφόσον με αξίωσε να γίνω Μητέρα του Σωτήρος, έκαμε σ’ εμένα μεγάλα και θαυμαστά έργα. Τα έκαμε Αυτός, πού είναι δυνατός, με απεριόριστη δύναμη και του Όποιου είναι Άγιο το Όνομα Του. Το δε έλεός Του, δεν φανερώθηκε μονάχα σε μένα, αλλά είναι παντοτινό και μεταβιβάζεται από γενεά σε γενεά, εις όλους δηλαδή εκείνους, πού Τον φοβούνται.
«Ὅτι ἐποίησε μοί μεγαλεία ὁ Δυνατός καί Ἅγιον τό Ὄνομα Αὐτοῦ καί τό ἔλεος Αὐτοῦ εἰς γενεάν καί γενεάν τοῖς φοβούμενοις Αὐτόν».
«Ἐποίησε κράτος ἐν βραχίονι Αὐτοῦ. Διεσκόρπισεν ὑπερηφάνους διανοία καρδίας αὐτῶν».
Με το παντοδύναμο δηλαδή χέρι Του έκανε κραταιά και ισχυρά έργα και διεσκόρπισε εκείνους, πού περηφανευόντανε μέσα τους, με τα φαντασμένα σχέδια της ψυχής τους.

«Καθεῖλε δυνάστας ἀπό θρόνων καί ὕψωσε ταπεινούς».
Πέταξε, δηλαδή, δυνατούς άρχοντας, από βασιλικούς θρόνους και ανύψωσε ταπεινούς και απλοϊκούς.
«Πεινώντας ἐνέπλησεν ἀγαθῶν καί πλουτοῦντας ἐξαπέστειλε κενούς».
Πεινασμένους χόρτασε με πνευματικά και υλικά αγαθά. Και αντιθέτως τους πλουσίους, πού είχαν όλα τα υλικά αγαθά τους απομάκρυνε από τους θησαυρούς τους και τους έστειλε με αδειανά χέρια...
Ας έχει δόξαν ο Θεός, πού θυμήθηκε να κάμει το έλεός Του και να λυπηθεί τον κόσμο σε κάθε γενεά, καθώς το υπεσχέθη στους πατέρες μας.
Καταλαβαίνει η Παρθένος, ότι τώρα ακτινοβολεί και ότι είναι ξεχωριστή η θέσης της στην ανθρωπότητα. Ξέρει όμως, πώς η μεγάλη λάμψης δεν είναι όλη δική της. Η Ίδια δεν αναγνωρίζει και δεν δέχεται τίποτε σαν προσωπική δόξα. Για την Θεοτόκο μια είναι η αφετηρία κάθε δόξης, μια είναι η δόξα και μόνη... Ο σαρκούμενος στα σπλάχνα της Χριστός.